บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 562 ทำไมเจ้าถึงไม่จากไปเสียล่ะ

นั่นเป็นเพียงคำพูดที่ฝ่าบาทตรัสเพราะความโกรธเคืองเท่านั้น ถ้าส่งกริชไปจริง ๆ แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเสียนเฟย นางจะไม่โดนความผิดฐานฆ่าแม่แท้

ได้แต่นำพระราชโองการนั้นไปรายงานกุ้ยเฟยต่อ กุ้ยเฟยเห็นว่านางข้าหลวงมีท่าทีเหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว จึงกรีดกรายนิ้วที่เคลือบย้อมด้วยยาทาเล็บสีสดขึ้นมามองนิ่ง ๆ พลางพูดว่า "เจ้าโง่หรือ? ยังไม่รีบกลับไปกล่อมเสียนเฟยอีก ?” บอกนางไปว่าฝ่าบาทยุ่งอยู่ ไม่ว่างเสด็จไปหา

เกรงว่าเสียนเฟยจะฆ่าตัวตายขึ้นมาจริง

กุ้ยเฟยเลิกคิ้ว “ยังไม่รีบไปอีก ? ข้าก็กำลังยุ่งอยู่เหมือนกันนะ”

นางข้าหลวงโขกศีรษะแล้วรีบออกไปทันที

ก่อปัญหาต่อไปเถอะ ก่อให้มันใหญ่โตบานปลายได้ยิ่งดี ไทเฮาโกรธมากจนเกินจะรับไหวแล้ว หากโกรธจนเกิดเรื่องร้ายอะไรขึ้นมาล่ะก็

ก็ทั้งโศกเศร้าทั้งโกรธเกรี้ยว เกิดบันดาลโทสะจนแทงกรรไกรเข้าเนื้อไปอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดนั้นชัดเจนมากจนนางไม่กล้าลงมือต่อ เกิดเสียงดัง “เคร้ง” ขึ้นมาเสียงหนึ่ง กรรไกรในมือนางก็หล่นลงไปบนพื้น นางทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น

ก็อาละวาดขว้างปาข้าวของในตำหนักของตัวเองต่ออีกยก เพราะนางถูกสั่งกักบริเวณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอก จึงทำได้แค่ทุบทำลายข้าวของในตำหนักของตัวเอง

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไทเฮาพิโรธจนเกิดประชวรขึ้นมา ด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าเสียนเฟยจะก่อเรื่องอาละวาดแค่ไหน

อีกด้านหนึ่ง หยู่เหวินเห้าสามีภรรยา กับอ๋องฉีสามีภรรยานั่งรถม้าออกจากเมืองมุ่งไปยังซีโจวซีโจวเป็นอำเภอที่อยู่ติดทะเล อยู่ห่างจากเมืองหลวงไปประมาณร้อยลี้ อันที่จริง การเดินทางไปกลับในสามวัน ค่อนข้างเป็นอะไรที่เร่งรีบไปหน่อย ดังนั้น ตลอดการเดินทางจึงเป็นไปอย่างเร่งรีบ ต้องหวดแส้เพื่อขับม้าทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว รถก็โคลงเคลงสั่นไหวจนไม่เหมือนมีไว้ให้คนนั่งแล้วด้วยซ้ำ

ออกมาครั้งนี้ ยังได้พาหมันเอ๋อกับอาซี่มาด้วย มีสวีอีทำหน้าที่ขับรถ

อ๋องฉีสามีภรรยา ก็พาคนรับใช้มาด้วยเช่นกัน นอกเหนือจากคนขับรถ ก็คือคนที่มีหน้าที่ดูแลรับใช้ทั่วไป ดังนั้น ในการเดินทางครั้งนี้จึงมีคนราว ๆ แปดถึงเก้าคน แบ่งกันนั่งรถม้าทั้งหมดสามคัน

เดิมทีอ๋องฉีคิดว่า หยวนชิงหลิงกับหยู่เหวินเห้าหนึ่งคัน เขากับหยวนหย่งอี้หนึ่งคัน ส่วนที่เหลือก็ไปอัดอยู่รวมกันหนึ่งคัน

แต่อาซี่ไม่ยอม นางบอกว่าจะอยู่กับพี่สาว หลังจากการจัดสรรคนเพื่อโดยสารรถม้าเสร็จสิ้น ก็จัดให้หยู่เหวินเห้ากับอ๋องฉีนั่งคันหนึ่ง อาซี่ หยวนหย่งอี้ และหยวนชิงหลิงซึ่งเป็นผู้หญิงสามคนนั่งคันหนึ่ง

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หยู่เหวินเห้าก็แทบอยากจะใช้ค้อนทุบอ๋องฉีให้ตายไปเสียให้พ้น ๆ ขณะที่รถม้ากำลังห้อตะบึงเต็มที่ หยู่เหวินเห้าก็ด่าประณามเขาอย่างเจ็บแสบว่า "กว่าข้าจะมีโอกาสพาพี่สะใภ้เจ้าออกมาเที่ยวเล่นได้ก็ลำบากแทบแย่ เจ้าจะตามมารนหาที่ตายหรือไร? พวกเจ้าไม่มีปัญญาเลือกสถานที่เองรึ? นั่งรถม้าไปกลับรวมแล้วต้องใช้เวลากว่าสิบชั่วยาม กลายเป็นว่าข้าต้องมานั่งจ้องหน้าเหม็น ๆ ของเจ้าไปเสียได้”

เมื่อเห็นว่าเขาโกรธจนเดือดปุด ๆ อ๋องฉีก็ไม่กล้าโต้เถียงอะไรมาก แค่พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะจัดที่นั่งแบบนี้ ? เขาแค่อยากจะออกไปเที่ยวกับนาง ได้นั่งรถม้าคันเดียวกัน รถม้าพื้นที่แคบ ๆ พอเดินทางรถโคลงเคลงไปมา อย่างไรก็ต้องตัวเบียดแนบจนติดกันเป็นธรรมดา ข้าก็ไม่ได้อยากจะนั่งกับพี่ห้าเสียหน่อย แต่มันมีวิธีอื่นด้วยรึ ? หรือไม่ท่านก็ไปพูดกับพี่สะใภ้ห้าหน่อยดีหรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าเปิดม่านขึ้น แล้วมองขึ้นไปข้างหน้า มีเสียงหัวเราะสดใสดังแว่วมาจากรถม้าคันข้างหน้า นางกำลังมีความสุข เขาจะไปขอเปลี่ยนได้อย่างไรกัน?