บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 55 พระสนมเสียนเฟยโมโห

บทที่ 55 พระสนมเสียนเฟยโมโห

หยวนชิงหลิงอมยิ้ม “ท่านอ๋อง เกรงว่าเสด็จพ่อคงไม่ให้หม่อมฉันเสวยอาหารร่วมอีกแล้วสิเพคะ”

“เรื่องนี้ไม่จำเป็น เรามาตกลงกันก่อน” อ๋องซุนพูด

“เรื่องสำรับอาหาร ท่านอ๋องเองก็น่าจะเสวยแล้วไม่น้อยนะเพคะ” หยวนชิงหลิงพูดเสียงเรียบ

“ไม่เหมือนกัน เจ้าไม่รู้ พ่อครัวของเสด็จพ่อนั้น ทำสำรับอาหารให้แค่พระองค์เพียงผู้เดียว หรือว่าเจ้าไม่รู้สึกว่ารสชาติของสำรับต่างกันหรือ？”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “หม่อมฉันแยกแยะไม่เก่งเพคะ”

“เสียดาย ช่างน่าเสียดาย！” อ๋องซุนพูดด้วยความเสียใจ “แบบนี้เท่ากับว่าเจ้าทรยศต่อสำรับอาหาร ทรยศอาหารจริงๆ”

เขามองน่องไก่ที่ยังเหลือในมือ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “น่องไก่กับสำรับอาหารของเสด็จพ่อ ต่างกันอย่างกับฟ้าดิน เพียงแต่ก็ไม่สามารถทรยศน่องไก่”

พูดจบเข้าก็กัดลงไปอีกคำ

หยวนชิงหลิงมองตอนที่เขากิน ดูน่าเอร็ดอร่อยมาก เขาดูมีความสุขและพอใจกับการกิน

“ทำไมท่านอ๋องถึงมาหลบกินในพุ่มหญ้าล่ะเพคะ？” หยวนชิงหลิงเห็นว่าเขายังไม่คิดจะไปและตัวเองก็ไม่มีที่จะไปแล้ว เพราะไม่รู้จักพื้นที่ในวัง เกรงว่าจะบังเอิญไปเจอกับคนอื่นเข้า ดังนั้นหวังว่าอ๋องซุนจะรีบไปเร็วๆ

“ข้าไม่อยากให้ใครเห็นว่าข้าแอบกินน่องไก่” เขากินได้ระมัดระวังมาก แต่ว่าปากที่ยังเคี้ยวอยู่ เวลาพูดออกมานั้นของกินยังเต็มปาก จนฟังได้ไม่ชัด

“แอบกิน？” หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ อย่างเขาจำเป็นต้องแอบกินด้วยหรือ？

มือที่นุ่มนวลและนิ้วที่เรียวเล็กกดลงไปที่จุดของเสียนเฟย แล้วนวดลงไปด้วยความชำนาญ เสียนเฟยถอนหายใจออกมาทันที “ฝีมือการนวดของเจ้า ทำไมแม่นมหลู่ถึงเรียนไม่เป็นสักที”

นางเงยหน้าแล้วมองอ๋องฉี “ลูกเจ็ด เจ้าช่างได้ชายาดีจริงๆ เป็นวาสนาของเจ้าแล้ว”

ที่จริงในใจนางรู้สึกเจ็บมาก แต่นางอยู่ในวังมานานหลายปีแล้ว เรียนรู้อะไรมากมาย จึงสามารถเก็บอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ฉะนั้นพอคนที่ไม่ได้คิดอะไรมากอย่างอ๋องฉีฟังแล้ว ก็รู้สึกเพียงเป็นคำชม

อ๋องฉีก็ยิ่งหันไปมองฉู่หมิงชุ่ยอย่างพอใจ “เสด็จแม่พูดถูกพ่ะย่ะค่ะ”

ฉู่หมิงชุ่ยหน้าแดงด้วยความเขินอาย พลางหันไปพูดกับเขา “พอแล้วเพคะ ท่านอ๋องออกไปก่อน ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเสด็จแม่”

อ๋องฉีเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องของผู้หญิง จึงลุกขึ้นแล้วทูลลา

ฉู่หมิงชุ่ยก็เริ่มขอบตาแดงขึ้น “เสด็จแม่ ท่านต้องรักษาเนื้อรักษาตัวนะเพคะ ข้าไม่สามารถดูแลท่านได้

เสียนเฟยจับมือนาง แล้วลูบเบาๆ “หลานห้าไม่มีวาสนา ไม่สามารถอภิเษกกับเจ้าได้ ตอนนี้พูดอะไรก็สายไปแล้ว”

“ตอนนี้ท่านอ๋องก็อยู่ดีเพคะ พระชายาฉู่เองก็ดูเข้าตาฝ่าบาทด้วย ฝ่าบาทพระราชทานไข่มุกหนันให้นางถึงสองเส้น นางบอกว่านางจะมอบให้ท่านเส้นหนึ่ง ก็ถือว่านางรู้กตัญญูอยู่บ้างเพคะ” ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้น

เสียนเฟยชะงักไปชั่วขณะ “ฝ่าบาทพระราชทานไข่มุกหนันให้นางงั้นหรือ？เป็นไข่มุกหนันธรรมดาหรือ？”

“ไม่ใช่เพคะ เป็นของบรรณาการจากหลิงฉิว”

“ฝ่าบาทถึงขนาดพระราชทานไข่มุกหนันของหลิวฉิวให้นางเลยหรือ？” เสียนเฟยพูดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ “ข้าจำได้ว่าฝ่าบาทไม่ได้โปรดปรานนางสักนิด”