บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 585 พระชายารัชทายาทสามารถเปลี่ยนได้

หยวนชิงหลิงหยิบยาทาโดนลวกแผลพุพองมาทามือของตัวเอง มือของเด็กสาวอายุสิบแปดปี ขาวละเอียดนุ่มนวลมาก ยาก็ร้อนผ่าวเป็นที่สุด เมื่อครู่ไม่ทันได้ล้างมือด้วยน้ำเย็น ดังนั้นตอนนี้ก็แดงเป็นวงใหญ่แล้ว ปวดเป็นอย่างมาก

ความจริงระบายอารมณ์ได้ทีหนึ่ง ก็สบายอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้สงบนิ่งลงมาแล้วก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขสักนิด เพราะว่าแม่สามีที่แปลกประหลาดเป็นที่สุดของนางผู้นี้ เป็นแม่ของเจ้าห้า

อันที่จริงแล้วนี่เป็นเรื่องที่น่าเศร้ามาก

ทำให้นางเสียใจยิ่งกว่ายังเป็นเสด็จพ่อ นางเอาให้เจ็ดแสนตำลึงแล้ว ตระกูลซูทางนั้นก็คืนไปหลายแสนตำลึง คิดว่าจำนวนที่เขาให้เสียนเฟยก็ไม่น้อย ต้องไม่ใช่ที่เขาบอกว่ารวบรวมได้เท่าไหร่ก็ถือว่าเท่านั้นเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นเสียนเฟยก็ไม่ถึงกับต้องเรียกนางก่อนแล้วค่อยเรียกเจ้าห้า

เสด็จพ่อดูเหมือนว่ากำลังทำโทษ แต่เขาเหมือนขอรับบริจาคมากกว่า

ขอรับบริจาคเพื่อประเทศ

นี่ทำให้จิตใจของหยวนชิงหลิงอุดไว้ด้วยหินก้อนหนึ่ง รู้สึกเป็นทุกข์อย่างหนักหน่วง

เป็นทุกข์ยิ่งกว่าคือนางไม่มีความสามารถจะทำอะไรต่อสิ่งเหล่านี้ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะบอกว่าเงินล้านเงินแสนตำลึงก็จะสามารถแก้ไขได้ แต่สถานการณ์ของเขาคือเร่งด่วนจนแม้ว่าจะเป็นเงินไม่กี่หมื่นแสนล้านตำลึงก็จำเป็นต้องเอาไว้ก่อนแล้ว

ในยุคสมัยที่นางอยู่สอดคล้องกับรัชสมัยในประวัติศาสตร์ ก็มีสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ประเทศยากจน จึงรับบริจาคจากประชาชน ดูแลจัดการบ้านเมืองโดยลักษณะใช้เงินเพื่อชดเชยความผิด แต่สถานการณ์เช่นนี้ส่วนใหญ่อยู่ในช่วงการเปิดประเทศ ตอนนี้เป่ยถังรุ่งเรืองมานานแล้ว

เช่นนั้น ความเป็นไปได้มากที่สุด ก็คือเป่ยถังเริ่มเดินลงเหวแล้ว และฮ่องเต้รุ่นต่อไป ถ้าหากว่าไม่ได้เกิดเรื่องเหนือความคาดหมาย เป็นเจ้าห้า เขาต้องรับเรื่องวุ่นวายเหล่านี้ กลายเป็นฮ่องเต้ที่วุ่นวายและลำบากใจยิ่งกว่าฮ่องเต้ในตอนนี้

เสี้ยวหงเฉิงชอบจุดเทียนสีแดงเป็นพิเศษ หยู่เหวินเห้าก็เห็นจนชินไม่แปลกแล้ว แต่ว่า คืนนี้หลังจากที่นั่งลงมาจัดการบาดแผลแล้ว กลับเห็นว่าที่จุดเป็นเทียนคู่มังกรและหงส์ที่จุดตอนเข้าหอ ระงับความโกรธที่มีอยู่เต็มท้องไว้ มองดูเสี้ยวหงเฉิงแล้วกล่าว “ทำไมเจ้าถึงได้จุดเทียนคู่มังกรและหงส์ที่จุดตอนเข้าหอ?

เสี้ยวหงเฉิงเอาสำลีและผ้าขนหนูเปื้อนเลือดโยนไปอีกทาง เทชาให้เขาแก้วหนึ่ง เหลือบมองเขาอีกแวบหนึ่ง กล่าวด้วยความไม่พอใจ “วุ่นวาย!”

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างจริงจัง “แต่ว่า เจ้านี่นะ อย่าแขวนคอตายอยู่บนต้นไม้เลย พิจารณาหวางเจียงยังจะดีกว่า”

“อย่าบังคับให้ข้าด่าคนนะ” เสี้ยวหงเฉิงทำใบหน้าบึ้งตึงใส่เขา แย่งชากลับไป “ยิ่งกว่านั้นคำพูดชนิดนี้หลังจากนี้อย่ามาพูดที่ข้า”

“เพื่อให้เจ้าได้ดี!”

ให้ท่านใช้ชีวิตอย่างลำบาก” ในมือของเสี้ยวหงเฉิงบีบเชือกสีแดงที่ถักไว้เส้นหนึ่ง ค่อยๆพันรอบข้อมือสองรอบ ผูกออกมาเป็นเงื่อนรูปหัวใจด้วยฝีมือที่คล่องแคล่วว่องไว แต่กลับผูกปมตอนสุดท้ายไม่ได้ จึงยื่นเข้ามาให้หยู่เหวินเห้าแล้วกล่าว

หยู่เหวินเห้าผูกให้นางครู่หนึ่ง กล่าวด้วยความอึดอัดใจ “ตัวเจ้าเองก็สามารถมัดเงื่อนใจเดียวกันได้แล้ว ทำไมผูกปมตอนจบช่วงสุดท้ายไม่ได้?”

เสี้ยวหงเฉิงเลิกคิ้ว เผยรอยยิ้มของคนที่มีความรักประเภทนั้นออกมา “สัมผัสกับกลิ่นอายปีติยินดี ตอนนี้ท่านมีวาสนาที่สุด ให้ข้าสัมผัสหน่อยจะเป็นอะไรไป? บางทีเมื่อท่านผูกแล้วข้าก็อาจจะสมปรารถนาแล้วยังไงล่ะ?”

“เป็นคนก็ต้องเข้าใจที่จะถอยก้าวหนึ่ง อย่างดื้อรั้นที่จะรักษาที่โลกใบเล็กๆไว้ไม่ปล่อย วิธีการนั่นที่เจ้ากล่าวอ้างกับคนนอกใช้ไม่ได้กับข้า ข้ารู้ความจริง คิดว่าแค่เปลี่ยนเป็นความรักอย่างง่ายดายหรอ? คนอื่นเขาก็แค่หลอกใช้เจ้าตั้งแต่ต้น

เสี้ยวหงเฉิงยื่นมือมาชี้เขา กล่าวเตือน “เรื่องของข้าห้ามบอกภรรยาของท่าน”