บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 620 จะเหมาะสมได้อย่างไร

หรงเยว่ได้ยินประโยคนี้ ก็พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “อะซี่ เจ้ายังอายุน้อย ไม่รู้ถึงความขมขื่นของข้า รอเมื่อเจ้ามีอายุเท่าข้า เจ้าก็จะร้อนใจ ถึงตอนนั้นอย่าว่าแต่แสร้ง ต่อให้เปลี่ยนแปลงทางร่างกายใบหน้า ขอเพียงมีส่วนช่วยให้ได้แต่งงาน เจ้าก็ล้วนจะยอมทำ”

อะซี่แลบลิ้นพร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เดือดร้อน รอเมื่อข้าอายุสิบเจ็ด ท่านย่าน่าจะไปช่วยข้าเลือกคู่แล้ว”

หรงเยว่ถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “คนมีครอบครัวดีอย่างนี้นี่เอง”

อะซี่อึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “หรงเยว่ เจ้าไม่มีครอบครัวหรือ?”

“มีพ่อสามห้าคน และก็เป็นเพราะพวกเขาที่ทำให้ข้าไม่ได้แต่งงาน มักพูดว่าผู้ชายไม่ใช่คนดี บอกให้ข้าไม่ต้องแต่งงาน” หรงเยว่พูดขึ้นมาอย่างโกรธจัด

หยวนชิงหลิงกับอะซี่มองตากัน พ่อสามห้าคน? พ่อควรที่จะมีเพียงคนเดียวไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงมีสามห้าคน? แต่ดูท่าทีของหรงเยว่ ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ คิดว่าคงจะไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขอะไร คนคนหนึ่งมีพ่อสามห้าคน แสดงว่าแม่ของนางแต่งงานหลายครั้ง ไม่ควรที่จะพูดถึง พวกนางจึงไม่ถามต่อ

แต่พวกนางไม่ถาม หรงเยว่กลับพูดขึ้นมาเอง

“หลังจากที่พ่อของข้าแต่งงานกับแม่ของข้า ก็ได้มีเมียน้อยอีกสองคน แม่ของข้าทนรับไม่ไหว จากไปตั้งแต่ตอนที่ข้ายังอยู่ในท้อง ตอนที่คลอดข้า อาศัยอยู่ในวัดร้างแห่งหนึ่ง ตอนนั้นด้านนอกมีพายุฝนตกอย่างหนัก ด้านในจึงมีหลายคนหลบฝนอยู่พอดี ข้าเกิดมาในค่ำคืนท่ามกลางพายุลมแรง แม่ของข้าคลอดข้าเสร็จก็เสียชีวิตแล้ว หลายคนที่หลบฝนอยู่ข้างในเห็นว่าข้าน่าสงสาร ต่างก็พูดว่าจะเลี้ยงดูข้า แย่งชิงตกลงกันไม่ได้ จึงตัดสินใจเลี้ยงข้าคนละหนึ่งปี แล้วก็เช่นนี้ ข้าจึงมีพ่อห้าคน”

หยวนชิงหลิงกับอะซี่ฟังแล้ว ก็รู้สึกอัศจรรย์อย่างมาก เด็กกำพร้าภายในวัดร้างแห่งหนึ่ง มีคนแย้งกันเลี้ยงดูถึงสี่คน? เมียของพวกเขาไม่สามารถคลอดเองได้หรือ? หากบอกว่าด้วยความสงสาร ใครคนใดคนหนึ่งรับเลี้ยงดูก็จบแล้ว ทำไมยังต้องเปลี่ยนกันคนละหนึ่งปี?

ก็ไม่ควรที่จะคาดหวังอะไรมากเกินไป ขอให้เขามีความสุขก็พอ หากเขาชอบผู้หญิงคนนั้น งั้นก็เลือกคนนี้แหละ จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน

เมื่อคิดถึงเช่นนี้ แววตาหลู่เฟยก็มุ่งมั่นขึ้นมา

ได้ยินเสียงรายงานขึ้นว่าพระชายารัชทายาทมาแล้ว อ๋องหวยก็ลุกขึ้นไปต้อนรับ

ชายเสื้อผ้าปลิวไสว เหมือนดั่งนางฟ้ามาจุติ ทำให้เขาไม่กล้าจ้องมอง รีบยกมือประสานพูดขึ้นว่า

หยวนชิงหลิงอมยิ้มเดินไปหาพร้อมพูดขึ้นว่า “ลุงหกไม่ต้องเกรงใจ ที่นี่ลมแรง รีบเข้าไปกันเถอะ”

กลับเหมือนถูกดึงดูด จ้องมองใบหน้าของเขาอย่างไม่อาจละสายตา ก่อนหน้านี้เห็นเขาครั้งแรกก็รู้สึกว่าหล่อเหลาอย่างที่สุด วันนี้ได้เห็นอีกครั้ง ยิ่งรู้สึกหล่อ อ่อนโยนและสง่างาม หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที

หยวนชิงหลิงพานางเข้าไปถวายพระพรหลู่เฟย หลู่เฟยกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ ดวงตาทั้งคู่จ้องมองดูหรงเยว่ ในใจอดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก งดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

นางเห็นหรงเยว่เดินมาถวายพระพร ท่าทีใจกว้างมีมารยาท ไม่มีความด้อยของคนที่มาจากครอบครัวเล็กๆแม้เพียงนิด สิ่งนี้ทำให้ในใจหลู่เฟยให้คะแนนไปแล้วหนึ่งคะแนน