บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 607 คนแข่งกับคนช้ำใจตายเสียเปล่า

นายท่านเป็นคนโง่ สำนักเหลิ่งหลั่งของพวกเขารับเงินของซูต๋าเหอมาหนึ่งแสนตำลึงเพื่อเด็ดหัวของพระชายารัชทายาท ตอนนี้ หัวเด็ดไม่ได้ ยังต้องเสียเงินไปสองล้านตำลึง แม้แต่ตัวพวกเขาก็ยังถูกรัชทายาทกับพระชายารัชทายาทใช้งานแล้ว วันนี้ใช้คนของสำนักเหลิ่งหลังไปยี่สิบคน นี่มันคือเงินเท่าไหร่?

สิ่งที่สำคัญคือเจ้าสำนักเหลิ่งหลังผู้สง่างาม ยังได้ไปที่เขาโรคเรื้อนช่วยผู้ป่วยรักษาอาการป่วย

การค้านี้คำทุนเยอะไปหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตาม จู่ๆที่หรงเยว่ก็ไม่คิดเช่นนี้แล้ว เพราะว่านางตามหาว่าที่สามีเจอแล้ว ต่อให้ต้องเสียเงินสิบล้านตำลึงมันก็คุ้มค่า

นางจึงดึงตัวหยวนชิงหลิงนั่งลงอย่างตรงๆ กล่าวอย่างจริงใจ “อันที่จริงข้านั้นมีเป้าหมายจริง ก็ไม่กลัวที่จะบอกกับท่าน”

หยวนชิงหลิงกล่าว “เจ้าพูดมาเถอะ”

ใบหน้าของหรงเยว่แดงขึ้นมาทันที “ข้าอยากแต่งงานกับอ๋องหวย พระชายาจะช่วยข้าได้มั้ย?”

หยวนชิงหลิงตะลึง “เจ้าชอบน้องหก?”

หรงเยว่ดึงมือของนาง ท่าทางเขินอายราวกับเด็กผู้หญิงแรกแย้ม ข้าสืบมาว่า “หลังจากที่เขาหายป่วย ยังไม่เคยคุยเรื่องแต่งงาน”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว “ใช่...........ยังไม่แต่งงาน แต่ว่า..............”

นางนิ่งไปครู่หนึ่ง มองดวงตาที่หวานหยดย้อยสวยงามของนาง พูดไม่ออกว่าหลู่เฟยต้องคัดค้านเรื่องนี้อย่างแน่นอน

“แต่ว่าอะไร?” สีหน้าของหรงเยว่เปลี่ยนไปทันที “หรือว่าเขาจะมีคนที่ชอบแล้ว?”

หยวนชิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจ นางเคยไปที่สะพานหูเฉิงครั้งหนึ่ง น้ำที่อยู่ข้างล่างค่อนข้างที่จะเชี่ยวจริง สะพานถล่ม เรื่องร้ายคงมากกว่าเรื่องดี

หลังจากทำแผลเสร็จ น้ำอุ่นก็ได้เตรียมเสร็จแล้ว หยู่เหวินเห้าแช่น้ำอุ่นแล้วก็รีบดื่มน้ำขิง จนมีเหงื่อไหลท่วมตัว

เขาลูบท้อง หิวแล้ว “มีของกินมั้ย?”

หยวนชิงหลิงดึงตัวเขาให้นั่งลง กล่าวอย่างสงสาร “เดิมได้เก็บกับข้าวไว้ให้ท่าน แต่ตอนนี้มันเย็นชืดไปแล้ว ให้คนอุ่นอยู่ วันนี้ท่านทานไปกี่มื้อ?”

หยู่เหวินเห้ากล่าว “กินหมั่นโถวไปสองลูก ดื่มน้ำคลองไปเต็มท้องเลย”

หยวนชิงหลิงรู้สึกสงสารจนไม่ไหวแล้ว บอกคนทำให้เร็วหน่อย จากนั้นหยิบไม้จิ้มฟันมาแคะขี้ดินที่อยู่ในเล็บให้เขา

ล้วนเป็นแผลใหม่ น่าจะได้แผลจากตอนที่ลงน้ำ หลังจากที่หยวนชิงหลิงแคะขี้ดินเสร็จ ก็หยิบแอลกอฮอล์พ่นไปตรงแผล ให้ความรู้สึกเย็นๆ หยู่เหวินเห้ารู้สึกสบายมาก มือข้างหนึ่งได้กอดนางเข้ามาในอ้อมอก ถามนาง

หยวนชิงหลิงเอาหัวหนุนอยู่ตรงอกของเขา “ไม่มี หรงเยว่กับท่านชายสี่ขึ้นไปช่วย คนที่อยู่ข้างล่างถูกหรงเยว่สับเปลี่ยนไปหมด ดังนั้นพวกเรายังคงลงมาจากเส้นทางเดิม ไม่ได้ใช้เส้นทางป่าทึบ”

หยู่เหวินเห้าแปลกใจเล็กน้อย “ท่านชายสี่ช่วยเหรอ?”

เล่าสถานการณ์ลงเขาในคืนนี้ให้เขาฟังทั้งหมด หยู่เหวินเห้าฟังจบ คิดไปครู่หนึ่ง “ดูแล้ว เรายังเข้าใจท่านชายสี่ไม่พอ

“ท่านก็รู้สึกว่าท่านชายสี่ไม่ธรรมดา?” หยวนชิงหลิงถาม