บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 569 ใครอยู่ในทะเลสาบ

หยู่เหวินเห้าได้ยินที่นางพูด จึงยิ้มพลางพูดว่า "วางใจเถอะ เจ้าเป็นคนโอบอ้อมอารี เหล่าทวยเทพจะต้องได้ยินเสียงในใจของเจ้า แล้วบันดาลให้เจ้าสมปรารถนาอย่างแน่นอน สำหรับข้า ข้าขอภาวนาให้เป่ยถัง ให้หยวนชิงหลิงกับลูก ๆ มีชีวิตสงบสุขปลอดภัย แล้วก็ขอให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต”

สวีอีอดพูดขึ้นมาไม่ได้อีกแล้ว “นายท่าน ท่านจะพูดสิ่งเหล่านี้ออกมาไม่ได้ขอรับ ท่านต้องภาวนาต่อหน้าทวยเทพแบบเงียบ ๆ ถึงจะศักดิ์สิทธิ์”

จะนมัสการเทพเจ้าก็มีกฎเกณฑ์ด้วยเช่นกัน ท่านไม่รู้หรอกหรือ?

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "เจ้าจะรู้ไปอะไร? หากมีอะไรในใจก็ต้องพูดออกมาดัง ๆ สิ ไม่อย่างนั้นมีผู้คนมากมายมาขอพร เหล่าทวยเทพต้องมาคอยเดาจิตใจของคนทีละคน ๆ แบบนี้ จะไม่เหนื่อยแย่หรอกรึ? พวกเราจะขอพรให้มันชัดเจนแจ่มแจ้งหน่อยไม่ได้หรือไร? ถือเสียว่าช่วยลดภาระให้เหล่าทวยเทพต้องลำบากน้อยลงด้วย”

สวีอีได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลมาก แต่เหตุผลก็ส่วนเหตุผล และกฎก็คือกฎ เพราะถึงอย่างไร ที่นี่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่พูดกันด้วยเหตุผล

เพียงแต่ เขาแอบเหลือบมองหมัดของหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง ไม่ว่าจะคุยเรื่องเหตุผลหรือกฎเกณฑ์กับนายท่านตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ทางที่ดีคือควรจะสงบปากสงบคำไว้จะดีที่สุด

ตลอดทางขึ้นไปบนภูเขา ทิวทัศน์งดงามไร้ขอบเขต ทั้งสองคนดึงดูดสายตาของบรรดาผู้แสวงบุญและนักวรรณกรรมได้ไม่น้อย มีบางคนที่แอบดู มีบางคนที่จ้องอย่างเปิดเผยไร้ยางอาย ถึงขั้นที่ว่า มีกระทั่งผู้หญิงบางคนแสร้งทำเป็นเดินชนกับหยู่เหวินเห้าแบบไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็รอให้เขาเข้ามาช่วยพยุงด้วยท่าทางอ่อนแอน่าสงสาร

แต่เห็นได้ชัดว่า หยู่เหวินเห้าไม่ใช่คนที่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาอะไร เขาเองเพิ่งจะอายุยี่สิบต้น ๆ แต่กลับขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “นี่ป้า! เวลาเดินระวังหน่อยสิ เดินมาชนข้าก็ยังไม่เป็นไรหรอก แต่อย่าไปชนใส่ภรรยาที่อ่อนแอบอบบางของข้าเข้าล่ะ”

สาวงามถึงกับสะดุ้ง หัวใจแตกละเอียดราวเศษแก้ว นางยกมือขึ้นปิดใบหน้าที่อาบน้ำตา แล้วรีบวิ่งลงจากภูเขาไปทันที

หยวนชิงหลิงหัวเราะจนตัวงอเลยทีเดียว

ทั้งคู่ก็กลายเป็นจุดสนใจ ผู้คนพากันมองพวกเขาด้วยสายตาที่มีทั้งคนอิจฉาและสายตาที่อบอุ่น ยังมีคนที่พูดคุยกระซิบกระซาบกันด้วยว่า สามีภรรยาคู่นี้รักใคร่กลมเกลียวกันแค่ไหน ดูมีความสุขกันแค่ไหน

พวกเขาก็ไปเดินรอบ ๆ วิหารหลายรอบเพื่อชมทิวทัศน์อันงดงาม แต่เพราะอันที่จริงมีคนมากเกินไป ไม่มีที่ไหนที่เงียบสงบเลยสักแห่ง หยู่เหวินเห้าจึงพูดว่า "ที่หลังวิหารมีทะเลสาบจิ้งอยู่แห่งหนึ่ง

หยวนชิงหลิงชอบมาก "ได้สิ ข้าชอบทะเลสาบบนภูเขา มันทั้งเงียบสงบและงดงามมาก"

หยู่เหวินเห้าพูดว่า "แต่อาจจะมองไม่เห็นนะ เพราะสถานที่แห่งนั้นมีเมฆปกคลุมตลอดทั้งปี น้อยคนนักที่จะมองเห็นได้"

“อย่างนั้นก็เหมือนกับบ่อสวรรค์เลยน่ะสิ?”

อะไรคือบ่อสวรรค์?" หยู่เหวินเห้าถามขณะที่จูงมือนางเดินไปข้างหน้า “อืม ก็บ่อสวรรค์อย่างไรล่ะ

หยู่เหวินเห้าพูดแบบไม่จริงจังอะไร ในใจไม่ได้คิดอยากจะไปจริง ๆ อยู่แล้ว แต่รู้สึกว่าถ้านางมีเรื่องอะไร หรือสถานที่ไหนที่นางไม่รู้ เขาควรจะต้องเพิ่มประโยคเข้าไปอีกสักประโยค

เดินไปราว ๆ หนึ่งก้านธูป เดินอ้อมถนนสายเล็ก ๆ ผ่านป่าใบเฟิง (ใบเมเปิ้ล)

ต้นเฟิงห้อมล้อมทะเลสาบกินเนื้อที่ราว ๆ สามสิบถึงสี่สิบไร่ ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบเฟิงเป็นสีแดงสด ทะเลสาบถูกซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เมฆหมอกอันเลือนลาง เมฆหมอกเหล่านั้นเป็นเหมือนชิ้นส่วนที่เคลื่อนไหวได้ของขาวเหอเถียน มีลักษณะคล้ายชั้นอากาศที่โอบล้อมรอบทะเลสาบจิ้งทั้งหมดไว้ ทำให้คนที่ได้เห็นเกิดความรู้สึกเหมือนแดนสวรรค์ที่อยู่นอกเขตแดนมนุษย์ ไม่รู้ว่าเมื่อทะลุผ่านเมฆหมอกเหล่านี้ไปได้

สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะเก็บซ่อนความชื่นชมธรรมชาติอันงดงามไว้ในใจ อุทานขึ้นว่า “ช่างงดงามเหลือเกิน ถ้าข้าได้อยู่ที่นี่สักหลาย ๆ วัน หรือสักหลาย ๆ ปี