บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 567 แยกกันเถอะ

วันรุ่งขึ้น หยวนหย่งอี้ไม่ได้ออกมากินข้าวเช้า

ตอนที่กินข้าวเช้าหยวนชิงหลิงถามอาซี่ อาซี่จึงพูดแบบหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญว่า "เมื่อคืนพี่สาวร้องไห้ทั้งคืน วันนี้ไม่มีแรงพอ ก็เลยจะไม่ลุกออกมากินข้าวเช้าแล้ว"

สีหน้าของอ๋องฉีถึงกับเปลี่ยนไปทันที "ทำไมล่ะ?"

อาซี่มองเขา พูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีว่า “สาเหตุเพราะอะไรเจ้าไม่รู้หรอกรึ?”

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงกวาดสายตามองไปที่เขา แล้วถามขึ้นพร้อมกันว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

อ๋องฉีไม่ตอบ นั่งเซ่ออยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง จึงพูดขึ้นอย่างเฉยชาว่า “ไม่มีอะไรหรอก นางบอกว่านางจะไปจากจวนอ๋องฉี นางอยากไปก็ให้นางไปเถอะ นางบอกแล้วว่าไม่ช้าก็เร็วนางก็จะไปอยู่ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไปช้าไม่สู้ไปเร็ว หลีกเลี่ยงไม่ให้ต่างคนต่างก็ต้องทุกข์ใจด้วย”

“พูดจาเพ้อเจ้ออะไรของเจ้า? นี่เจ้าไม่คิดจะเหนี่ยวรั้งนางเอาไว้สักหน่อยเลยรึ?” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างโกรธเคือง

อ๋องฉียิ้มอย่างขมขื่น หันไปมองหยู่เหวินเห้า " เหนี่ยวรั้งอะไรล่ะ? ไม่ว่าข้าจะอธิบายเท่าไหร่นางก็ไม่ฟัง เอาแต่ดันทุรังถามว่า ในใจข้ายังมีฉู่หมิงชุ่ยหรือไม่"

“เช่นนั้น เจ้าก็บอกนางไปว่าไม่มีก็ได้แล้วไม่ใช่รึ ?” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างฉุนเฉียว “ผู้หญิงถือสาเรื่องแบบนี้มาก สาบานกับนางเลยก็ได้ ว่าในใจเจ้าไม่ได้คิดถึงตั้งนานแล้วก็สิ้นเรื่อง เมื่อก่อนเจ้าเคยปฏิบัติต่อฉู่หมิงชุ่ยราวแก้วตาดวงใจขนาดนั้น นางย่อมถือเรื่องนี้มาใส่ใจอย่างแน่นอน เจ้าในฐานะผู้ชายควรมีความรับผิดชอบ ต้องรู้จักทำให้นางรู้สึกว่าตัวเองได้รับความสบายใจ นั่นถึงจะถูกต้อง”

อ๋องฉีส่ายหน้า “ข้าโกหกนางไม่ได้ มีบางคำที่ข้าไม่อาจพูดออกไปโดยฝืนต่อมโนธรรมในใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต้องพูดกับนาง ยิ่งไม่อาจโกหกได้แม้เพียงครึ่งคำ”

หยู่เหวินเห้าสูดลมหายใจเข้าจนลึกสุดปอด หันไปมองหยวนชิงหลิงด้วยสีหน้างุนงง "ข้าฟังผิดไปหรือไม่ ? เขาพูดเรื่องบ้าบออะไรออกมา ?"

หยวนหย่งอี้พูดเสียงเบาว่า "เจ้าออกไปก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวข้ายังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก เสื้อตัวนี้มันเปื้อนเลือดไปหมดแล้ว"

ส่งเสียงขานรับเสียงหนึ่ง แล้วหันไปมองหยวนชิงหลิง จากนั้นค่อยหันไปมองอาซี่อีก ทั้งสองคนต่างก็กำลังยุ่งอยู่กับการรักษาแผล

จากในส่วนลึกสุดของหัวใจ จากนั้นก็มองหยวนหย่งอี้อย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง

ทันทีที่เขาหันหลัง น้ำตาของหยวนหย่งอี้ก็ไหลลงมาทันที

หลังจากล้างมือเสร็จ ก็นั่งลงตรงหน้านาง แล้วกุมมือทั้งสองข้างของนางไว้ "ยัยอี้ เจ้าชอบเขาจริง ๆ

ๆ แล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย แต่พอได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันนานเข้า ก็ไม่รู้ว่าใจข้ามันหวั่นไหวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ พอมารู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้ไปเสียแล้ว”

"แล้วเจ้าคิดจะทำอย่างไรล่ะ? เจ้าจะไปจริง ๆ น่ะหรือ

น้ำตาก็ไหลออกมา มันไหลไปผสมกับเลือดจนเปื้อนเป็นทาง ทำให้นางมีสภาพเหมือนแมวหน้าลายที่ดูน่าสงสารมากตัวหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น “พี่หยวน ถ้าเป็นเจ้า

อยู่แยกกันชั่วคราว สมองเขาเลอะเลือนสับสน ต้องให้เจอความเจ็บปวดจากการสูญเสียเท่านั้น

“ ข้าอิจฉาเจ้ากับรัชทายาทจริง ๆ ทั้งที่เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ

ไม่ใช่สามีภรรยา”หยวนชิงหลิงทำได้แค่พูดกล่อมแบบนี้ออกไป อันที่จริงสิ่งที่สำคัญกว่าก็คือ หัวใจของเจ้าห้าเข้มแข็งกว่าเขา ชัดเจนกว่าเขา และเข้าใจมากกว่าเขา