บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 571 คนในทะเลสาบจิ้ง

ทุกคนล้วนตกตะลึงหมดแล้ว นี่จะเป็นได้ได้อย่างไรล่ะ? เห็นใบเมเปิลนั่นสูญหายไปต่อหน้าต่อตาและไม่ใช่ว่าจมลงไป

ผู้คนที่อยู่ในระยะไกลหน่อย หรืออาจจะไม่ได้สังเกตเห็น แต่ หยวนชิงหลิงพวกเขาไม่กี่คนอยู่บนฝั่งทะเลสาบ ไปด้านหน้าอีกหนึ่งเมตรก็สัมผัสน้ำในทะเลสาบแล้ว ดังนั้นพวกเขาเห็นได้อย่างชัดเจน ใบเมเปิลนั่นไม่ได้จมลงไป แต่สูญหายไปโดยตรงแล้ว

หยู่เหวินเห้าคว้ามือของหยวนชิงหลิงไว้ทันที มองดูนัยน์ตาที่ดีใจอย่างบ้าคลั่งของนางด้วยความเฉียบคม กล่าวด้วยความเย็นชาเคร่งขรึม “หากว่าเจ้ากล้ากระโดดลงไป ข้าก็จะตายให้เจ้าดูทันที”

หยวนชิงหลิงมองดูอย่างมึนงงครู่หนึ่ง มองดูใบหน้าที่จริงจังไร้ที่เปรียบของเขา เผลอหัวเราะ “ข้าเสียสติไปแล้วหรอถึงได้กระโดดลงไปน่ะ”

ที่นี่เป็นทางเข้าของมิติเวลารึเปล่ายังไม่มั่นใจ แม้จะมั่นใจว่าใช่จริงๆ แต่จะรู้ได้อย่างไรว่ากระโดดลงไปแล้วจะสามารถกลับไปในมิติเวลาของตัวเองได้? ถ้าหายตัวกลับไปถึงยุคหิน เช่นนั้นนางก็ตกลงไปสู่ห่วงแห่งความยากลำบากแล้ว บ้านทั้งสองที่ล้วนไม่สามารถกลับได้

นางดีใจเพราะในฐานะที่เป็นผู้ที่โปรดปรานนิยายวิทยาศาสตร์ผู้หนึ่ง ก่อนหน้านี้เคยดูนิยายวิทยาศาสตร์และหนังวิทยาศาสตร์ในการข้ามมิติเวลามาไม่น้อย ตอนนี้รู้แล้วว่ามีเรื่องประตูเข้าสู่มิติเวลานี้จริงๆ นี่เป็นการค้นพบที่ทำให้คนตื่นตระหนกอย่างหนึ่งโดยแท้

แต่ว่า ในใจของนางก็มีการเฝ้าหวัง มีสถานที่หนึ่ง ที่มีความหวังอันรำไรอยู่ในก้นบึ้งจิตใจของนาง

ตอนนี้ความน่าเสียดายเพียงอย่างเดียวในใจของนางคือนางเป็นผู้ที่ศึกษายาและการรักษา รุ่นน้องก็คล้ายว่าจะเป็นวิศวกรรมชีวการแพทย์ ความถนัดเฉพาะด้านของพวกเขาไม่ได้อยู่ด้านนี้ ทั้งสองจึงไม่สามารถทำศึกษาทะเลสาบจิ้งให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ได้

แต่ไม่เป็นไรนี่ ตอนนี้นางเชื่อว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นการจัดสรรที่ดีที่สุดแล้ว

ที่จริงแม้จะบอกนางว่า กระโดดลงทะเลสาบจิ้งก็จะสามารถกลับบ้านได้ แต่ว่า ภายใต้ความไม่แน่ใจว่านางจะสามารถกลับมาได้แน่ๆ นางก็จะไม่กระโดด

หากมีเพียงเจ้าห้า บางทีนางอาจจะกระโดด แต่ตอนนี้มีลูกแล้ว ฐานะที่เป็นบิดามารดาก็นับว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก และไม่สามารถทิ้งลูกไว้ได้

หยู่เหวินเห้ามองหน้านางด้วยความไม่เชื่อถือ “เช่นนั้นเจ้าดีอกดีใจขนาดนี้ทำไม?”

นางนึกได้ว่าเมื่อครู่ขณะที่ล้วงตั๋วเงินได้ทำตั๋วเงินในกระเป๋าเงินรกแล้ว จึงหยิบออกมาจัดระเบียบเล็กน้อย ขณะที่จัดการ พบว่าไม่มีตั๋วเงินใบละหนึ่งร้อยตำลึง กลับเป็นตั๋วเงินใบละยี่สิบตำลึงที่เตรียมไว้บริจาคค่าธูปค่าน้ำมันที่ยังอยู่

หน้าซีดฉับพลัน เชี้ย บริจาคผิดแล้ว

“ทำไมหรือ?” หยู่เหวินเห้าเห็นนางถือตั๋วเงินที่พับซ้อนไว้ไม่กี่ใบนั้น ท่าทางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงกล่าวถาม

หยวนชิงหลิงหัวเราะพลาง เลือดหยดในใจ “ไม่เป็นไร ดูว่าตั๋วเงินหายหรือไม่”

เอาใบหนึ่งซ่อนไว้ในถุงแขนเสื้อด้วยการกระทำรวดเร็วเป็นที่สุด ที่เหลือทั้งหมดยัดกลับไว้ในกระเป๋าเงิน กล่าว

หยวนชิงหลิงกำลังเจ็บปวดใจพอดี ไหนเลยจะเห็นการกระทำในการแอบซ่อนไว้เป็นการส่วนตัวของเขา? โชคดีที่นางไม่รู้ว่าตัวเองมีตั๋วเงินในนั้นเท่าไหร่ จึงรีบรับมาเก็บไว้ดีๆ

เห็นสวีอีและหมันเอ๋อมองดูอย่างตะลึง สายตาของเขาเย็นยะเยือก กล่าวอย่างเย็นชา “มองอะไร? ยังไม่รีบเดินอีก? ทำให้พระชายารัชทายาทหิวจนแย่แล้วจะทำอย่างไร?”

พูดจบ จูงมือหยวนชิงหลิงแล้วเดินไป

สวีอีและหมันเอ๋อสบตากัน โพล่งออกจากปาก “บุรุษเสแสร้งแกล้งถ่อมตน ทำไมต้องทำตัวเป็นโจร?”

หมันเอ๋อก็กล่าวเบาๆ “ทำไมองค์ชายตกอับถึงขั้นนี้?”

สวีอีถอนหายใจ “ดังนั้นจึงกล่าวว่า แต่งงานมีภรรยาต้องรอบคอบไงล่ะ”