บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 576 เป็นเสียนเฟยจริงๆ

อีกทั้ง หากเสด็จพ่อรู้เข้า จะปล่อยนางได้หรือ?

วันรุ่งขึ้น หยู่เหวินเห้าเชิญซูต๋าเหอมาในจวน

ซูต๋าเหอรับตำแหน่งในกรมคลัง รู้ว่าหยู่เหวินเห้าดึงสมุดบัญชีของเขาโรคเรื้อนไปเป็นธรรมดา ดังนั้นวันนี้มา เขาก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

จนกระทั่งยังวางมาดของท่านลุง ตำหนิเขาก่อนรอบหนึ่ง บอกว่าเขาอกตัญญูต่อเสียนเฟย

จากคำพูดของซูต๋าเหอสามารถฟังออก เสด็จแม่ไปมาหาสู่กับที่บ้านของตัวเองอย่างใกล้ชิดมาก ที่เขาพูดว่าอกตัญญู ก็เพียงเพราะเกิดปัญหาขึ้นในระยะนี้ และซูต๋าเหอรู้

หยู่เหวินเห้าก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงให้เขาดูสมุดบัญชี

ซูต๋าเหอเหลือบมองแวบหนึ่ง กล่าวถามเบาๆ “สมุดบัญชีเหล่านี้ข้าเคยดู ยังมีบางส่วนที่ข้าจดลงไปด้วยตัวเอง รัชทายาทรู้สึกว่ามีปัญหาอะไรรึพ่ะย่ะค่ะ?”

หยู่เหวินเห้าน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ราคาการก่อสร้างของเขาโรคเรื้อนสองแสนตำลึง ค่าใช้จ่ายห้าปีนี้ใช้จ่ายไปแล้วกว่าหลายแสนตำลึง ห้าปี เขาโรคเรื้อนเล็กๆแห่งหนึ่ง ใช้จ่ายเงินกว่าหนึ่งล้านตำลึง ท่านคิดว่าเงินของราชสำนักคือลมพายุพัดมาจริงๆหรือ?”

ซูต๋าเหอหัวเราะขึ้นมา ดวงตาเผยประกายการเยาะเย้ยออกมา “องค์ชาย นี่ท่านคิดวิธีทำคุณงามความดีหรือ? ต้องการจับผิดข้อบกพร่องบนเขาโรคเรื้อน ทำเรื่องที่เป็นรูปธรรมให้มากๆสักสองสามเรื่องออกมายังจะดีซะกว่า สมุดบัญชีเหล่านี้ไม่มีปัญหาสักนิด เขาโรคเรื้อนก็ใช้จ่ายเงินมากขนาดนี้ หากองค์ชายคิดว่ามีปัญหา สามารถเปิดเผยสมุดบัญชีเหล่านี้ในราชสำนักได้ แต่ อย่างไรเสียข้าก็เป็นลุงแท้ๆของท่าน ก็ไม่สามารถที่จะไม่ตักเตือนท่านได้ เขาโรคเรื้อนเป็นข้อห้าม ผู้ใดก็ไม่อยากฟังสามคำนี้ องค์ชายอย่าคิดจะอวดฉลาดแต่กลับเรื่องโง่เลย ถึงเวลาจะถูกฮ่องเต้ตำหนิ เช่นนั้นก็จะเปลืองแรงโดยไม่รับการชื่นชมแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

พูดจบ ดื่มชาอึกหนึ่งอย่างสงบ จากนั้นเหลือบมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง เปล่งเสียงไม่พอใจทีหนึ่ง

ในดวงตาของหยู่เหวินเห้าเต็มไปด้วยความโกรธ กล่าวอย่างเย็นชา “ไม่เปิดเผยสมุดบัญชีในราชสำนัก ข้าก็สามารถจัดการท่านได้ ท่านฉ้อฉลเงินมากมาย ในใจของท่านรู้ดี หยิบเอาเงินขาวเรืองรองไว้ ให้คนป่วยบนเขากินขนมรังนกที่เน่าเสีย? หนึ่งปีมีเนื้อให้แค่สองมื้อ? ท่านได้เงินเหล่านั้น ไม่ละอายต่อคุณธรรมบ้างหรือ? ขาดสติโดยแท้จริง!”

ซูต๋าเหอได้ยินคำพูดครั้งนี้ของหยู่เหวินเห้า สีหน้าเปลี่ยนทันที กล่าวด้วยความบึ้งตึง “เจ้าห้า ที่ว่ากันว่าบนสวรรค์คือเทพสายฟ้า บนโลกคือท่านลุง ท่านให้ความเคารพหน่อย อะไรเรียกว่าขาดสติ? ข้าไม่ให้พวกเขากินและสวมใส่หรือ? พวกเขาอยู่บนเขาทั้งวัน งานอะไรก็ไม่ต้องทำ เสวยสุข กินขนมรังนกมื้อหนึ่งแล้วจะเป็นอย่างไร? ท่านเป็นเด็กที่ร่ำรวยถูกเลี้ยงในราชวัง เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกว่าขนมรังนกไม่อร่อย แต่ท่านไปดูด้านนอก คนมากมายเท่าไหร่ทำงานแทบเป็นแทบตาย ก็เพื่อเฝ้ารอขนมรังนก ท่านเป็นมกุฎราชกุมาร ไม่รู้ถึงความยากลำบากของประชาชน ไม่ใช่ว่าเป็นความไร้สาระของการที่ไม่ได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างชัดเจนหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เหตุผลข้างๆคูๆนี้ พูดตรงจนของหยู่เหวินเห้าโกรธเป็นที่สุดแล้ว ตบโต๊ะทันที กล่าวด้วยความเดือดดาล “ เงินที่ท่านใช้จ่ายออกไป เป็นระดับการของการกินขนมรังนกหรือ? ไม่กี่ปีมานี้กินดื่มกี่แสนตำลึง เงินของราชสำนักหลอกง่ายขนาดนั้นเชียว? ท่านคิดว่าเรื่องของเขาโรคเรื้อนไม่มีคนก้าวก่ายดังนั้นจึงได้ฮึกเหิมทำแล้วทำเล่างั้นหรือ? ข้าจะบอกท่าน เพียงแค่ทำเรื่องที่ไร้คุณธรรม ก็มักจะมีวันที่ความลับเปิดเผยเสมอ พรุ่งนี้ดีที่สุดท่านไปที่ทำการปกครองมอบตัวและยอมรับด้วยตนเอง หากว่ากรมการพระนครไปจับคนถึงที่ ถึงเวลาก็อย่าโทษว่าข้าไม่ปรานี”