บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 564 อาซี่ ข้ากับเจ้าเข้ากันไม่ได้

มันเรื่องอะไรที่คนซึ่งโตเป็นผู้ใหญ่แล้วคนหนึ่งอย่างนาง จะไปคิดเล็กคิดน้อยกับคนตาย ? ช่างไร้ระดับเหลือเกินแล้ว

นางก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ กินไปได้แค่ไม่กี่คำ

เมื่อเห็นดังนั้น หยู่เหวินเห้าก็วางชามวางตะเกียบลง แล้วไล่ตามออกไปทันที

ก็เห็นหยวนหย่งอี้หันหน้าไปอีกทาง เขาจึงถามอาซี่ว่า "พี่สะใภ้ห้าโกรธอะไรหรือ? นางใจคอกว้างขวางมาโดยตลอด

แล้วกินข้าวอย่างตะกละตะกลาม จากนั้นก็พูดขึ้นช้า ๆ

จนพ่นข้าวที่ยัดเข้าไปจนเต็มปากออกมาทั้งหมด พูดอย่างตกตะลึงว่า "มันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วยล่ะ?

อาซี่พูดว่า “ก่อนหน้านี้ ตอนที่แม่ทัพใหญ่จิ้งถิงมา เจ้าไม่ได้บอกข้าหรือว่ารัชทายาทพาแม่ทัพใหญ่ไปที่หลุมฝังศพของฉู่หมิงชุ่ยน่ะ?”

จากนั้นก็พูดอย่างโกรธเคืองว่า "เจ้าบอกพระชายาไปแล้วรึ? อาซี่ ทำไมเจ้าถึงได้ปากมากเช่นนี้นะ? ข้าเชื่อใจเจ้าถึงได้เล่าให้เจ้าฟังแท้ ๆ เจ้ากลับพูดเรื่องนี้ออกไปง่าย

อาซี่พูดด้วยความโกรธว่า "ทำไมเจ้าต้องดุขนาดนี้ด้วย? ข้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจพูดเสียหน่อย"

สวีอีขึ้นเสียงจนคอเป็นเอ็นว่า "ฆาตกรหลายคนก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่ามันสามารถพ้นโทษไม่ต้องรับผิดได้หรืออย่างไรเล่า?"

"เจ้าดุอะไรของเจ้านักหนา ข้าก็บอกแล้วว่าพลั้งปากไปเฉย ๆ ถ้ามันเป็นความลับถึงขนาดนั้น เจ้าก็ควรเก็บซ่อนมันไว้ให้มิดชิด ทำอย่างนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีวันรู้แน่ ในเมื่อเจ้าพูดมันออกมา ก็ต้องเตรียมใจยอมรับไว้ด้วยว่ามันมีสิทธิ์ที่จะหลุดออกไปให้คนอื่นรู้ ถ้าไม่อย่างนั้นเจ้าก็ควรจะหุบปากตัวเองให้สนิท

ต่างก็มองไปที่นางอย่างพร้อมเพรียงกัน เมื่อเห็นว่าอาซี่ที่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งดุร้ายถึงขนาดนี้

อาซี่รู้สึกอับอายจนกลายเป็นโกรธ โยนตะเกียบทิ้งแล้ววิ่งออกไปทันที

แน่นอนว่าหยวนหย่งอี้ต้องไล่ตามอาซี่ไป ภายในร้านอาหาร อ๋องฉีกับสวีอีมองหน้ากันแวบหนึ่ง จึงหันหน้าไปอีกทางด้วยความรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายสิ้นดี แล้วเดินออกไป

มีเพียงหมันเอ๋อเท่านั้นที่ยังคงกินข้าวต่อไปอย่างสงบ สำหรับนางแล้ว กินให้อิ่มสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น นางยังต้องจ่ายเงินค่าข้าวมื้อนี้อีก ในเมื่อเงินนี้จ่ายออกไปแล้ว อย่างไรก็ต้องกินให้คุ้ม

หยวนชิงหลิงวิ่งออกมา ก็พอจะสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว รอจนหยู่เหวินเห้าไล่ตามมาจนทัน ความโกรธในใจนางก็ถูกระงับไปได้มากแล้ว มองสบสายตาที่แฝงความกังวลเต็มเปี่ยมของเขา แล้วพูดอย่างสงบนิ่งว่า "ข้าไม่เป็นไร ไม่หิว เลยออกมาเดินเล่นเฉย ๆ"

หยู่เหวินเห้าดึงมือนางขึ้นมา "เจ้าแทบจะไม่เคยโกรธเลยนะ สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ข้าทำอะไรผิดไปอย่างนั้นรึ?"

หยวนชิงหลิงดึงมือของนางกลับมาเบา ๆ “ เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ข้าแค่โกรธตัวเองน่ะ ”

หยวนชิงหลิงพยายามใช้การคิดอย่างมีเหตุมีผล ในการพิจารณาเรื่องนี้อย่างสุดความสามารถ อันที่จริงแล้วเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เพื่อนเก่าคนหนึ่งตายไป แม้ว่าตอนมีชีวิตจะมีเรื่องไม่ลงรอยกัน แต่คนตายก็เหมือนกับตะเกียงดับ ทุกอย่างควรจะสลายหายไปในตอนที่คนคนนั้นตายลง การไปสักการะที่หลุมฝังศพของเขาสักครั้ง มีอะไรให้ต้องขุ่นเคืองใจด้วยล่ะ?

หากคิดด้วยเหตุผลที่มาจากสติ ผลลัพธ์คืออย่างนี้ แต่ทางด้านอารมณ์ล่ะ?

หยวนชิงหลิงโกรธจนแทบควันออกหู ฉู่หมิงชุ่ยทำร้ายนางจนเกือบตาย นางสามารถเกลียดแค้นฉู่หมิงชุ่ยได้ถึงสามชั่วอายุคนเลยด้วยซ้ำ กับแค่นางตายไปจะสามารถปล่อยวางให้ทุกอย่างสลายหายไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน? เขาในฐานะสามี ควรจะเป็นฝ่ายเดียวกันกับนางไม่ใช่หรือ?

อารมณ์ของหยวนชิงหลิง วนเวียนสลับไปมาระหว่างความสงบนิ่งกับความโกรธแค้น รู้สึกเหมือนคุมสติไม่อยู่นิดหน่อย