บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 602 สุดท้ายก็มีคนรู้

“อ๋องหวย?” ท่านชายสี่เงยหน้าขึ้นพร้อมกับสายตาที่เจ้าเล่ห์มองนาง ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้คำว่าอ๋องหวยสองตัวอักษรนี้แล้ว

หรงเยว่ยิ้มอย่างสดใส “ใช่เจ้าค่ะ อ๋องหวย ว่าที่สามีข้าในอนาคต หลังจากเสร็จเรื่องนี้แล้ว พวกเราก็จะแต่งงานกันแล้ว”

ท่านชายสี่อุทาน “แต่งงาน? แล้วเจ้าบ่าวทราบเรื่องหรือยัง?”

“เมื่อถึงเวลาก็จะบอกเขา นายท่าน เตรียมของที่จะเอาไปในวันแต่งงานให้พร้อมเลยนะ” หรงเยว่ยิ้มแฉ่ง

ท่านชายสี่ขี้เกียจคุยกับนาง ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ก้นแล้วเดินจากไป เดินกลับไปที่หมู่บ้านโรคเรื้อน

ชอบคิดเองเออเองและก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย ทุกครั้งบอกว่าจะแต่งงานแล้ว สุดท้ายคนอื่นยอมที่จะกระโดดลงแม่น้ำก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับนาง ก็ขนาดนี้แล้ว ยังไม่เตรียมใจอยู่บนคานอีก ช่างไม่รู้ตัวเสียเลย

ก่อนฟ้าจะมืด ทั้งหมดก็ลงเขา หยวนชิงหลิงฟังพวกเขาพูดถึงอาการของผู้ป่วยที่ตัวเองรับผิดชอบ เมื่อมาถึงรถม้าก็ทำการบันทึกโดยย่อ

กลับมาถึงที่จวน เขาก็เข้าไปในห้องหนังสือทำประวัติการรักษาของวันนี้

หลังจากที่อากาศค่อยๆเย็นลง สถานฝูโย่วต้องซื้อผ้าห่มและเสื้อกันหนาว เขาจับตาทำทีละเรื่อง หลังจากเคยเกิดเรื่องที่เขาโรคเรื้อนแล้ว

กรมการพระนครมีเรื่องมากมายที่ต้องกำกับดูแล คดีก็เยอะ แต่ละวันเรื่องอื่นก็ยุ่งจนไม่มีเวลาแล้ว แต่ว่าสถานฝูโย่วไม่มีหน่วยงานเฉพาะมาดูแล หากต้องการให้เงินเกิดประโยชน์จริง ยังคงต้องจับตาดูด้วยตัวเอง

เมื่อกลับมาถึงที่จวน ก็เกือบจะถึงเวลายามจื่อแล้ว(เกือบจะห้าทุ่ม)

พอดีเลย หยวนชิงหลิงเองก็เพิ่งจะยุ่งเสร็จ สองสามีภรรยาพากันแอบเข้าไปดูเด็กๆครู่หนึ่ง จากนั้นก็จุงมือกันไปนั่งพิงซึ่งกันและกันที่ระเบียง เล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ถือเป็นรายงานสถานการณ์ของกันและกันจากนั้นก็กลับไปนอน

เช้าวันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงยังคงตื่นแต่เช้ามืด คนทั้งกลุ่มก็ออกเดินทางอีกครั้ง ท่านชายสี่เหลิ่งไม่ได้ตามไปด้วย แต่หรงเยว่นั้นไปด้วย

หยู่เหวินเห้าวันนี้มีประชุมที่ราชสำนัก ยามสี่ก็ได้ออกไปจากจวนแล้ว ดังนั้นช่วงระยะนี้ทั้งสองสามีภรรยายุ่งจนไม่มีเวลาพักเลย

คืนนี้ ทั้งสองคนกลับเร็วขึ้นเล็กน้อย ในเวลายามห้าย(ประมาณสามทุ่ม)ก็ทยอยกันกลับมาแล้ว หลังจากกลับมา หยวนชิงหลิงยังคงไปลงบันทึกในห้องหนังสือ หรงเยว่กับถึงห้อง เห็นท่านชายสี่ห้อยตัวอยู่บนคานไม้ ท่าทางเหมือนคนจะแขวนคอตาย

นางรู้ว่าท่านชายสี่กำลังฝึกวรยุทธ์ แต่นายท่านจะฝึกวรยุทธ์ในเวลาที่เบื่อหน่ายเท่านั้น ดังนั้น จึงได้กล่าวขึ้น “นายท่าน ทำไมท่านไม่ออกไปเดินเล่นล่ะ?”

ท่านชายสี่เหลิ่งตีลังกาลงมาที่พื้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้อย่างมั่งคง กล่าวอย่างขี้เกียจ “ไม่ไป ในเมืองหลวงไม่มีอะไรน่าเดิน”

“ไม่งั้นพรุ่งนี้ท่านก็ขึ้นเขาไปกับพวกเราเถอะ?” หรงเยว่เห็นเขาอยู่ในจวนไปหนึ่งวันแล้ว เหมือนตัวจะเริ่มเป็นขนแล้ว

“ไม่ไป เหนื่อย!” เห็นได้ชัดว่าท่านชายสี่เหลิ่งไม่มีอารมณ์

หรงเยว่ที่สองมือเท้าคาง “พระชายารัชทายาททำไมไม่เหนื่อยเลย? ทุกวันนางนอนแค่สองชั่วยาม แต่ก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยกำลัง ร่างกายเหมือนทำมาจากเหล็ก ยังมีรัชทายาทอีกคน ทุกวันออกไปแต่เช้ากลับมากลางดึก พวกเขายุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ? ก่อนหน้านี้ข้าน้อยคิดว่าพวกเขาเอาแต่เสพสุขกับความมั่งคั่ง คิดไม่ถึงเมื่อเข้ามาอยู่ในจวนแล้วจึงพบว่ากินก็ไม่ดีไปเท่าไหร่ นอนก็ไม่ได้นอนดีๆ เมื่อเทียบกับประชาชนแล้วยังลำบากกว่ามาก”