บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 563 รัชทายาทจะไปสักการะใครกัน

อาซี่พึมพำ "เรื่องที่พวกเจ้าคุยกันข้ารู้สึกสนใจ ก็เลยฟังดูสักหน่อย ในเมื่อเจ้าไม่อาจยอมรับได้ว่าเขามีฉู่หมิงชุ่ยอยู่ในใจ ตัวเขาเองก็ปล่อยวางลงไม่ได้ ทำไมเจ้าถึงไม่จากไปเสียล่ะ?"

แรงจิกที่นิ้วมือของหยวนหย่งอี้เริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ "บางทีในใจข้าอาจจะมีความรู้สึกอยากวัดดวงดูสักครั้ง คิดว่าหลังจากผ่านไปสักปีครึ่ง เขาสามารถปล่อยวางลงได้ ข้าก็จะให้เวลากับตัวเองเช่นกัน แต่ถ้าถึงเดือนมิถุนายนปีหน้า เขายังคงคิดถึงฉู่หมิงชุ่ยอยู่ เช่นนั้นข้าก็จะไป”

อาซี่แค่นเสียงหมั่นไส้ขึ้นมาเสียงหนึ่ง"ฉู่หมิงชุ่ยคนนี้มีอะไรดีนักหนานะ? ทำไมเขาถึงยังเอาแต่คิดถึงอาลัยอาวรณ์นางอยู่ได้? แต่ไหนแต่ไรมา คนที่ฉู่หมิงชุ่ยชอบก็คือรัชทายาท กระทั่งฉู่หมิงหยางก็ยังชอบรัชทายาทด้วยเหมือนกัน ทำไมพี่น้องตระกูลฉู่คู่นี้ถึงมีงานอดิเรกที่เหมือนกันขนาดนี้นะ? มีแต่ผู้หญิงนิสัยชั่วร้ายทั้งนั้น มีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์กัน? อ๋องฉีก็ช่างดื้อรั้นหัวแข็งไม่เข้าท่า เจ้าก็เห็นแล้วว่า ตอนแรกรัชทายาทก็ชอบฉู่หมิงชุ่ย แต่พอรู้ว่านางเป็นคนเลว เขาก็สามารถตัดใจชนิดที่ตัดบัวไม่เหลือไยได้ทันที ไม่เข้าไปพัวพัน ไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ฉู่หมิงชุ่ยคนนี้ทำให้อ๋องฉีเกือบต้องตายในทะเลเพลิงอยู่แล้ว เขากลับยังดื้อรั้นไปอาลัยอาวรณ์หานางอยู่อีก พูดให้น่าฟังหน่อยก็คือคนดื้อรั้น พูดแบบจริงใจหน่อยก็คือคนโง่ ทั้งยังโง่ชนิดที่คนอื่นเทียบไม่ติดเลยเชียวล่ะ"

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเฮือก สีหน้าเจื่อน “อาซี่ เจ้าจะพูดก็พูดไปสิ ทำไมต้องไปดึงเจ้าห้ากับฉู่หมิงชุ่ยเข้ามาด้วยล่ะ? คิดขึ้นมาทีไร ก็เหมือนเป็นฝันร้ายเสียจริง ๆ เลย”

อาซี่ยิ้มแฉ่ง “แค่ยกตัวอย่างเฉย ๆ เอง ถึงอย่างไรรัชทายาทก็ไม่ได้สนใจอาลัยอาวรณ์อะไรนางอีกต่อไปแล้วล่ะ”

หยวนหย่งอี้หันไปมองหยวนชิงหลิง"จะว่าไป รัชทายาทก็ปล่อยวางเรื่องของฉู่หมิงชุ่ยลงได้แล้วจริง ๆ หรือ? ตอนแรกความสัมพันธ์ของพวกเขาดีมาก ฉู่หมิงชุ่ยก็ชอบรัชทายาทมาก ๆ เช่นกัน"

คราวนี้ ถึงตาหยวนชิงหลิงเป็นฝ่ายรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว "นี่...คงจะไม่อาลัยอาวรณ์หาแล้วกระมัง?"

อาซี่พูดด้วยท่าทีเหนื่อยหน่ายว่า “นี่มันก็ไม่แน่หรอกนะ ความสัมพันธ์ลึกซึ้งตั้งหลายปีจะตัดทิ้งกันไปง่าย ๆ ได้อย่างไรล่ะ? มันอยู่ในใจใครจะไปรู้ได้ ? พี่หยวนก็ใช่ว่าจะควักหัวใจเขาออกมาดูได้เสียหน่อย ถ้าปล่อยวางลงได้จริง ๆ ทำไมเขาถึงต้องไปที่หลุมฝังศพของฉู่หมิงชุ่ยด้วยล่ะ?”

“อาซี่!” หยวนหย่งอี้ตำหนิ “อย่าพูดจาเหลวไหล!”

อาซี่รู้สึกตัวว่าพลั้งปากพูดอะไรผิดไป จึงรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า "ข้าแค่พูดล้อเล่นนะ รัชทายาทไม่มีทางอาลัยอาวรณ์หาฉู่หมิงชุ่ยอีกอย่างแน่นอน"

หยวนหย่งอี้ก็รีบขอโทษด้วย “พี่หยวนอย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะ ข้าแค่ถามไปอย่างนั้นเอง รัชทายาทไม่มีทางอาลัยอาวรณ์หาฉู่หมิงชุ่ยแน่ ๆ เขาเป็นคนที่แบ่งแยกบุญคุณความแค้นได้ชัดเจน ดังนั้นไม่ต้องกังวลใจไปหรอกนะ”

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยดวงตาที่ดำขลับนิ่งงัน "อะไรคือเป็นอะไรไป?"

ดูเหมือนว่าจะมีคลื่นอารมณ์บางอย่างขึ้นๆ ลงๆ ไม่หยุด แต่นางพยายามกดมันไว้ ทำให้เขาเห็นแล้วรู้สึกเหมือนว่า

แต่กลับเป็นยิ้มแบบปากยิ้มตาไม่ยิ้ม "ข้าสบายดีมากเลย ข้าจะโกรธไปทำไมล่ะ

รัชทายาทกังวลเกินไปแล้วล่ะ นี่เอง ที่ทำให้หยู่เหวินเห้ามั่นใจได้ว่านางกำลังโกรธแน่ ๆ

อ๋องฉีเดินเข้ามาแล้วพูดโดยไม่ได้มีเจตนาแฝงว่า “พี่ห้า ถูกดุแล้วรึ?”

“น่าขำ พวกเรารักกันปานจะกลืนกิน จะโดนด่าได้อย่างไรกัน? ห่วงตัวเจ้าเองเถอะ

อ๋องฉีตกใจจนผงะ "ทำไมข้าถึงไร้มนุษยธรรมล่ะ? ข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นรึ?"

หยู่เหวินเห้าส่ายหัวแล้วเดินจากไป

อ๋องฉีหันกลับไปมองหยวนหย่งอี้ “ เจ้าบอกว่าข้าไร้มนุษยธรรมหรือ ? ข้าไปทำอะไรที่ไร้มนุษยธรรมอย่างนั้นรึ?”

“ใครว่าให้เจ้า?” หยวนหย่งอี้งุนงง

ช่วยพูดออกมาตรง ๆ เลยได้หรือไม่? อย่าไปบอกกับพี่ห้า เขาเป็นคนปากมาก หลังจากนี้เขาจะไปร้องแรกแห่กระเชอไปทั่ว แล้วอีกอย่าง ข้าก็ไม่เคยทำอะไรที่ผิดทำนองคลองธรรม