บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 603 ห้ามนางไปอีก

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถระงับการลุกฮือของเหล่าขุนนางได้ ยังคงเป็นโสว่ฝู่ฉู่ที่ออกมาถามขุนนางที่ยื่นหนังสือ “มีหลักฐานไหม ท่านได้เห็นกับตาว่าพระชายารัชทายาทขึ้นไปเขาโรคเรื้อนหรือว่าได้ยินมา?”

ขุนนางที่ยื่นหนังสือเป็นขุนนางในเน่ย์เก๋อ ชื่อว่าถงเม่า เขาที่ได้ยินคำพูดนี้ของโสวฝู่ฉู่ ก็กล่าวขึ้น “โสวฝู่ฉู่ เรื่องนี้แม้ข้าจะไม่ได้เห็นกับตา แต่ว่า ลูกน้องของข้ากับลูกน้องใต้เท้าฮัวที่ออกไปนอกเมืองในวันก่อน เห็นรถม้าของพระชายารัชทายาทออกไปนอกเมือง แล้วขึ้นไปยังเขาโรคเรื้อน”

โสวฝู่ฉู่กดมือ “ได้ตามขึ้นไปหรือไม่?”

บัณฑิตถงตกใจ “เอ๋อ.......ไม่ได้ตามขึ้นไป อย่างไรก็ตาม จากนั้นข้าได้สั่งการให้พวกเขาเฝ้าอยู่เชิงเขา พบว่าพระชายารัชทายาทพาคนขึ้นไปติดต่อกันหลายวัน ตอนฟ้าใกล้สว่างก็ออกไปนอกเมือง เวลาประมาณยามห้ายก็กลับเข้าเมือง ตอนนั้นประตูเมืองได้ปิดไปแล้ว พระชายารัชทายาทใช้ป้ายของใต้เท้าเหลิ่งกับใต้เท้ากู้เข้าเมือง บนเขาโรคเรื้อนไม่ได้มีที่ท่องเที่ยวอย่างอื่น อีกอย่างเมื่อห้าปีที่แล้วฮ่องเต้ก็ได้รับสั่งไม่ว่าใครก็ห้ามขึ้นไปเด็ดขาด พระชายารัชทายาทรู้แล้วยังจงใจกระทำผิด”

โสวฝู่ฉู่กล่าว “ในเมื่อไม่ใช่ท่านที่เห็นกับตา งั้นเรื่องนี้ก็ต้องตรวจสอบ เพื่อดูว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับการใส่ร้ายหรือมีเงื่อนงำอย่างอื่นหรือเปล่า”

บัณฑิตถงเถียงด้วยเหตุผล “โสวฝู่ฉู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่ควรที่จะล่าช้า”

โสวฝู่ฉู่หรี่ตาลง กล่าวอย่างเฉียบขาด “ก็เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่ จึงต้องตรวจสอบ คนที่ท่านเอ่ยถึงเป็นพระชายารัชทายาทของราชสำนัก หรือว่าจะไม่ให้สอบสวนก็ให้ลงโทษเลยหรือ? หากเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็ต้องยื่นหนังสือร้องเรียนใต้เท้าถงเช่นกัน ที่ท่านปกป้องลูกชายที่ทำร้ายคนตามท้องถนน” ใต้เท้าถงก็เงียบไปทันที

ไอ้ลูกชายที่ไม่เอาไหน สักแต่หาเรื่องให้กับเขา

ฮ่องเต้หมิงหยวนเห็นโสวฝู่ฉู่ควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว ก็กล่าว “ในเมื่อมีคนยื่นหนังสือ ก็เป็นจริงอย่างที่โสวฝู่ฉู่กล่าวมันเป็นเรื่องใหญ่ จะไม่ระวังไม่ได้ โสวฝู่ฉู่ ท่านช่วยข้าตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย”

โสวฝู่ฉู่ยกมือคารวะ “กระหม่อมรับพระบัญชา!”

หยู่เหวินเห้าจนใจ “เสด็จพ่อ นางไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีเสียหน่อย ทำไมต้องขัดขวางล่ะ? พวกเขาจะพูดก็ให้พวกเขาพูดไป สามารถรักษาโรคเรื้อนหายสำหรับประเทศเป่ยถังของเราเป็นเรื่องดีที่ไม่มีความเสียหายอะไรเลย”

“แม้แต่ในฝันข้ายังอยากให้หมอของเป่ยถังสามารถรักษาโรคเรื้อนได้ แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตอนแรกที่ยอมหลับหูหลับตาให้นางไป มันเป็นเพราะใจที่คิดว่ามันจะดี ลืมคิดถึงผลที่จะตามมา

หยู่เหวินเห้าร้อนใจแล้ว “ทำไมเป็นเพราะใจที่คิดว่าจะดีล่ะ? แม่.......”

โสวฝู่ฉู่กระแอมไปหนึ่งที “องค์รัชทายาท อย่าเพิ่งใจร้อน ข้าจะคิดหาวิธีอีก”

หยู่เหวินเห้ามองโสวฝู่ฉู่อย่างสงสัย เรื่องของแม่นมสี่ ทำไมถึงพูดออกมาไม่ได้? ไท่ซ่างหวงเองก็รู้เรื่องนี้ เสด็จพ่อก็น่าจะรู้บ้าง ยัยแก่หยวนนั้นรักษาโรคเรื้อนได้จริง

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองทั้งสองคน “แม่อะไร?”

หยู่เหวินเห้าไม่เข้าใจความหมายของโสวฝู่ฉู่ ทำได้เพียงกล่าว “ความหมายของลูกคือ หากสามารถรักษาโรคเรื้อนนี้ได้ สำหรับเป่ยถังเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างยิ่ง”

ตอนนี้ราชสำนักมีเรื่องมากมาย ฮ่องเต้หมิงหยวนกลุ้มจะตายอยู่แล้ว เคลื่อนไหวไม่สู้สงบนิ่ง ในเมื่อมีคนจ้องมองอยู่

อีกอย่างตอนนี้เขามาคิดๆดู มันก็อันตรายจริง หากหยวนชิงหลิงติดโรค แล้วมาแพร่ระบาดให้กับลูกๆ งั้นก็คงจะอนาถน่าดู