บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 556 เช่นนั้นก็เข้าวังพร้อมกัน

หัวหน้าโรงหมอหลวงตรวจอย่างละเอียดมาก จ้องมองใบหน้าของแม่นมสี่เป็นเวลานาน จากนั้นก็สำรวจข้อต่อระหว่างนิ้วมือ นอกจากนี้ แม้แต่การกินดื่มขับถ่ายในชีวิตประจำวันก็ถามอย่างละเอียด สุดท้าย หัวหน้าโรงหมอหลวงลุกขึ้นมา “ข้าได้ตรวจสอบแล้ว แม่นมสี่ไม่ได้เป็นโรคเรื้อน ”

คำพูดนี้พูดออกไป สีหน้าของพระมาตุลาตี๋ดุร้ายอยู่ชั่วครู่ “ตรวจละเอียดแล้วหรืออย่าง”

หัวหน้าโรงหมอหลวงพยักหน้า “คนที่เป็นโรคเรื้อน บนใบหน้าบนมือและลำตัวจะมีจุดสีแดงเกิดขึ้น ข้อต่อกระดูกมีการเปลี่ยนรูป ชีพจรจะยุ่งเหยิงรุนแรง แต่แม่นมสี่ไม่ได้มีอาการเหล่านี้ ชีพจรก็นิ่งสงบมาก กระดูกข้อต่อก็ไม่มีการเปลี่ยนรูป ยิ่งไม่พบว่ามีผิวหนังที่ขาดแหว่งไปและจุดด่างดำ”

หัวหน้าโรงหมอหลวงพูดจบ ก็หยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “แม่นมสี่ไม่มีร่องรอยของการเป็นโรคเรื้อนเลยสักนิดเดียว คนที่สร้างข่าวลือว่าแม่นมสี่เป็นโรคเรื้อน คงจะเป็นโรคประสาทอย่างที่พระชายารัชทายาทว่าจริงๆ ”

เหล่าขุนนางได้ยินดังนี้ ต่างก็วางใจ ถ้าหากแม่นมสี่เป็นโรคเรื้อนจริงๆ เช่นนั้นคงน่าตกใจมาก นั่นเท่ากับว่าคนในราชวงศ์ก็อาจจะติดเชื้อด้วย

โดยเฉพาะแม่นมสี่นั้นเคยรับใช้ไท่ซ่างหวงมาก่อน

พระมาตุลาตี๋ไม่ยินดีจะเชื่อ เขาจ้องมองแม่นมสี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า มองเห็นปานแดงสีชมพูเพียงเล็กน้อยจากใบหน้าของแม่นมสี่ รีบร้องเสียงสูงขึ้นว่า “ไม่ พวกเจ้าดู ดูใบหน้าของนาง ใบหน้าของนางมีปาน นี่เหมือนกับปานแดงจากโรคเรื้อนเลย รีบดู ”

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดนี้ ต่างก็มองไปอย่างตกใจ

สายตากว่ายี่สิบคู่ ต่างจ้องมองแม่นมสี่อย่างพร้อมเพรียงกัน

เขายกมือขึ้น สั่งให้คนไปเชิญหมอหลวงเฉามา

เห็นคนมากมายอยู่ในโถงใหญ่ ก็ตกใจสะดุ้ง หลังจากคำนับแล้ว ก็ถามอย่างสงสัยว่า “สวีอีบอกว่าแม่นมสี่ป่วยให้ข้าน้อยมาตรวจวินิจฉัยไม่ใช่หรือ

ราวกับเจอเข้ากับคนช่วยชีวิต รีบดึงตัวเขามาถามทันที “หมอหลวงเฉามาได้พอดี ก่อนหน้านี้สองวันข้าดื่มเหล้ากับท่าน ท่านเคยบอกว่าแม่นมสี่ไม่สบายถูกรัชทายาทขังเอาไว้ในเรือนใช่หรือไม่ ยังบอกว่าพระชายารัชทายาทเคยไปขอคำชี้แนะเกี่ยวกับเรื่องโรคเรื้อน อีกทั้ง

หมอหลวงพยักหน้า “ใช่ เป็นอย่างที่เคยพูดจริงๆ ”

ตอนนี้ได้ยินเขายืนยันแล้ว ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา กวาดมองใบหน้าของทุกคนแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงสูงว่า“ถ้าหากว่าไม่ใช่เป็นโรคร้าย ไยจึงต้องกักตัวเป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่า ทำไมต้องให้คนไปซื้อยาในการรักษาโรคเรื้อน

หยวนชิงหลิงที่เห็นเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาเหมือนไก่ตัวผู้ที่ยืดคอขึ้นสูงอย่างหยิ่งยโสราวกับเห็นนิมิตหมายอันดี กลับไม่ได้รู้สึกโกรธ เพียงแต่อธิบายด้วยเสียวเรียบๆว่า

นางไม่ยอมออกจากเรือนเอง ส่วนเรื่องยารักษาโรคเรื้อน ไม่ผิด ข้าให้หมันเอ๋อไปซื้อหามาจริงๆ เชื่อว่าทุกท่านที่อยู่ ณ ที่นี้ต่างก็รู้ดี ข้าเองก็พอมีความรู้วิชาแพทย์อยู่บ้าง ก่อนหน้านี้ตอนที่คุยกับรัชทายาทได้พูดถึงเรื่องโรคเรื้อนอันหวาดกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีก่อน และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามีผู้ป่วยที่มีโรคฟักตัวอยู่อีกเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะเกิดการระบาดหนักอีกครั้งตอนไหน ข้าเห็นรัชทายาทเป็นห่วงสุขภาพของประชาชนเป็นอย่างยิ่ง จึงคิดอยากจะศึกษาตำรับยาที่ใช้สำหรับรักษาโรคนี้ ดูสิว่าพอมีอะไรสามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ถ้าหากเกิดการระบาดขึ้นจริง ก็สามารถยับยั้งได้ทันท่วงทีหรือไม่ก็รักษาได้ จุดประสงค์ของข้าก็แค่อยากจะแบ่งเบาภาระของรัชทายาท ทำไมสุดท้ายจึงถูกแพร่ออกไปว่าแม่นมสี่เป็นโรคเรื้อน จวนอ๋องฉู่ปกปิดอำพรางคนเป็นโรคเรื้อนไปได้ และเรื่องนี้ยังถูกนำไปกล่าวถึงในราชสำนัก ข่าวลือที่ไม่เป็นจริงเลยสักนิดเช่นนี้ พระมาตุลาไม่มีการตรวจสอบก่อน และไม่เคยมาถามรัชทายาท ก็ขึ้นทูลฮ่องเต้ทำให้ราชสำนักและประชาชนตื่นตระหนกไปหมด ไม่รู้ว่ามาจากจิตใจอันมืดบอดอะไรกัน

“พระชายาพูดจาโอ้อวดใหญ่โตเสียงจริง โรคเรื้อนนั้นเป็นโรคร้าย ไม่มีทางรักษาได้ ท่านกลับบอกว่าพัฒนาตำรับยาก็สามารถรักษาได้ พูดจาไร้สาระ คนที่นั่งอยู่ที่นี่ทุกท่านต่างก็เป็นคนฉลาด