บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว
หยู่เหวินเห้าเห็นแล้วก็เศร้าใจเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เขาไม่เคยเห็นสถานการณ์ศพกองพะเนิน บนสนามรบ ไม่ต้องพูดถึงศพไม่กี่ร้อยศพ เป็นพันๆหมื่นๆก็เห็นมาแล้ว
แต่ว่า ทหารเหล่านั้นตายอย่างมีคุณค่า พวกเขาเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องบ้านเมือง ตอนมีชีวิตและหลังจากเสียชีวิตพวกเขาล้วนมีค่าที่จะนับถือ
แต่คนเหล่านี้ ตอนมีชีวิตก็เต็มไปด้วยความยากลำบาก หลังจากตายแล้วก็เต็มไปด้วยความยากลำบากยิ่งกว่า ตอนมีชีวิตและหลังจากที่ตายแล้วล้วนถูกผู้คนละทิ้งรังเกียจ
ก็เหมือนกับตัวอ่อนของแมลงวันตัวหนึ่ง ทำให้คนอยากจะอาเจียนแม้ได้มองเพียงแค่แวบเดียว
ดังนั้น หากบอกว่าแรกเริ่มหยู่เหวินเห้าตัดสินใจต้องการให้การรักษาผู้คนที่เขาโรคเรื้อนเป็นเพราะสนับสนุนหยวนชิงหลิง ตอนนี้เห็นทุกอย่างแล้ว เป็นความยินยอมของเขาเองแล้ว
พวกเขาใช้อีกเส้นทางหนึ่งเดินไปทางกำแพงที่ล้อมไว้ สามารถมองเห็นคนป่วยเป็นกลุ่มๆบางตานั่งอยู่บนที่ราบเรียบหน้าประตู ระยะทางค่อนข้างไกล แต่ก็สามารถมองรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมากของพวกเขาออกได้
พวกเขามีทั้งผู้ชายผู้หญิง มีทั้งคนแก่และเด็ก เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง หน้าตาเหงาหงอย ใกล้อีกหน่อย สามารถมองเห็นดวงตาที่เหมือนไร้ชีวิตชีวาเช่นนั้นของพวกเขา
หมันเอ๋อตกตะลึง “ทำไมยังมีเด็กๆด้วยล่ะ? พระชายารัชทายาท ท่านไม่ได้บอกว่าโรคนี้ตั้งแต่ติดเชื้อจนโรคกำเริบต้องใช้เวลาสองสามปีหรือ? ทำไมถึงมีเด็กได้เพคะ?”
หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เด็กๆเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กที่ส่งขึ้นมาทีหลัง หลังจากที่พ่อแม่อาการกำเริบแล้ว ผ่านไปสองสามปี ก็พบว่าเด็กๆอาการกำเริบแล้ว จึงส่งขึ้นมา”
เหล่านี้คือทังหยางไปตรวจสอบแล้วกลับมารายงานให้เขารู้ ขณะนั้นฟังแล้ว จิตใจก็ไม่ได้มีความแปรปรวนอะไร แต่ตอนนี้เห็นแล้ว ในใจของเขารู้สึกเป็นทุกข์จริงๆ
ลูกของเขาอยู่ในจวนกินอยู่ดีมีเสื้อผ้าดีๆใส่ แต่เด็กๆเหล่านี้ ดูท่าทางแล้วก็เจ็ดแปดขวบ แต่กลับถูกเงาแห่งความตายครอบคลุมไว้
ตอนนี้บนเขามีเด็กสามสิบคน เด็กที่โตที่สุดอายุสิบสี่ปี เล็กที่สุดหกขวบ คนป่วยที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ส่งขึ้นมาเมื่อห้าปีก่อนทั้งหมด สองสามปีนี้ เพียงแค่พบคนป่วยโรคเรื้อนก็จะส่งขึ้นเขาหมด แม้กระทั่งสงสัยว่าเป็นอาการป่วยคล้ายกันก็ล้วนส่งขึ้นมาแล้ว ไม่สนว่าเป็นเด็กหรือคนแก่
หยู่เหวินเห้าขยิบตาให้สวีอี สวีอีจึงใส่ผ้าปิดปาก พลิกตัวข้ามรั่วเดินไปทางผู้คนเหล่านั้น
โดยปกติทหารเฝ้าระวังจะไม่สนความเคลื่อนไหวของด้านใน พวกเขามีบ้านหลังหนึ่งอยู่ด้านนอก ดังนั้น แม้ว่าจะมีคนสองคนเข้าไป ทหารเฝ้าระวังก็สังเกตไม่เห็น เพียงแค่จำนวนคนไม่มากหรือไม่ได้เข้ามาจากด้านหน้าก็พอแล้ว
คนเหล่านั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ทุกใบหน้าล้วนเพิกเฉยชินชา แม้แต่เด็กๆก็เป็น แม้ว่าจะมีที่ว่างส่วนหนึ่ง พวกเด็กๆก็ไม่ได้เล่นกัน
แต่คนป่วยผู้นั้นแรกเริ่มไม่ได้สนใจเขา หลังจากนั้นสวีอีเอาเนื้อแห้งชิ้นหนึ่งยื่นให้คนผู้นั้นอย่างเงียบๆ พริบตานั้นก็เผยให้เห็นดวงตาตะกละเช่นนั้นออกมา จับจ้องเนื้อชิ้นนั้นติดๆ
ไม่กี่คนนั้นล้วนใส่ผ้าปิดปาก รอสวีอีพาคนป่วยผู้นั้นเข้ามา
ไม่สวมรองเท้า เพราะนิ้วเท้าเปลี่ยนรูปแล้ว กระดูกนิ้วมือก็ดูออกว่าเปลี่ยนรูปแล้ว และไม่มีนิ้วแล้วสามนิ้ว กลมๆแบนๆด้านบนนิ้วมือคือสะเก็ดที่ม่วงครึ่งหนึ่งแดงครึ่งหนึ่ง
จุดๆบนใบหน้าแข็งรวมกันเป็นชิ้นๆ กลายเป็นสีเทาดำแล้ว นี่ก็เกี่ยวข้องกับที่เขาไม่ได้ล้างหน้าด้วย รอยพับย่นล้วนซ่อนเต็มไปด้วยโคลนและสิ่งสกปรก ทั้งร่างส่งกลิ่นเหม็น
เขานั่งบนพื้น สวีอีให้เขากินเนื้อ เขาดูเหมือนหมาป่าแก่ที่อ่อนแอและกลับหิวโหยเป็นที่สุด ฉีกกัดกินเนื้อแห้งชิ้นนั้น
หยวนชิงหลิงกล่าวถาม “ผู้เฒ่า ข้าถามท่านสองสามเรื่อง ได้ไหม?”
คนผู้นั้นได้ยินคำพูดของหยวนชิงหลิง เงยหน้าแล้ว สะเก็ดแผลบนเปลือกตาก็ยกขึ้นเล็กน้อย แสดงให้เห็นรอยยิ้มแปลกประหลาด “ผู้เฒ่า?”
เสียงของเขา แหบแห้งจนแทบจะแยกไม่ออก รอยยิ้มแปลกประหลาดนั้นทำให้ใบหน้าของเขาดูเหมือนดั่งเนื้อจามรีถูกลมพัดแห้ง ไม่มีส่วนของน้ำแม้แต่น้อย
เขาไม่เหมือนคน กลับเหมือนดั่งปีศาจในนรก
สวีอีกล่าวเบาๆ “เขาบอกว่า เขาอายุสามสิบสองปี”
ทันใดนั้น เงียบกริบไร้คำพูด มีเพียงลมที่แฝงไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่านั่นที่พัดผ่านข้างหูไม่หยุด
หยวนชิงหลิงบอกให้สวีอีเอาขนมเปี๊ยะโรยหน้างาอีกชิ้นหนึ่งให้ พวกเขาล้วนเอาเสบียงอาหารแห้งขึ้นเขา สวีอีให้ชิ้นหนึ่ง เขาก็กินขึ้นมาแล้ว กัดกินอย่างมูมมาม เหมือนกับว่ากินช้าก็จะไม่มีแล้ว
หยวนชิงหลิงกล่าว “ท่านกินช้าๆหน่อยเถอะ ระวังสำลัก”
คนผู้นั้นหัวเราะอย่างเย็นยะเยือกขึ้นมา หัวเราะจนน่ากลัวมาก “สำลักตายดีสิ อย่างน้องก็ได้กินอิ่มไปมื้อหนึ่ง”
หยวนชิงหลิงมองไปทางหยู่เหวินเห้า ใบหน้าของหยู่เหวินเห้าไม่เคยจริงจังและตกใจมาก่อน เขาไม่เปล่งเสียงสักคำ เพียงแค่มองดูคนผู้นั้นกินขนมเปี๊ยะโรยหน้างา
รอเขากินเสร็จแล้ว หยู่เหวินเห้าจึงถาม “เจ้าชื่ออะไร? พวกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าวปลาอาหารไม่เพียงพอต่อความต้องการหรือ?”
อีกทั้งกลับคืนเป็นความเย็นชาแล้วกล่าว “ข้าชื่อหลี่เห้อ หนึ่งวันมีของกินหนึ่งมื้อ ของที่กินล้วนเป็นขนมรังนก แห้ง เน่าเสีย มากที่สุดคือกินข้าวต้มรำข้าว เมื่อวานวันไหว้พระจันทร์ กินหมั่นโถวหน้าขาวมื้อหนึ่ง ปีหนึ่งสามารถกินได้สองครั้ง
คนป่วยต้องการอาหารบำรุงในตัวเอง กินอาหารเช่นนี้ เทียบไม่ได้แม้แต่สุนัข จะมีการบำรุงได้อย่างไร? มิน่าล่ะแต่ละคนดูแล้วล้วนมีท่าทางผอมหนังหุ้มกระดูก
“ข้างในนี้ยังมีคนอีกเท่าไหร่?” หยู่เหวินเห้าถามอีก
“โดยละเอียดไม่รู้ ประมาณสามร้อยล่ะมั้ง ยังไงซะไม่กี่ปีนี้มีคนตายมากมาย และบางครั้งก็มีคนถูกส่งขึ้นมา ที่นี่คือสุสานคนเป็น
หยวนชิงหลิงถาม “คนในครอบครัวของพวกเจ้าเคยขึ้นมาเยี่ยมเจ้าหรือไม่?”
หลี่เห้อชะงักเล็กน้อย “คนในครอบครัว?”
อ่าน บัลลังก์หมอยาเซียน นวนิยาย บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว ออนไลน์ฟรี
ที่ บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว เห็นความรักของ Thi No, Chi Pheo, the ผู้อ่านรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่น่ารักมากแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเท่าเทียมกัน ที่ บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว บัลลังก์หมอยาเซียน ความรู้สึกของทั้งสองคนถูกปฏิเสธโดยคนในสังคมทั้งหมด แต่พวกเขาก็เป็นคนที่ซื่อสัตย์ที่สุดและปรารถนาที่จะรักมากที่สุด ติดตามเนื้อหา บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว ที่นี่
บัลลังก์หมอยาเซียน ลิ่วเยว่ บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว
บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 573 ตัดสินใจแล้ว