บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 615 ไท่ซ่างหวงได้รับบาดเจ็บ

หลังจากที่ฮ่องเต้หมิงหยวนไปแล้ว ในใจหลู่เฟยเป็นกังวลอย่างมาก

นางรู้ว่าฮ่องเต้สนใจเรื่องงานแต่งงานนี้มาก ไม่อย่างนั้นคงไม่มาถามนาง คงปฏิเสธไปด้วยตนเองแล้ว

ฮ่องเต้ยินยอมให้หวยเอ๋อแต่งงานกลับลูกสาวพ่อค้าคนหนึ่ง คงเพราะให้คนไปถามมาเยอะแล้ว หาไม่ได้จึงคิดพิจารณาเช่นนี้

หรือว่า หวยเอ๋อจะหาภรรยาไม่ได้แล้วหรือ?

ในใจนางเจ็บปวดทรมานอย่างมาก เช้าวันรุ่งขึ้นได้สั่งคนไปตามพี่สะใภ้เข้าวังมาพูดคุย

นางไม่มีบุญ หลานสาวทางฝ่ายครอบครัวต่างก็แต่งงานแล้ว อยากให้เรือล่มในหนองก็เป็นไปไม่ได้ ดีที่พี่สะใภ้ตามพี่ชายมาอยู่ในเมืองหลวงเป็นเวลานาน มีหน้ามีตาอยู่ในเมืองหลวง ให้พวกนางช่วยดูไว้บ้างก็ดี

พี่สะใภ้ทั้งสองคนของหลู่เฟย คนหนึ่งนางเตียว คนหนึ่งนางอู่ เดิมไม่ใช่คนในเมืองหลวง ตามสามีมาถึงเมืองหลวงแล้วก็ปักหลักอยู่ที่เมืองหลวง

ครอบครัวหลู่เฟยไม่มีอำนาจ ไม่เช่นนั้นหลายปีมานี้ก็คงไม่คับข้องใจขนาดนี้

ได้ยินหลู่เฟยพูดถึงเรื่องงานแต่งของอ๋องหวย นางเตียวก็พูดขึ้นก่อนว่า “เหนียงเหนียง การจะแต่งงานมีภรรยาต้องเป็นกุลสตรี ชาติกำเนิดไม่ได้สำคัญที่สุด นิสัยดี ประพฤติดี กตัญญูต่อท่าน ก็พอแล้ว”

นางอู่ก็พูดขึ้นว่า “ใช่ คนเรามีชีวิตอยู่ จะขออะไรล่ะ? ขอให้สงบสุขและสมความปรารถนาไม่ใช่หรือ? ท่านอ๋องเคยป่วยอย่างหนัก โรคแบบนี้ทำให้คนอื่นต่างก็ไม่อยากเข้าใกล้ หากอยากที่จะได้ลูกสาวตระกูลดีสูงส่งคงยาก ลดระดับลงมา หาดูว่าด้านนอกวังว่ามีที่เหมาะสมไหม แล้วก็แต่งเถอะ”

ฉางกงกงคำนวณดู พร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะหนึ่งเดือนแล้ว? ไม่หนึ่งเดือนก็เดือนกว่าแล้ว”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เห็นข้าตายไปแล้วหรือไง?”

ฉางกงกงรีบพูดปลอบขึ้นว่า “ท่านอย่าโกรธ ช่วงนี้คงจะยุ่งมาก จึงไม่มีเวลามาถวายพระพรท่าน หากท่านคิดถึงอย่างมาก พรุ่งนี้ก็จะสองราชโองการไป”

“ยุ่ง? เข้าวังมาสามครั้งแล้วก็ไม่มาหาข้า มาครั้งหนึ่งจะเสียเวลาซักเท่าไหร่เชียว? จะเป็นการขัดขวางงานการใหญ่โตอะไรของนาง? ยังมีเมื่อกี้พูดว่าไม่ได้มาหนึ่งเดือนแล้วใช่ไหม? ไม่เพียงหนึ่งเดือนหรือเปล่า? ข้าคิดว่าอย่างน้อยก็ครึ่งปีแล้ว ใช่ ตอนนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาข้า จึงไม่จำเป็นต้องมาหาข้าแล้ว ยังจะมีราชโองการ คนอื่นไม่อยากมา เจ้ามีราชโองการไปแล้วมีประโยชน์อะไร? ที่มาคือคน ไม่ใช่ใจ ข้าไม่อยากได้

เขาลุกขึ้นมาแล้วก็เตะเก้าอี้ด้านข้าง ทำตัวไม่ถูก เตะไม่ไหวแล้ว ด้วยความโกรธเขาหันไปเตะเก้าอี้เล็กด้านข้างที่นั่งเมื่อกี้ เก้าอี้เล็กกระเด็นไปชนประตูแล้วก็กระเด็นกลับมา เขาเพิ่งหันตัว เก้าอี้ตัวนั้นก็ลอยกลับมาชนถูกน่องของเขา ตอนล้มไปด้านหน้า ฉางกงกงอยากดึงไว้ก็ไม่ทัน ได้ยินเสียง “ตู๊บ” ดังขึ้น

ฉางกงกงตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น รีบไปประคองเขา แล้วก็เห็นหน้าผากมีเลือดไหล ก็รีบตะโกนร้องขึ้นว่า “ใครอยู่ข้างนอก รีบไปตามหมอหลวงมา”

ไท่ซ่างหวงถูกเขาประคองไปนั่งบนเก้าอี้ สีหน้าบึ้งตึงอย่างน่ากลัว เขายื่นมือไปลูบหน้าผากของตน เลือดเปื้อนเต็มมือ พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ห้ามตามหมอหลวง”

“งั้นจะได้อย่างไร....”

แล้วแต่ข้า ตายไปก็ช่างเถอะ” ไท่ซ่างหวงเห็นเขายืนเถียงอยู่ตรงหน้า ก็พูดขึ้นอย่างโมโหว่า