บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 611 พวกเจ้ายังมีสถานะอะไร

เมื่อเขาได้สติกลับมา ค่อยรู้ตัวว่าถูกโสวฝู่ฉู่เบี่ยงเบนความสนใจ ปัญหาที่สำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่าเขาล่วงล้ำอำนาจหรือเปล่า แต่อยู่ที่พระชายารัชทายาทขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อน

เขารวบรวมสติ พร้อมพูดขึ้นว่า “โสวฝู่สั่งสอนได้ถูกต้อง เดี๋ยวข้าน้อยจะไปรับโทษเอง แต่พระชายารัชทายาทแอบขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อนด้วยตนเอง ควรที่จะมีคำอธิบายให้กับฮ่องเต้กับเหล่าขุนนางไหม?”

อีกทางด้านหนึ่ง หยู่เหวินเห้ากับฮ่องเต้หมิงหยวน มองตาซึ่งกันและกันจบสิ้นแล้ว และที่เขาต้องการถาม โสวฝู่ก็ได้ช่วยถามแล้ว จึงค่อยๆมีคำสั่งว่า “ในเมื่อองค์ชายรัชทายาทพูดว่าพระชายารัชทายาทอยู่ที่พระตำหนักฉินคุน มาสิ เชิญพระชายารัชทายาทมาที่ท้องพระโรงหน้า”

ตี๋เว่ยหมิงได้ยินฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเช่นนี้ ในใจค่อยโล่งอก ดีที่ฮ่องเต้ไม่ได้ถูกชักนำไปในทางที่ผิด

หญิงสาวคนนั้นยังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าท้องพระโรง คุกเข่าจนค่อนข้างเอนเอียง ท่าทีเหมือนกำลังจะเป็นลม เหลิ่งจิ้งเหยียนเห็นเข้า ก็พูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ สีหน้าของนางดูไม่ค่อยดี ท่านยกเว้นไม่ต้องให้นางคุกเข่าแล้วเถอะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูนางแว๊บหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ลุกขึ้นมาเถอะ”

เหลิ่งจิ้งเหยียน ถามขึ้นประโยคหนึ่งว่า “ร่างกายเจ้าไม่สบายหรือเปล่า?”

หลังจากหญิงสาวถวายขอบคุณแล้ว ก็ลุกขึ้นมาอย่างสั่นเทา น้ำตานองหน้า พูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ร่างกายหม่อมฉันไม่เป็นไร เพียงแค่ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ไม่ได้ดื่มน้ำสักหยด ทั้งหิวทั้งกระหาย จึงทำให้ค่อนข้างเวียนหัวตาลาย”

อ๋องชินลุ่ยได้ยินเช่นนี้ ก็ขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ได้ดื่มน้ำสักหยด? แม่ทัพตี๋ ในเมื่อเจ้าพูดว่านางคือพระชายารัชทายาท จับตัวไว้ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ ไม่ได้ปรนนิบัติให้น้ำให้อาหารเลยหรือ?”

ตี๋เว่ยหมิงอึ้งไปในทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “คือ...เรียนอ๋องชินลุ่ย กระหม่อมสั่งไว้แล้วว่าให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เกรงว่าคงเป็นเพราะพวกบ่าวใช้ละเลยหน้าที่”

ในที่สุดสายตาของตี๋เว่ยหมิงก็ฉายแววกระสับกระส่าย ความตื่นตระหนกทำให้ความคิดของเขาก็สับสนวุ่นวายขึ้นมา ริมฝีปากสั่นเทา “นี่....ทำไมถึงมีคนหน้าคล้ายกันได้ขนาดนี้?”

หยวนชิงหลิงยังคงแปลกใจอย่างมาก พร้อมถามขึ้นว่า “นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างประชดประชันว่า “ตี๋เว่ยหมิงจับผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายเจ้าคนหนึ่งได้ที่เขาโรคเรื้อน บอกว่าเจ้าแอบขึ้นเขาโรคเรื้อน จับตัวขังไว้ทั้งคืน วันนี้ส่งเข้าวังมา เพื่อใส่ร้ายเจ้า”

คราวนี้ในที่สุดหญิงสาวก็ร้องไห้ออกมา ภายในที่ว่าราชการเช้าของเป่ยถัง นางร้องไห้อย่างอัดอั้นตันใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “บอกแล้วว่าข้าไม่ใช่พระชายารัชทายาท ทำไมถึงยังตบตีข้า?”

ความโกลาหลเกิดขึ้นมาอีกครั้ง

พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าจับตัวนางมาโดยพลการ ตอนที่ให้วิธีการทรมาน เพราะเห็นว่านางเป็นพระชายารัชทายาทตัวจริง

หมัดนี้ หยู่เหวินเห้าแทบใช้แรงทั้งหมดที่มี ต่อยจนจมูกตี๋เว่ยหมิงเบี้ยว

ตรงหน้าฮ่องเต้ เขาในฐานะที่เป็นองค์ชายรัชทายาท โกรธจนลงมือต่อยคน แต่ก็ไม่มีใครรู้สึกว่าไม่สมควร กระทั่ง

ตี๋เว่ยหมิงลูบดูด้านล่างจมูกที่มีเลือดสีแดงอุ่นๆไหลออกมา ความเจ็บปวดทำให้สมองของเขาฟื้นตื่นขึ้นมา เมื่อคิดดูดีๆแล้ว ค่อยรู้ว่าตนเองเดินมาถึงจุดนี้ทีละก้าวได้อย่างไร สถานการณ์ทุกอย่างล้วนแสดงให้เห็นว่าการที่องค์ชายรัชทายาทต่อยหมัดนี้เป็นไปอย่างถูกต้อง

“เอาล่ะ อย่าทะเลาะกันอีกเลย เจ้าห้า พาภรรยาของเจ้า ส่งหญิงสาวคนนี้ออกจากวังไป เตือนนางด้วยว่าต่อไปห้ามขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อนอีก อีกอย่าง