บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 555 สอบถามโรค

ในเมื่อต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดจริงจัง เช่นนั้นก็ต้องเชิญหมอหลวงและขุนนางอีกหลายคนไปด้วยกัน

แต่ในเมื่อเป็นโรคเรื้อน ขุนนางธรรมดาย่อมไม่กล้าไป ต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครยินดีจะเสนอหน้า

โสวฝู่ฉู่ยืนออกไป เอ่ยเสียงขรึมว่า “กระหม่อมยินดีจะไปพร้อมหมอหลวงพ่ะย่ะค่ะ ”

ตี๋เว่ยหมิงได้ยินคำนี้ ก็รีบพูดขึ้นว่า “กระหม่อมสองพ่อลูกก็ยินดีจะไปด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

โสวฝู่ฉู่ปกป้องแม่นมสี่กับรัชทายาทมากแค่ไหน นี่เป็นเรื่องชัดเจนที่ใครก็มองเห็น จะให้เขาไปพร้อมหมอหลวงเพียงลำพังได้อย่างไร ตอนนี้เขามีอำนาจแค่อยู่ใต้คนเพียงหนึ่งอยู่เหนือคนนับหมื่น หมอหลวงยังต้องเชื่อฟังเขา แม้จะวินิจฉัยออกมาว่าเป็นโรคเรื้อน เขาก็สามารถสั่งการให้หมอหลวงปิดปากได้

ต่อจากการเสนอตัวของโสวฝู่ฉู่กับแม่ทัพใหญ่ตี๋แล้ว ขุนนางในราชสำนักต่างก็ทยอยกันออกมาขันอาสา เพราะว่า ไปเพียงชั่วครู่มิใช่ว่าต้องไปสัมผัสกับแม่นมสี่ รอผลอยู่ในจวนอ๋องฉู่ก็พอแล้ว อย่างน้อยก็ถือว่าได้ไปทำหน้าที่แล้ว

เช่นนี้เอง เหล่าขุนนางที่สามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับองค์รัชทายาทที่สีหน้ามึนงง ยกขบวนไปยังจวนอ๋องฉู่อย่างเอิกเกริก

ตลอดทาง สีหน้าของหยู่เหวินเห้าแสดงออกอย่างงี่เง่ายิ่งนัก ถามพระมาตุลาตี๋ตลอดว่า “ใครกันแน่ที่บอกว่าแม่นมสี่เป็นโรคเรื้อน นี่มันเป็นการสร้างข่าวลือชัดๆ ถ้าหากแม่นมสี่รู้เข้า คงต้องโมโหมากแน่ๆ ”

พระมาตุลาตี๋ไม่ค่อยสนใจเขา พระมาตุลาตี๋ไม่สนใจ แต่ขุนนางคนอื่นๆก็ไม่อาจปล่อยให้รัชทายาทรู้สึกอับอายได้ จึงได้เข้าไปปลอบใจว่าเรื่องนี้บางทีอาจมีคนตั้งใจปล่อยข่าวลือก็เป็นได้ เพื่อหาเรื่องจวนอ๋องฉู่กับรัชทายาท

เดิมทีแค่คิดจะปลอบใจเฉยๆ แต่เมื่อพูดออกไปแม้แต่โสวฝู่ฉู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย “เป็นไปได้สูงว่าเป็นการสร้างข่าวลือเพื่อหาเรื่องจวนอ๋องฉู่ ”

และแล้ว ตลอดการเดินทาง คำพูดนี้ถูกพูดออกไปกว้างขวางในหมู่ขุนนาง ราวกับว่าแม่นมสี่ไม่ได้เป็นโรคเรื้อนจริงๆ แต่มีคนตั้งใจสร้างข่าวลือให้จวนอ๋องฉู่ต้องถูกปิดตายเพื่อกักกันโรค

การหันกลับไปอุ้มพระราชนัดดา จากนั้นก็อุ้มพระราชนัดดาเข้ามา การกระทำนี้ได้อธิบายอย่างชัดเจนแล้ว ถ้าหากนางเป็นโรคเรื้อน พระชายารัชทายาทจะให้นางอุ้มพระราชนัดดาได้อย่างไร

เอ่ยเสียงเรียบๆว่า “ใต้เท้าตั้งมากมายมาอยู่ที่นี่ ข้าอุ้มพระราชนัดดา

นางยืนเด่นอยู่เช่นนี้ ใบหน้าชัดเจนไร้จุดผิดสังเกตทำให้ทุกคนมองเห็นอย่างชัดเจนเต็มตา สองมือที่อุ้มพระราชนัดดาก็ตกอยู่ในสายตาของทุกคน

ข้อต่อบริเวณนิ้วมือจะบวมใหญ่หรือมีตุ่มพิษขึ้นมา แม้จะเป็นคนที่เพิ่งจะโรคกำเริบ ก็สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน แต่มองลักษณะของแม่นมสี่ในตอนนี้ ไหนเลยจะมีลักษณะของคนเป็นโรคเรื้อน

พระมาตุลาตี๋รู้สึกตกใจก่อนใครเพื่อน ค่อยๆเดินเข้าไป เว้นระยะห่างอย่างพอดีกับแม่นมสี่จากนั้นก็มองเด็กน้อยในมือที่แม่นมสี่อุ้มอยู่

“ที่แม่นมอุ้มเป็นพระราชนัดดาหรือ”

“ไม่ใช่พระราชนัดดาจะเป็นใคร ”แม่นมสี่เอ่ยเสียงเย็น

“ใครจะไปรู้ อาจจะไปหาเด็กที่ไหนมาอุ้มแล้วบอกว่าเป็นพระราชนัดดาก็ได้ ”พระมาตุลาตี๋ไม่เชื่อว่าพระชายารัชทายาทจะกล้าให้นางอุ้มพระราชนัดดา และนางเองก็ไม่จำเป็นต้องอุ้มเด็กน้อยออกมาด้วย นอกเสียจากจะคิดใช้การกระทำนี้ยืนยันว่าตนเองไม่ได้ป่วยเป็นโรคเรื้อน ไม่เช่นนั้นไยต้องจงใจสร้างเรื่องเสแสร้งเช่นนี้ด้วย

แม่นมสี่ได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกมึนงง “ทำไมต้องไปหาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาปลอมตัวเป็นพระราชนัดดาด้วย พระมาตุลาหมายความว่าอย่างไร ”

พระมาตุลาตี๋ไม่สนใจนาง พูดกับหัวหน้าโรงหมอหลวงและหมอหลวงอีกหลายคนว่า “ท่านทั้งหลายที่ได้รับพระบัญชา ยังไม่รีบทำการตรวจวินิจฉัยแม่นมสี่อีกหรือ”