บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 579 ฮ่องเต้มีความคิดเห็นอย่างไร

หลังจากหยวนชิงหลิงเดินได้รอบหนึ่ง นั่งอยู่ในศาลา ทารกก็ถูกวางอยู่ในรถเข็นเด็กที่หยวนชิงหลิงบอกให้คนสร้างขึ้นตากแดดอุ่นๆต่อ เหล่าหมาป่าหิมะน้อยก็คลานอยู่ข้างรถ แสงแดดของฤดูใบไม้ผลิสาดส่องลงมาบนตัวของเด็กทั้งสามและหมาป่าทั้งสาม อิสระสบายใจอย่างอธิบายไม่ได้

หมันเอ๋อและอะซี่ก็เข้ามาแล้ว อะซี่นั่งลงพูดคุยกับหยวนชิงหลิง หมันเอ๋อเรียนปักดอกไม้กับฉี่หลอลู่หยา ที่ไกลๆ แม่นมฉีกำชับให้คนจัดการเก็บต้นไม้ดอกไม้ในลานให้เป็นระเบียบ ที่ไกลๆสาวใช้หนุ่มรับใช้เป็นกลุ่มบางตาเดินเคลื่อนไหวไปมาในจวน ทำงานมากมายอย่างเป็นระเบียบ

หยวนชิงหลิงหรี่ตาลง ทอดถอนใจกับการใช้ชีวิตที่เงียบสงบสุข

แต่อะซี่กลับขมวดคิ้ว “สิ้นเปลืองเวลาที่ดีๆในตอนเช้านะเพคะ ตอนเช้าที่ดีเพียงนี้ ทำอะไรสักหน่อยไม่ดีหรอกหรือเพคะ?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้ว นี่ก็คือความแตกต่างของหญิงที่มีอายุกับสาวน้อย ข้ามเวลามาถึงที่นี่ แม้ว่าจะแค่ประมาณหนึ่งปีกว่า แต่ได้เผชิญกับความเป็นความตายสองสามรอบ นางรู้สึกว่าสภาพจิตใจของตัวเองเข้าสู่วัยชราแล้ว คิดเพียงจะใช้ชีวิตอย่างมั่นคงปลอดภัยสักหน่อย

แต่อะซี่ ยังเหมือนพระอาทิตย์ที่เพิ่งจะขึ้นพ้นขอบฟ้า มีชีวิตชีวาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง มีปณิธานที่ยิ่งใหญ่

สวีอีกลับมาแจ้งว่าองค์ชายตั้งแต่ออกจากวัง กลับไปที่ทำการปกครอง

หยวนชิงหลิงกล่าวถาม “อารมณ์ขององค์ชายเป็นอย่างไรบ้าง?”

สวีอีกล่าว “เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดี ตั้งแต่ออกจากวังกลับที่ทำการปกครอง ก็พูดเพียงหนึ่งประโยคพ่ะย่ะค่ะ”

อะซี่ถาม “พูดอะไร?”

สวีอีมองนางอย่างกับมองคนโง่เช่นนั้น “ให้ข้ากลับมาบอกต่อพระชายารัชทายาทว่าเขาไปที่ไหนอยู่แห่งใด”

หยวนชิงหลิงหน้าตาครุ่นคิด กล่าว “ข้ารู้แล้ว เจ้าไปทำธุระเถอะ”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างแน่วแน่ “ไม่สุรุ่ยสุร่ายสักนิดเพคะ ตอนนี้เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว ข้ากับเจ้าห้ายังไม่ทำเสื้อผ้าชุดใหม่เลยเพคะ เด็กๆก็ไม่ได้ทำเพคะ”

“ทำไมไม่ทำ? ขัดสนเงินหรือ?” เสียงของฮ่องเต้หมิงหยวนแฝงด้วยการซักถามอย่างสงสัยเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไม่ขัดสนเพคะ เพียงแค่มีพอสวมใส่ ที่สำคัญที่สุดคือเงินมีประโยชน์ใช้สอยเพคะ”

ตอนนี้เกรงว่าคงสะสมได้ไม่น้อยสินะ? มีเท่าไหร่ บอกตัวเลขมาให้ฟังหน่อย” ขณะที่ฮ่องเต้หมิงหยวนถามคำถามนี้ได้เงยหน้าขึ้นมา

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ฟัง นี่ก็คือการตรวจสอบทรัพย์สินของครอบครัวโดยตรงนี้ เช่นนั้นก็พูดไปตามจริงแล้ว อีกทั้งยังต้องพูดให้ถึงที่มาของเงินเหล่านี้ให้ชัดเจนด้วย ไม่เช่นนั้นจะเข้าใจผิดจริงๆว่าเสียนเฟยเอาเงินที่ฉ้อฉลมาได้เหล่านั้นให้จวนอ๋องฉู่ทั้งหมด

หยวนชิงหลิงวางตะเกียบลง กล่าว “ทูลเสด็จพ่อ หากว่าไม่นับที่ทรัพย์สินที่เป็นที่นาบ้านเรือนและจำนวนเงินที่ด้านนอกค้างจ่ายอยู่ ตอนนี้ในมือมีเงินอยู่ประมาณสองล้านตำลึงเพคะ”

ชะงักครู่หนึ่ง หยวนชิงหลิงก็กล่าวเสริมอีกประโยคอย่างระมัดระวัง “โดยคร่าวๆก็จำนวนนี้เพคะ”

โดยประมาณก็มากเท่านี้ เจ้าห้าน่าจะยังมีเงินเก็บในสำนักการเงินอีกบ้าง ใบฝากถูกนางเก็บขึ้นมาคืนเข้าในบัญชีบ้านทางนั้นแล้ว และเช่าโรงเรียนก็เป็นค่าใช้จ่ายจำนวนหนึ่ง

ในตามีประกายวายผ่าน กล่าวถามอย่างจริงจังว่า “ยังมีที่ติดค้างอีก? ให้ใครยืม? ยืมไปเท่าไหร่? เก็บดอกเบี้ยเท่าไหร่? เจ้าน่าจะรู้ สมัยนี้แม้ว่าสามารถปล่อยเงินกู้ได้ แต่ดอกเบี้ยมีการจำกัดไว้ หากว่าจำนวนเกินกฎเกณฑ์

หยวนชิงหลิงก้มศีรษะ กล่าวอย่างอืดอาดชักช้า “เสด็จพ่อ ไม่ใช่ปล่อยเงินกู้เพคะ เป็นท่าน......หลักฐานการยืมเงินที่ท่านทำขึ้นเพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนตะลึง กล่าวอย่างไม่พอใจทันที “หลักฐานการยืมเงินใบนั้น ไม่ใช่ว่าแลกไปหมดแล้วหรือ? ตอนที่เจ้าขอกลับไปบ้านแม่ของเจ้า ก็เพิ่มเติมให้ครบจำนวนแล้ว”