บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 560 มีผู้อาวุโสมาอีกหนึ่งท่าน

สีหน้าดุจน้ำแข็ง “เพราะเจ้ามันทุ่มเททั้งกายใจมากเกินไป เจ้าก็แค่สะใภ้คนหนึ่งในวังหลัง พูดถึงรากฐานของประเทศอะไรกัน เป็นสิ่งที่เจ้าควรพูดหรือ ถ้าหากจะบอกว่าพระชายารัชทายาทอาจมีส่วนในการแทรกแซงรัชทายาท ก็แต่เป็นได้ได้เท่านั้น แต่เจ้านั้นแทรกแซงรัชทายาทโดยตรง ยังคิดอยากจะควบคุมรัชทายาทเพื่อเลื่อนตำแหน่งขุนนางให้กับพี่น้องในตระกูลมารดาเจ้า ข้าไม่จัดการเจ้า เพราะว่าเพิ่งจะแต่งตั้งรัชทายาท ต้องปกป้องเกียรติของเขาเอาไว้ ไทเฮาเคยเตือนเจ้าไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เป็นการแจ้งเตือนจากข้าเป็นครั้งที่สอง ถ้าเจ้ายังไม่วางตัวให้ดี เช่นนั้นคงไม่ง่ายเหมือนการกักบริเวณแล้ว กักบริเวณเจ้าไม่กลัว แต่ถ้าตัดหัวของเจ้าเสีย ดูสิว่าเจ้าจะกลัวหรือไม่

อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา เอ่ยเสียงเศร้าว่า “ฮ่องเต้ ทรงพูดเช่นนี้ นี่ทรงลืมความรักระหว่างเราทั้งสองที่มีต่อกันมานานหลายปีแล้วหรือ ทรงวางหม่อมฉันไว้ตรงไหน มีรักใหม่เป็นฮู่เฟยที่ทั้งสาวทั้งสวยกว่า ไหนเลยจะยังจำหม่อมฉันที่เป็นคนเก่าได้ คนอื่นต่างก็พูดว่า ความสวยโรยราความรักก็จืดจาง ฮู่เฟยเองก็ต้องมีวันแก่เช่นกัน

จากนั้นก็นึกถึงท่าทีของหยู่เหวินเห้าที่พาลูกเมียออกไปอย่างรีบร้อน ช่างรู้ใจแม่ไม่เท่ารู้จริงๆ หยู่เหวินเห้านั้นหนีได้เร็ว ทิ้งเขาเอาไว้ที่นี่ จะดึงหูนางก็ปะไร ไม่ดึงก็รู้สึกอึดอัดใจ

คิดทบทวนไปมา ยืนขึ้นสะบัดแขนเสื้อจากไป ปล่อยให้เสียนเฟยร้องไห้ฟูมฟายตามอำเภอใจ

หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนจากไปแล้ว ความโมโหที่มีอยู่เต็มอกไม่รู้จะไปปลดปล่อยที่ไหน ได้ยินมู่หรูกงกงบอกว่ารัชทายาทกับพระชายารัชทายาทพาเด็กๆไปที่ตำหนักฉินคุน ก็ก้าวเท้าตามไปที่ตำหนักฉินคุนทันที

ไหนเลยจะรู้ว่า พอถึงตำหนักฉินคุน กลับเห็นภายในตำหนักฉินคุนวุ่นวายกันไปหมด รีบให้มู่หรูกงกงไปถามฉางกงกงก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

เพราะไท่ซ่างหวงรู้ข่าวว่าเหล้าหรุ่ยเอ๋อหงของเจ้าหญิงใหญ่ชิ่งไหนั้นยังไม่ได้ถูกขุดออกมา จึงได้สั่งให้ฉางกงกงไปแอบขุดเอามาซ่อนเอาไว้ในตำหนักฉินคุน และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าหญิงใหญ่ชิ่งรู้เรื่องเข้า

ไท่ซ่างหวงไม่ยอมรับว่าไปแอบขุดเหล้ามา

เรื่องนี้ช่างน่าขายหน้านัก เหล้าหรุ่ยเอ๋อหงของท่านป้าใหญ่ เขาที่เป็นหลานกลับไปขุดออกมา ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปจะเอาหน้าแก่ๆของเขาไปวางไว้ที่ไหน

ฮ่องเต้หมิงหยวนไปถึงตำหนักฉินคุน เห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงยืนอยู่นอกตำหนัก แม่นมอุ้มเด็กๆ แม่นมสี่เฝ้าประตูทางเข้า ทั้งหมดจะเข้าไปก็ไม่ใช่จะถอยก็ไม่ได้ ทำตัวไม่ถูกจริงๆ

เห็นฮ่องเต้หมิงหยวนมา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาคลายใจได้เปลาะหนึ่ง หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อ รีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมเถอะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกเสียใจทีหลังขึ้นมา คนที่อยู่ข้างในทั้งสองล้วนเป็นคนที่แหย่ด้วยไม่ได้ เขาที่อาวุโสน้อยกว่าจะไปยุ่งอะไรด้วย

คิดว่าจะหนี ถูกหยู่เหวินเห้าเรียกตัวไว้เช่นนี้หนึ่งเสียง เจ้าหญิงใหญ่ชิ่งที่อยู่ข้างในก็มองเห็นเขาเข้าแล้ว ทันใดนั้นก็ยกไม้เท้าขึ้นมาเคาะที่ขอบประตู ตะคอกอยู่ในลำคอว่า “ฮ่องเต้มาแล้ว มาได้ดีเลย เข้ามาพูดเหตุผล ให้ความเป็นธรรมกับท่านย่าเจ้าด้วย”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองอย่างดุดันไปที่หยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง กัดฟันเดินเข้าไป มองเจ้าหญิงใหญ่ชิ่งที่ศีรษะขาวโพลนและโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ คำนับหนึ่งครั้ง

ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ทำท่าน้อยใจราวกับถูกใส่ความ

ฮ่องเต้หมิงหยวนเดินเข้าไปคำนับหนึ่งครั้ง จากนั้นก็กดเสียงต่ำเอ่ยเสียงเบาๆว่า “เสด็จพ่อ ได้เอาจริงหรือไม่ เอาก็คืนนางไป ลูกจะได้จัดการให้ท่าน”