บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 559 เข้าวังกินข้าวเป็นเพื่อน

เรื่องของพระมาตุลาตี๋กับตี๋เว่ยหมิง หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงปรึกษากันแล้ว ตอนนี้องครักษ์ลับผีไม่มีคนคอยประสานภายใน พวกเขาสามารถวางใจลงได้ครึ่งหนึ่งแล้ว

นอกจากเรื่องนี้ น้อยมากที่หยู่เหวินเห้าจะพูดถึงเรื่องในราชสำนักให้หยวนชิงหลิงฟัง หนึ่งคือหยวนชิงหลิงเองไม่อยากจะรับรู้เรื่องราวตึงเครียดมากมายนัก สองคือ ใจของหยวนชิงหลิงเฝ้าครุ่นคิดแต่เรื่องเขาโรคเรื้อนกับการเปิดโรงเรียน สาม เป็นการปกป้องนางด้วย สตรีไม่ยุ่งเรื่องการเมือง ถ้าหากเรื่องที่ยายหยวนถามเรื่องในราชสำนักถูกอ๋องอันได้ยินเข้า คงต้องทูลฟ้องแน่ แม้ว่าจะฟ้องแล้วไร้ประโยชน์ และไม่ควรมาเสียเวลาด้วย

กำหนดวันเดินทางเรียบร้อยแล้ว ยังต้องรายงานกับฮ่องเต้หมิงหยวนว่าวันไหว้พระจันทร์ไม่สามารถอยู่ร่วมงานเทศกาลได้ หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินแล้ว ก็เอ่ยเสียงเรียบเฉยว่า “พวกเจ้าอยากจะไปไหนก็ไป ใครยังจะหวังว่าพวกเจ้าจะมาหรือไม่มา เด็กๆมากันก็พอ”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดที่แสนจะไม่แยแสเช่นนี้ ก็รู้สึกเจ็บปวดจริงๆ “เสด็จพ่อทรงเห็นหลานสำคัญกว่าลูก”

ฮ่องเต้หมิงหยวนดุทันที “ไสหัวไป”

รัชทายาทที่อยากจะออดอ้อนมองสีหน้าของเสด็จพ่อที่ดูระอาใจนัก รอยยิ้มมีเมตตาอ่อนโยนที่เคยเห็นตอนนี้มีให้แค่ตอนที่มองเจ้าตัวเล็กสามคนเท่านั้น ตัวเองช่างไม่มีน้ำยาทำให้คนชื่นชอบได้เลย ได้แต่หางจุกตูดไสหัวออกไป

แต่ว่า ตามหลักธรรมเนียมแล้ว เพราะเขาไม่อยู่ร่วมงานเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ในวัง จำเป็นต้องพาครอบครัวเข้าวังก่อนล่วงหน้าเพื่อฉลองวันไหว้พระจันทร์กับเสียนเฟยก่อน นี่ไม่ใช่กฎกติกาที่ตายตัว แต่ว่าเป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาอย่างยาวนาน  คนที่ต้องออกจากเมืองหลวงไปทำงานในช่วงเทศกาลวันสำคัญ ก็ต้องเข้าวังล่วงหน้าเช่นกัน

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นวันเกิดเขาอีกด้วย ต้องขอบคุณเสียนเฟยในบุญคุณที่เลี้ยงดูมาคำว่ากตัญญู เป่ยถังยังคงมองว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก ไม่ว่าตอนนี้เสียนเฟยจะถูกกักบริเวณหรืออื่นใดก็ตาม สรุปแล้ว รัชทายาทองค์ปัจจุบันยิ่งต้องเป็นตัวอย่างให้กับประชาชน ด้วยเหตุนี้ ก่อนออกจากเมืองหลวงหนึ่งวัน พาเหล่าของว่างไปกินข้าวพร้อมหน้ากับเสียนเฟย

แต่พอคำพูดนี้ของหยวนชิงหลิงที่พูดออกไป ทำให้ภาพอันสวยงามนี้ฉีกเป็นรอยร้าวเส้นหนึ่ง

“กินข้าวของเจ้าไปเถอะ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้ มีปากไว้ไม่ใช่ให้เจ้าพูดจาเรื่อยเปื่อย รู้จักมารยาทหรือไม่

หยวนชิงหลิงอึ้งไป เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าบางทีเสียนเฟยอาจจะไม่ชอบเรื่องนี้ จึงเอ่ยขึ้นว่า “ขอโทษด้วย พูดผิดไปแล้ว”

หยู่เหวินเห้าดื่มเหล้าไปสองแก้ว ทนดูหยวนชิงหลิงถูกรังแกไม่ได้ จึงเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “เสด็จแม่ คำพูดที่ท่านไม่ชอบฟังก็อย่าให้นางพูด ทำไมต้องด่านางรุนแรงเช่นนี้ด้วย”

หยู่เหวินเห้าไม่พูดจา ภาพวาดนั้นยังคงสามารถซ่อมแซมได้ แต่ว่าการที่หยู่เหวินเห้าช่วยหยวนชิงหลิง รอยฉีกของภาพวาดผืนนั้นแน่นอนว่าต้องถึงขั้นถูกฉีกกระจายไม่มีชิ้นดี

วางตะเกียบไว้บนโต๊ะอย่างแรง โมโหจนตัวสั่นไปหมด “ลูกอกตัญญู ตอนนี้แม้แต่จะว่าสะใภ้ของเจ้าสักคำก็ไม่ได้ใช่หรือไม่ ในสายตาของเจ้า ยังมีข้าเป็นแม่อยู่หรือไม่ ที่แท้ก็แต่งภรรยาแล้วลืมแม่

เงยหน้าขึ้นขมวดคิ้วมุ่น “เสด็จแม่ ข้าไม่เห็นท่านอยู่ในสายตาหรือ คืนนี้ทุกคนต่างก็มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ยายหยวนก็ไม่ได้จงใจทำให้ท่านไม่พอใจ