บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 591 เขามีแผนอะไร

“โอ้โอ้สวรรค์! คิดไม่ถึงเขาจะเป็นคนเช่นนี้” หยวนชิงหลิงตกใจ ท่านชายสี่เหลิ่งที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลากลับค้าประเวณี ทำไมช่างไม่เข้ากับหน้าตาของเขาเลย?

หยู่เหวินเห้าเหลือบมองนางไปหนึ่งที “ทำไม? เปิดหอนางโลมไม่ผิดกฎหมายสักหน่อย ตราบใดที่เขาไม่บังคับคนดีให้ขายตัว มันไม่เกี่ยวกับบุคลิกประจำตัวมากนักหรอก”

หยวนชิงหลิงไม่ออกความเห็น

“ท่านชายสี่เหลิ่งคนนี้ รวยมาก” หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะวกกลับมาพูดเรื่องนี้ ตอนนี้นางต้องการเงิน หลังจากที่ถูกเสด็จพ่อหลอกเอาเงินไปเจ็ดแสนตำลึง นางก็แทบอยากจะทำให้หนึ่งเหรียญแยกเป็นออกมาเป็นสองเหรียญ

“นั่นมันเงินของคนอื่น ไม่ใช่ของเรา ต่อให้เขามีเงินมากแค่ไหนมันก็ไม่เกี่ยวกับเรา” หยู่เหวินเห้าพูด

หยวนชิงหลิงผลักประตูเข้าไป แม่นมเข้ามาต้อนรับ เด็กๆยังไม่นอนเลยเจ้าค่ะ ทั้งสามคนนอนเล่นอยู่บนเตียงอรหันต์ พวกแม่นมกำลังเดินหมุนรอบกันอยู่ ที่ตรงนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

หยวนชิงหลิงนั่งลงบนเตียงอรหันต์อุ้มข้าวเหนียวขึ้นมา หอมไปหนึ่งที แล้วกล่าว “หากข้ามีเงินมากขนาดนั้นคงจะดีมาก ข้าสามารถทำเรื่องตั้งมากมาย”

กุมมันไว้แน่นๆ ยิ้มแล้วกล่าว “งั้นก็ไม่ได้ต้องคิดมาก มีกำลังแค่ไหน ก็ทำเท่านั้น เจ้าก็จัดการตามสมควร มีหนึ่งล้านตำลึง

“เข้าใจแล้ว” หยวนชิงหลิงพูด ความโลภเป็นธรรมชาติของมนุษย์ มีเงินหนึ่งล้านตำลึง ก็อยากจะทำเรื่องสามล้านตำลึง หรือมากกว่านั้น

สองสามีภรรยาเล่นกับเด็กๆไปสักพัก ก็กลับไปอาบน้ำพักผ่อน หยวนชิงหลิงตั้งใจไว้อย่างจริงจัง ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ก็ต้องหาเวลามาเล่นกับเด็กๆ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ลูก

ข้อนี้หยู่เหวินเห้านั้นฟังนาง เขาเองก็มีความสุขสนุกกับช่วงเวลาของครอบครัวที่อยู่ด้วยกันห้าคน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ผ่อนคลายที่สุดในแต่ละวัน

เช้าวันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าไม่ได้ออกแต่เช้า ขณะที่วิ่งเป็นเพื่อนหยวนชิงหลิงก็เจอกับท่านชายสี่เหลิ่งและหรงเยว่

หรงเยว่พยุงท่านชายสี่เหลิ่งที่เดินกะเผลกออกมาจากระเบียงทางเดิน ท่านชายสี่เหลิ่งสวมชุดสีน้ำเงินทั้งร่าง ไม่ได้เกล้าผม เพียงแต่ไว้มัดผมอย่างลวกๆไว้หนึ่งชั้น แล้วปล่อยผมไว้ข้างหลังอย่างขี้เกียจ บางทีอาจจะเพราะอาการบาดเจ็บเมื่อคืนก็เลยหลับไม่ดี ดังนั้นสีหน้าก็เลยซีดเล็กน้อย เมื่อเห็นทั้งสองคน ก็เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าได้รวบรวมความคับข้องใจเอาไว้ทั้งหมด มันทำให้ผู้คนรู้สึกสงสารโดยไม่มีเหตุผล

ท่านชายสี่เหลิ่งเหมือนได้พูดกับหรงเยว่ไปหนึ่งคำ หรงเยว่ก็เงยหน้ามองมา แววตาจับจ้องอยู่ที่หยู่เหวินเห้าครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้มหน้าลงพูดกับท่านชายสี่เหลิ่ง สีหน้าของท่านชายสี่เหลิ่งเหมือนไม่ค่อยจะพอใจ กวาดมองเขาอย่างเรียบเฉยไปแวบหนึ่ง ในความขุ่นเคืองนี้ แฝงไว้ด้วยความเย็นชาและเฉียบขาด ซึ่งทำให้คนรอบข้างหลงใหลนัก

หยวนชิงหลิงคิดว่าอย่างน้อยหยู่เหวินเห้าต้องตกใจกับใบหน้าของทั้งสองคน อย่างไรเสียรูปลักษณ์เช่นนี้ในเมืองหลวงก็พบเห็นได้น้อยมา อย่างไรก็ตาม แววตาของหยู่เหวินเห้ากลับไม่มีความตกใจอะไรเลย แค่ถามหยวนชิงหลิงไปหนึ่งคำ “คนผู้นั้นก็คือท่านชายสี่เหลิ่งกับสาวใช้ของเขาใช่มั้ย?”

“ใช่ เราเข้าไปทักทายกันเถอะ

ทั้งสองจึงเดินเข้าไป เดินขึ้นไปบนระเบียง ไปยืนอยู่ตรงตรงหน้าของท่านชายเหลิ่งกับหรงเยว่

“กระหม่อมขอคำนับองค์รัชทายาท!” คุณชายสี่เหลิ่งที่กึ่งยืนกึ่งพิงเสา ได้ยกมือคารวะ สายตาจ้องมองมาที่หยู่เหวินเห้าโดยตลอด ช่างน่าเสียดายนัก ทำไมถึงได้จับคู่กับพระชายาที่ขี้เหร่เยี่ยงนี้