บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 568 ใจเจ้าปรารถนาอะไร

อาซี่ได้ยินที่พวกนางพูด เหมือนจะเริ่มหลุดประเด็นมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจแล้วหันหลังจากไป

หยวนหย่งอี้กับหยวนชิงหลิงต่างก็หัวเราะขึ้นมา ตระกูลหยวนมีเด็กสาวที่กำลังเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวแล้วสิ!

เนื่องจากอาการบาดเจ็บของหยวนหย่งอี้ เดิมทีแผนการที่ว่าจะไปพายเรือที่ทะเลสาบกับหยู่เหวินเห้าจึงต้องมีอันล่าช้าออกไป แต่ในเมื่อมาถึงซีโจวแล้ว หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าเขาควรไปภูเขาหมื่นพุทธเสียหน่อย

ดูแปลกตาและงดงามโดดเด่น

รวมถึงผู้แสวงบุญจากทั่วทุกมุมของเป่ยถัง คนที่ท้อแท้ คนที่สมหวัง

จะมีพระพุทธรูปตลอดเส้นทาง คนที่มากราบไหว้บูชาสามารถกราบไหว้ได้ตลอดเส้นทางที่เดินขึ้นไป คนที่ศรัทธาอย่างแรงกล้ามาก

ภูเขาหมื่นพุทธแห่งนี้ตอบสนองต่อทุกคำขอ ไม่ว่าจะเป็นคำขอเรื่องอนาคต ขอเพื่อวงศ์ตระกูล ขอเพื่อให้ได้เจอเนื้อคู่ ไปจนถึงขอให้มีลูก คนที่เชื่อถือศรัทธาหลายคนได้รับสิ่งที่ปรารถนาหลังจากมาอธิษฐานขอพร ดังนั้นผู้ที่มาทำบุญจุดธูปขอพรที่นี่จึงมีมากมาย สถานที่ก็ยิ่งเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นเรื่อย

ดังนั้น ในตอนที่รถม้ามาถึงตีนเขาหมื่นพุทธ หยวนชิงหลิงก็อดถามไม่ได้ว่า "พายเรือกับไหว้พระ เจ้าเลือกไหว้พระจริงๆหรือนี่ ? เจ้าเริ่มจะทำให้คนคาดเดาไม่ได้ไปทุกที ๆ

หยู่เหวินเห้าลืมตาขึ้น นัยน์ตาเป็นประกายวาบวับราวกับแสงดาว "จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ? ในบ้านมีศพยืมร่างคืนชีพอยู่ อย่างไรก็ต้องมาอธิษฐานขอให้ทุกสิ่งคุ้มครองแบบรอบด้านนั่นล่ะ"

คำตอบนี้เป็นอะไรที่เหนือคาดมาก หยวนชิงหลิงจับมือเขาลงจากรถม้าแล้วพูดว่า “อาศัยความช่วยเหลือจากทุกสิ่งรอบด้าน? จะช่วยคุ้มครองอะไรข้าได้ล่ะ?”

“ไม่สำคัญว่าจะคุ้มครองหรือไม่ ข้าก็ภาวนาแค่ ขออย่าให้วิญญาณของเจ้าของร่างเดิมกลับมาพัวพันจนไล่ให้เจ้ากลับไปก็พอ” หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าจะกลับมายึดคืน ก็ให้เขายึดคืนไปเถอะ เดิมทีข้าก็เป็นแค่ผู้ที่บุกรุกมาครอบครองบ้านของผู้อื่นอยู่แล้ว ถ้าเจ้าของกลับมา พวกเจ้าก็ถือว่ามีชะตาได้กลับมาเป็นสามีภรรยากันจริงๆแล้ว”

หยู่เหวินเห้าเหยียดมือใหญ่ออกไป รัดรอบเอวของนางหมับ พูดอย่างดุดันว่า “ถ้าเจ้าพูดประโยคนี้ให้ข้าได้ยินอีกเป็นครั้งที่สองล่ะก็ ข้าจะผลักเจ้าลงไปจากยอดภูเขาหมื่นพุทธเลยคอยดู!”

หยวนชิงหลิงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ “แบร่! ดุอะไรขนาดนี้น่ะ? ทำข้าตกใจแทบตายแล้ว”

หยู่เหวินเห้าพ่นลมหายใจ พูดอย่างไม่พอใจว่า "เจ้าต่างหากที่ทำให้ข้าตกใจแทบตายแล้ว หยวนชิงหลิงคนเดิมนิสัยน่ารังเกียจ น่าขยะแขยงถึงขนาดนั้น เจ้าอยากให้นางกลับมาจริง ๆ น่ะรึ?"

ทั้งคู่เดินไปข้างหน้า หมันเอ๋อกับสวีอีเดินตามอยู่ข้างหลัง เดินทิ้งระยะห่างจากกันช่วงหนึ่ง จึงได้ยินไม่ค่อยชัดนักว่าพวกเขากำลังพูดอะไรกัน

จู่ ๆ หยู่เหวินเห้าก็ถามขึ้นว่า “ จริงสิ เดิมทีหน้าตาของเจ้าเป็นอย่างไรรึ?”

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง แล้วพูดว่า "ก็พอ ๆ กันนะ แต่สูงกว่านางนิดหน่อย แก่กว่าหน่อย แต่ก็มีสมองมีสติปัญญากว่าหน่อย"

“สติปัญญามันคืออะไร?” หยู่เหวินเห้าจับมือนาง ลมภูเขาพัดโชยเอื่อย แฝงมาด้วยความเย็นสบายของช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ

“ก็คือคนที่ดูแล้วมีวัฒนธรรม มีความรู้มากมาย ” หยวนชิงหลิงตอบ

“อ๋อ คนที่เหมือนเจ้าหวาง” เขาขมวดคิ้ว “แต่เจ้าหวางดูแล้วหน้าตาไม่น่ามองอย่างเห็นได้ชัด นี่เห็นได้ว่าคำว่ามีสติปัญญา ไม่ใช่คำที่มีความหมายเชิงบวก”

หยวนชิงหลิงร้องหาขึ้นมาเสียงหนึ่ง “เจ้าหวางยังนับว่าหน้าตาไม่น่ามองหรือ ? อย่างน้อยเขาก็ดูดีกว่าแม่ทัพหลู่หม่างอยู่มากนะ”