บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 561 คำแถลงการณ์เสียนเฟยล้มป่วยกระทันหัน

เจ้าหญิงใหญ่ชิ่งมีพระชนม์มายุมากแล้ว ในใจรู้สึกสับสนว้าวุ่น ยังนึกว่าถูกหยู่เหวินเห้าขุดออกมาจริง ๆ จึงอดทอดถอนพระทัยไม่ได้ ตรัสขึ้นว่า “ช่างเถอะๆ เด็กหนุ่มอายุยังน้อยไม่รู้ความ ตอนนี้ส่งคืนกลับมาได้แล้ว ก็ถือว่าแล้วกันไปเถอะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเสด็จออกไป ยกพระหัตถ์ขึ้นเป็นสัญญาณ ตรัสกับสองสามีภรรยาว่า "ยังไม่รีบไสหัวไปอีกรึ?"

หยู่เหวินเห้ามองไปที่ญาติจอมตีสองหน้า ในใจรู้สึกผิดหวังอย่างยิ่ง จากนั้นก็พาภรรยากับลูก ๆ ออกไปทันที

ในขณะที่อยู่บนรถม้า หยวนชิงหลิงก็ถามขึ้นว่า "ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเจ้าหญิงใหญ่ชิ่งคนนี้มาก่อนเลย คิดไม่ถึงว่าในราชวงศ์จะมีมีผู้ที่อายุยืนยาวเช่นนี้อยู่ด้วย เหล้ารุ่ยเอ๋อหงยังไม่ได้ถูกขุดขึ้นมา หรือว่ายังไม่ได้แต่งงาน ?"

แม่นมสี่ยิ้มแล้วพูดว่า "ยังไม่ได้แต่งงานเพคะ เมื่อนานมาแล้วรับลูกสาวบุญธรรมมาคนหนึ่ง ซึ่งก็คือคุณหนูสามจากตระกูลซูคนนั้นอย่างไรล่ะเพคะ"

“เซียนโล่?” หยวนชิงหลิงนึกถึงคนคนนี้ขึ้นมาได้ทันที

หยวนชิงหลิง เคยได้ยินชื่อของเซียนโล่ผู้นี้มาหลายครั้งแล้ว จึงรู้สึกสนใจอยากรู้จักมาก ๆ นางพูดขึ้นว่า “เซียนโล่ผู้นี้เป็นอาจารย์ของเซียวเหยากง ทั้งยังเป็นคนในดวงใจของไท่ซ่างหวงด้วย ยิ่งเป็นลูกบุญธรรมของเจ้าหญิงใหญ่ชิ่ง ได้ยินมาว่ามีความสามารถชนิดหาตัวจับยาก หากมีโอกาสได้พบหน้าซักครั้งจะดีซักแค่ไหนนะ"

แม่นมสี่ยิ้มแล้วพูดว่า "นั่นคงยากแล้วล่ะเพคะ!"

หยวนชิงหลิงหันไปมองหยู่เหวินเห้า "เจ้ารู้หรือไม่ว่าเซียนโล่ผู้นี้ไปอยู่เสียที่ไหนแล้ว?"

หยู่เหวินเห้า ยังคงจมอยู่กับความทรงจำอันโศกเศร้าที่ว่าถูกพ่อตัวเองทรยศ พอได้ยินคำถามของหยวนชิงหลิงก็ส่ายหน้า ตอบไปว่า "ข้าไม่รู้"

อย่างไรฝ่าบาทก็จะต้องเสด็จไปประทับที่ตำหนักเดือนละสองถึงสามครั้ง แต่หลังจากเกิดเรื่องที่หยู่เหวินเห้าถูกใส่ร้ายที่จวนเจ้าหญิง ต่อด้วยแต่งงานกับหยวนชิงหลิง

สิ่งที่นางพูดกับฝ่าบาทล้วนมาจากก้นบึ้งของหัวใจทุกคำ แต่ฝ่าบาทกลับขู่ว่าจะเด็ดหัวนาง หรือนางไม่ได้คิดเพื่อแผ่นดินของราชวงศ์เป่ยถัง? องค์ชายรัชทายาทถือเป็นรากฐานของประเทศ แต่คิดไปคิดมา เขากลับเป็นคนที่กลัวเมียคนหนึ่งไปได้อย่างไรกัน? หากในอนาคตหยวนชิงหลิงพูดเป่าหูสักสองสามคำ แล้วเขาเกิดทำเรื่องที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด นั่นจะไม่เป็นการทำลายตัวเอง

นางทุ่มเททั้งหัวใจ ทำทุกอย่างมาอย่างยากลำบาก ทำไมถึงไม่มีใครเข้าใจนางเลย ?

แม้แต่ไทเฮาที่เป็นท่านป้าแท้ ๆ ของนาง ก็ยังตำหนิว่านางใจคอโหดร้ายเกินไป

แต่วันนี้ต่อให้นางใจคอโหดร้ายแค่ไหน ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เกิดหายนะในอนาคต

ก็ยิ่งเกิดความรู้สึกเศร้าโศกและขุ่นเคืองมากขึ้นเรื่อย ๆ จนลืมนึกไปโดยสิ้นเชิงว่า ตอนที่นางคิดจะฆ่าหยวนชิงหลิงนั้น หยู่เหวินเห้ายังไม่ได้ขึ้นเป็นรัชทายาท

ยังคงคิดว่าตัวเองทำสิ่งที่ชอบธรรมและน่ายกย่อง คิดไปคิดมา ก็ยิ่งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมากขึ้นเรื่อย ๆ จนร้องไห้อย่างขมขื่นในตำหนักโดยไม่คำนึงถึงสถานะของตัวเอง ทั้งพยายามจะฆ่าตัวตาย

ฮองเฮาฉู่ตอนนี้ฉลาดขึ้นแล้ว จึงไม่ไปยั่วยุนาง แต่สั่งให้คนไปทูลรายงานที่วังของไทเฮาแทน เมื่อไทเฮาทรงทราบเรื่องที่นางพยายามคิดจะฆ่าตัวตาย ก็ทรงกริ้วมากจนแทบจะกระอักเลือดออกมาอยู่แล้ว จึงมีพระราชเสาวนีย์ลงไปที่จวนอ๋องฉู่ว่า นับจากนี้ไปไม่ต้องให้พระชายารัชทายาทไปน้อมทักทายเสียนเฟยอีก ทั้งยังรับสั่งให้กองอาลักษณ์ ถอนป้ายชื่อหัวเขียวของนางออก แล้วจึงประกาศแถลงการณ์ออกไปว่านางล้มป่วยกระทันหัน(**ป้ายชื่อหัวเขียว คือป้ายชื่อที่ฮ่องเต้เพื่อเลือกสนมมาทำอะไรกันหรือนั่งเป็นเพื่อนกัน ถ้าถอนป้ายชื่อแล้ว

ตอนที่พระราชเสาวนีย์มาถึงจวน อ๋องฉู่สามีภรรยากับอ๋องฉีสามีภรรยาก็ได้ออกไปแล้ว