บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 600 แอบตามไปที่เขา

หยู่เหวินเห้าเห็นหยวนชิงหลิงที่เหนื่อยกลับมาทุกวัน รู้สึกเสียใจที่ให้นางไปที่เขา เป็นเรื่องยากนักที่คืนนี้ได้กลับมาเร็วหน่อย เขากินมื้อดึกเป็นเพื่อนนาง มองเห็นขอบตาที่ดำคล้ำของนาง ก็พูดอย่างสงสาร พรุ่งนี้อย่าเพิ่งไปเลย พักสักสองวันเถอะ หากเจ้ายังฝืนต่อไป ผู้ป่วยนั้นดีขึ้น ชีวิตเจ้าก็ต้องเสี่ยงเข้าไปด้วย

หยวนชิงหลิงเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว กินไปสองสามคำ ก็วางตะเกียบลง “ไม่ได้ พักไม่ได้ งานเยอะเกินไป ผู้ป่วยสามร้อยกว่าคน ในหนึ่งวันรักษาได้เพียงห้าสิบคน หากพักผ่อน การดำเนินงานก็จะล่าช้า”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว “แล้วชีวิตของเจ้าไม่เอาแล้วหรือ?”

“ท่านวางใจเถอะ ข้าจะจัดเวลาอย่างดี อยู่บนเขาตอนเที่ยงสามารถพักผ่อนครึ่งชั่วยาม ข้ารู้ร่างกายของตัวเองดี” หยวนชิงหลิงปลอบเขา จากนั้นก็คลานขึ้นไปบนเตียงอรหันต์ ถึงบนเตียงก็หลับไปเลย

หยู่เหวินเห้าเห็นแบบนี้ ก็ถอนหายใจ เรียกคนมาเก็บของออกไป แล้วก็อุ้มนางไปพักผ่อนบนเตียง

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงยังคงตื่นแต่เช้า ง่วงนอนจนต้องหาวอยู่ตลอดเวลา แบกยาถุงใหญ่ออกเดินทาง เพิ่งจะมาถึงลานสวน ก็ถูกท่านชายสี่เหลิ่งขวางเอาไว้

เห็นสีหน้าที่มืดมนของท่านชายสี่เหลิ่ง หยวนชิงหลิงพยายามลืมตาให้กว้าง “ท่านชายสี่ ตื่นเช้าจัง? รัชทายาทยังไม่ตื่นเลย”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองนางที่จะออกไปอีกแล้ว ก็กล่าวอย่างโกรธเคือง “หลายวันมานี้เจ้าเอาแต่ออกไปข้างนอก ยังจำเรื่องที่เป็นการเป็นงานได้มั้ย!”

ในหัวของหยวนชิงหลิงเต็มไปด้วยเรื่องราวของคนไข้ ในทันทีก็ไม่รู้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร แล้วถาม “เรื่องเป็นการเป็นงานอะไร?”

ท่านชายสี่เหลิ่งเห็นนางแม้แต่เรื่องที่จะเรียนวรยุทธ์ก็จำไม่ได้แล้ว ยิ่งฉุนเฉียวเข้าไปใหญ่ “เรียนวรยุทธ์ เรียนวรยุทธ์!”

ทำไมถึงได้รับลูกศิษย์ที่ไร้ประโยชน์เช่นเจ้าด้วยนะ? มีคนตั้งเท่าไหร่เอาเงินมาให้เขาตั้งมากมายเพื่อให้เขาแนะนำสั่งสอน เขายังไม่สนใจ ตอนนี้สอนโดยไม่คิดเงิน นางยังไม่ให้ความสำคัญ

สุดท้ายก็ได้เอาเงินเขามาแล้ว หยวนชิงหลิงก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง พวกเขามีความสุขก็พอ

“แต่ว่า จะกลัวพวกเขาที่รู้ว่าเราไปเขาโรคเรื้อนหรือเปล่า? พวกเขาจะแพร่งพรายออกไปมั้ย?” หยวงหย่งอี้ถามอย่างเป็นห่วง

หยวนชิงหลิงกล่าว “รอให้ไปถึงบนเขา เราก็ดึงพวกเขาเข้ามาร่วมด้วย ต่อไปก็จะกลายเป็นคนที่ลงเรือลำเดียวกันแล้ว”

อะซี่หัวเราะแล้ว “แผนการของพี่หยวนเจ๋งที่สุด”

ไม่มีใครอยากให้คนอื่นรู้ว่าตัวเองนั้นมาที่เขาโรคเรื้อน มันจะถูกรังเกียจ โดยเฉพาะท่านชายสี่เป็นคนที่ทำการค้า ถ้าหากถูกคนอื่นรู้ว่าเขามาที่เขาโรคเรื้อน ใครยังจะกล้าคุยกับเขา? ดังนั้นเขาไม่พูดอย่างแน่นอน

หยวนหย่งอี้ถามอย่างสงสัย “ท่านชายสี่ตามมาทำไม?”

หยวนชิงหลิงยักไหล่ “ไม่รู้ วันนี้เห็นเขาโกรธมาก พูดว่าข้าไม่เรียนวรยุทธ์”

จะให้ท่านเรียนวรยุทธ์ทำไม? ช่างเป็นอาจารย์ที่ดีจริงๆ ดูท่าทางของเขาสิ ก็ไม่เหมือนคนที่เก่งวรยุทธ์ อีกอย่าง ตอนนี้อาการบาดเจ็บเขาก็หายดีแล้ว

ยากที่จะมีคนคิดเหมือนสวีอี เขาก็รีบพูดขึ้นมา “ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ยังต้องถามอีกเหรอ? ไม่เห็นสายตาที่เขามองรัชทายาทหรือ?”

มีผู้ชายชอบรัชทายาทจริงๆหรือ? เมื่อก่อนเข้าใจว่ามีแต่ผู้หญิงที่คิดถึงเขา คิดไม่ถึงตอนนี้ผู้ชายก็คิดถึงเขาด้วย พี่หยวน