บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 565 ยังคงมีความคิดถึงคำนึงหาฉู่หมิงชุ่ย

ริมฝีปากก็ถูกกัดจนเจ็บแปลบอีกครั้ง เมื่อคิดไปถึงเรื่องที่เขาไปสักการะหลุมศพฉู่หมิงชุ่ย ก็รู้สึกน้อยใจไปครู่หนึ่ง

ที่ไม่ว่าจะใช้ไม้อ่อนหรือไม้แข็งก็เปลี่ยนใจไม่ได้ แต่สำหรับนาง ไม่ว่าจะไม้อ่อนหรือไม้แข็งก็ล้วนใช้ได้ผลหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อนางตัวอ่อนลงไปทำท่าจะร้องไห้ เขาก็ไม่มีวิธีรับมือแล้ว อารมณ์แบบลูกผู้ชายอกสามศอกที่เพิ่งถูกปลุกขึ้นมาเมื่อครู่ ก็มีอันถูกน้ำตาของนางดับจนสลายหายไปทันที จนต้องยอมจำนนแต่โดยดี “ ทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมาเสียแล้วล่ะ? ช่วยกลับไปหยิ่งยโสเหมือนเมื่อครู่นี้หน่อยจะได้หรือไม่ ? เจ้าร้องไห้ขึ้นมา

จากนั้นก็โอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง พูดเกลี้ยกล่อมว่า "ข้าจะไปสักการะหลุมศพฉู่หมิงชุ่ยได้อย่างไรกัน?

แพขนตาเปียกชื้น พูดด้วยท่าทางน้อยอกน้อยใจว่า “แล้วสรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “คำพูดของสวีอีเชื่อได้ด้วยหรือ? เขาไม่กล้าแต่งเรื่องแน่ แต่ขนาดความกลวงในสมองของเขา มันใหญ่พอ ๆ กับอ่างทองแดงนั่นล่ะ มันล้วนเต็มไปด้วยกากเต้าหู้ทั้งนั้น

“แล้วเจ้าไม่เคยไปที่หลุมฝังศพของฉู่หมิงชุ่ยเลยรึ?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าชะงักไปครู่หนึ่ง " ถ้าบอกว่าเคยไป ก็เคยไปมาก่อนจริง ๆ"

เมื่อเห็นคิ้วของหยวนชิงหลิงขมวดมุ่นเป็นปมขึ้นมาอีกครั้ง เขาจึงรีบอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “แต่ไม่ใช่ว่าไปโดยเจตนาหรอกนะ ตอนที่จิ้งถิงมา ข้าไม่ได้พาเขาออกไปวิ่งวุ่นอยู่หลายวันหรอกหรือ? ในแคว้นต้าโจวของพวกเขามีแร่อยู่ชนิดหนึ่ง เป็นแร่ชนิดที่พวกเขานำมาใช้ถลุงเป็นอาวุธแบบใหม่ ถ้าพวกเขาจะขนส่งจากแคว้นต้าโจวมา การเดินทางจะยาวนานและยากลำบากมาก ถ้าเป่ยถังของเรามีแร่ชนิดนี้ล่ะก็ พวกเขาสามารถสอนทักษะในการถลุงแร่ให้แก่พวกเราได้ ดังนั้น ข้าจึงพาเขาวิ่งวุ่นไปจนทั่วภูเขา เพื่อจะดูว่าที่นี่มีแร่ด้วยเช่นกันหรือไม่ พอไปถึงภูเขาเฟิ่ง ถึงได้รู้ว่าฉู่หมิงชุ่ยถูกฝังอยู่บริเวณส่วนนอกของสุสานตระกูลฉู่ ตระกูลฉู่ได้สร้างป้ายหลุมศพให้นาง แต่ไม่ได้เขียนอะไรอื่น มีแค่เขียนชื่อของนางว่าฉู่หมิงชุ่ย พวกเราไม่ได้ไปสักการะอะไรทั้งสิ้น อีกทั้งเวลานั้นสวีอีก็ไม่ได้ติดตามเข้าไปด้วย พอข้ากับจิ้งถิงกลับไปก็คุยกันถึงเรื่องนี้พอดี สวีอีเจ้าคนไร้สมองได้ยินคำว่า หลุมฝังศพของฉู่หมิงชุ่ย ก็คิดว่าข้าพาจิ้งถิงไปสักการะหลุมศพนาง เลยถือเอาว่านี่เป็นความลับอันยิ่งใหญ่ แล้วไปเล่าให้อาซี่ฟัง เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ หากข้าพูดโกหกแม้เพียงครึ่งคำ ขอให้ถูกฟ้าผ่าไม่ได้ตายดี”

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของเขา หยวนชิงหลิงด้านหนึ่งก็รู้สึกโล่งอก แต่อีกด้านก็รู้สึกผิด จากนั้นก็พูดด้วยท่าทางซื่อ ๆ ว่า “ที่จริงแล้ว ต่อให้เจ้าจะไปสักการะหลุมศพนางข้าก็ไม่สนใจ อย่างที่ข้าได้พูดไปแล้วเมื่อครู่ ข้าจะไม่ไปคิดเล็กคิดน้อยกับคนที่ตายไปแล้ว พูดใหม่อีกครั้ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่เชื่อใจเจ้าเลยเชียวรึ ? ดังนั้นเจ้าไม่ต้องอธิบายอะไรให้ข้าฟังมากมายขนาดนั้นหรอก ข้าเข้าใจดี แล้วก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วย”

เขาเหล่ตามองนางแวบหนึ่ง “จริงรึ? เจ้าเชื่อข้าโดยสมบูรณ์? ไม่เคยโกรธไม่เคยงอนเรื่องนี้เลย?”

“จริงแท้แน่นอน จะให้ข้าสาบานด้วยหรือไม่ล่ะ?” หยวนชิงหลิงยกมือขึ้น

“ได้!” หยู่เหวินเห้ายกสองแขนขึ้นกอดอก ดวงตาหล่อเหลาทรงเสน่ห์ยกขึ้นสูงเล็กน้อย สีหน้าแววตาเอาจริง “เจ้าสาบานเลย”

“….” หยวนชิงหลิงมองหน้าเขา ค่อย ๆ ลดมือที่ยกขึ้นจนสูงลงไปช้า ๆ “ที่จริงแล้ว การสาบานนั้นไม่เป็นวิทยาศาสตร์ มันบอกไม่ได้ว่าคำที่ข้าสาบานไป คำสาปนั้นจะสัมฤทธิ์ผลได้จริงหรือไม่ คนที่รู้สึกผิดเท่านั้นถึงจะสาบานกัน จะว่าไป ระหว่างพวกเราพูดกันด้วยคำว่าเชื่อใจแค่สองคำ ก็ไม่จำเป็นต้องมาสบถสาบานอะไรพวกนั้นให้มันวุ่นวายแล้ว"

หยู่เหวินเห้ารวบตัวนางเข้ามาด้วยแขนข้างเดียว แล้วโยนลงไปบนเตียง จากนั้นก็ตามขึ้นไปคร่อมทับอย่างรวดเร็ว "ต้องโดนลงโทษเสียให้เข็ด!"