บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 601 ทัศนคติเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่แล้วปฏิเสธในทันที นี่มันไม่ใช่วิธีสร้างชื่อเสียงที่ดีอย่างแน่นอน พระชายารัชทายาทที่เคยขึ้นมาบนเขาโรคเรื้อน รังแต่จะทำให้คนอื่นรู้สึกรังเกียจ นี่มันเป็นการสร้างปัญหาให้กับรัชทายาท

ท่านชายสี่ยืนอยู่บนราวเพียงอันเดียวที่มีอยู่ในเขาโรคเรื้อน มองทุกคนที่กำลังยุ่ง แม้กระทั่งหรงเยว่ยังได้ไปช่วยต้มน้ำด้วย จัดการกับขยะที่ได้แยกออกมาแล้ว

เขาไม่ไป เขารู้สึกขยะแขยง

สายตาส่องสอดไปโดยรอบ เห็นในมือของหยวนชิงหลิงถือมีดขุดเอาไว้ ใบหน้าสวมหน้ากากเอาไว้ กึ่งนั่งกึ่งคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่นิ้วเท้าของผู้ป่วยหญิงที่อายุห้าสิบเศษ นิ้วเท้าบิดเบี้ยว นิ้วโป้งเน่าแล้ว

จากนั้นก็พ่นสิ่งที่ดูเหมือนสีน้ำตาลอมเหลือง แล้วเริ่มขูดเนื้อเน่าบนบาดแผล มีดเล่มนั้นคมมาก ขุดเศษเนื้อออกมาตั้งมากมาย

หรือว่าคนที่เป็นโรคนี้ต่างก็ไม่มีความรู้สึกเจ็บแล้ว?

เห็นเพียงหลังจากที่ขุดเสร็จ นางก็พ่นของสีน้ำตาลอีกครั้ง พันแผล แล้วให้คนพยุงผู้ป่วยออกไป

ดูแล้วอายุน่าจะหกสิบกว่า ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ใบหน้าเต็มไปด้วยเศษฝุ่นสีดำ เศษฝุ่นซ่อนอยู่ข้างในริ้วรอย ราวกับว่าได้เติมริ้วรอยให้เติม เสื้อสีดำสะท้อนด้วยคราบมันเงา

เขานอนราบอยู่บนพื้นเรียบที่ปูด้วยเสื่อ เปิดขาซ้ายออกมา นิ้วเท้าซ้ายกลายเป็นสีดำเน่าเสียไปหมดแล้ว จนลามมาถึงฝ่าเท้า และปมที่บิดเบี้ยวขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากข้อเท้า ซึ่งดูเหมือนกีบหมูที่บวมและเน่าเสีย

แล้วได้ฉีดยาไปหนึ่งหลอด ผ่านไปสักพัก ชายแก่คนนี้หลับไปแล้ว เห็นเพียงหยวนชิงหลิงหยิบมีดที่เหมือนเลื่อยออกมาจากในกล่อง เลื่อยอันนี้เป็นสีเงิน ไม่ใหญ่ แต่ดูแล้วคมมาก

ต่อจากนั้น ท่านชายสี่เกือบจะไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง

หวยวชิงหลิงที่ดูนุ่มนวลและอ่อนแอ กลับหยิบเลื่อนขึ้นมากำลังจะเลื่อยขาที่เน่าเสียของชายแก่ออกไป

อีกทั้งยังไม่มีความช่วยเหลือของคนอื่นเลย คนอื่นๆล้วนไปทำตามวิธีที่นางบอก บ้างก็ล้างแผล บ้างก็ทายา บ้างก็พันแผล

นางยังคงอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งคุกเข่า จับเลื่อนแล้วก็จะเริ่มตัด เหมือนนางต้องใช้แรงที่มหาศาล ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและแน่วแน่ ท่านชายสี่เห็นภาพนี้ กลับพูดอย่างทนไม่ไหว “มาข้าทำเอง!”

หยวนชิงหลิงเงยหน้ามองเขา ก็เห็นเขาก้าวเท้ายาวเข้ามา เขาชักกระบี่อ่อน ออกมาจากเอว กล่าวอย่างเย็นชา “หลบไป!”

หยวนชิงหลิงปล่อยมือออกโดยไม่รู้ตัว ร่างกายที่รับน้ำหนักไม่เท่ากัน ทำให้ล้มไปด้านข้าง ก็เห็นเขาโบกกระบี่ จะฟันลงไปที่ขาของชายแก่ หยวนชิงหลิงตะโกนอย่างตกใจ “ทำเช่นนั้นไม่ได้ ต้องระหว่างตำแหน่ง”

นางเพิ่งจะพูดจบ ท่านชายสี่ก็ได้เก็บกระบี่กลับมาแล้ว ฝ่าเท้าของชายแก่ถูกตัดเป็นสองท่อน ตัดเลยขึ้นไปตำแหน่งที่เน่าเสียเล็กน้อย สวยงาม

หยวนชิงหลิงไม่มีเวลามาตกตะลึง รีบเข้าไปห้ามเลือด จัดการกับแผลที่ถูกตัด จากนั้นก็เย็บและพันแผล

หลังจากที่ทำเสร็จไปทั้งหมด นางก็ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก เงยหน้ามองไปยังท่านชายสี่ที่สายตาเย็นชา กล่าวอย่างโล่งอก “ขอบคุณท่านชายสี่ที่ช่วยเขา ชีวิตเขาถือว่ารอดแล้ว”