บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 622 งานแต่งงานที่คาดหวังหมดหวังแล้ว

ทำไมท่านชายสี่ถึงต้องบริจาคสองล้านตำลึง? ก็ไม่ใช่เพราะราชสำนักจนหรือ? ราชสำนักยากจน แล้วพวกเหนียงเหนียงในวังหลังจะได้มีชีวิตอย่างรุ่งเรืองหรือ? เพราะฉะนั้นนางจึงเอาความร่ำรวยมาวางอยู่ตรงหน้าหลู่เฟยเหนียงเหนียง

หยวนชิงหลิงดูออกจากดวงตาที่เบิกโตของนางค่อยๆหรี่ลง แต่ก็เพราะสถานะเป็นเหตุ โดยเฉพาะพวกนางเตียว ยังพูดตลอดว่าธรรมดา หากนางยอมรับ

จนเมื่อหรงเยว่รับน้ำชาร้อนลวกแทนเจ้าหก นางค่อยหาเหตุผลพูดกับตนเองได้ว่า “เหมาะสมอย่างที่สุด" ยินยอมตกลง นี่ถือเป็นการให้เหตุผลกับตนเอง คนเรายังไงก็ต้องหาเหตุผลให้กับตนเองก่อน

อยู่ที่นี่หรงเยว่ไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน วันนี้เตรียมแต่งตัวมาอย่างสวยที่สุด นางไม่ยินยอมที่จะเปลี่ยนใส่ชุดธรรมดาที่ไม่เข้ารูป ดังนั้นจึงไปเช็ดสักพัก จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับอ๋องหวย ด้วยคอเสื้อด้านหลังที่เปียกชื้น

เมื่อนางกับอ๋องหวยเดินอยู่ด้วยกัน กลับแสดงท่าทีอ่อนโยนอ่อนหวานอย่างมาก ก็หน้าลงเล็กน้อยจ้องมองดูถนน ไม่ได้แสดงท่าทีดีใจอย่างออกหน้าออกตา แต่กลับมีความหวาดหวั่นอย่างระมัดระวัง กลัวว่าตนเองจะเผยความหยาบกร้านออกมา

เบ่งบานอย่างกับถ้วยยักษ์ต้านรับสายลม คุณกำลังบินตอมอยู่ในเกสรดอกไม้ หยุดนิ่ง เก็บน้ำหวาน ด้านข้างมีต้นอู๋ถงต้นใหญ่ต้นหนึ่ง มีใบสีเหลืองลอยหล่นลงมา

ก็คิดว่าเขาชอบ เดินไปเด็ดมาหนึ่งดอก ตอนที่กำลังจะยื่นให้กับเขา ก็ได้ยินเสียงสาวใช้ที่ตามอยู่ด้านหลังพูดขึ้นด้วยเสียงร้อนใจว่า “แม่นาง ท่านอย่าเด็ด ท่านอ๋องปลูกด้วยตนเอง

มือของหรงเยว่กำลังยื่นออกไป หยุดค้างอยู่กลางอากาศ มองเห็นหางตาอ๋องหวยฉายแววเสียดาย ในใจนางตื่นตระหนก แย่แล้ว ดอกที่เขาปลูกด้วยตนเองถูกนางเด็ดเสียแล้ว

นางเหมือนเคยได้ยินประโยคหนึ่งว่า หากเจ้ารักดอกไม้ ก็ไม่ต้องไปเด็ด ปล่อยให้ดอกไม้บานแล้วก็ร่วงไปตามธรรมชาติ ท่านอ๋องจะต้องเป็นคนเช่นนี้แน่ ถึงว่าภายในห้องโถงเมื่อกี้ถึงไม่มีดอกไม้เสียบไว้เลย

ยังไงก็เป็นหรงเยว่ที่พบเห็นอะไรมามากพร้อมกับดาบที่เปื้อนเลือด มือที่ยื่นออกไปนั้นชักกลับมาในทันที อ้าปาก แล้วก็เริ่มกัดกินดอกเบญจมาศขึ้นมา กินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ช่วงนี้ข้าเป็นร้อนใน ดอกเบญจมาศเป็นยามีฤทธิ์เย็น”

อ๋องหวยมองดูนางขมวดคิ้วเคี้ยวดอกเบญจมาศอย่างประหลาดใจ แล้วก็ยื่นคอยาวกลืนลงไป เผยรอยยิ้มอย่างไม่เสียมารยาทพร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ? อร่อยไหม?”

หรงเยว่ยิ้มจนเห็นฟัน ไม่รู้สึกตัวเลยว่ากลีบดอกเบญจมาศสีเหลืองติดอยู่บนฟัน พร้อมพูดขึ้นว่า “อร่อย”

อ๋องหวยมองดูนาง แล้วก็หัวเราะขึ้นมา น้ำเสียงไพเราะน่าฟังมาก คิ้วโค้งงามเหมือนดั่งพระจันทร์เต็มดวง ทำให้หรงเยว่มองอย่างนิ่งอึ้ง พร้อมพูดพึมพำขึ้นว่า “เวลาท่านอ๋องหัวเราะน่ามองอย่างมาก”

อ๋องหวยค่อยๆหุบยิ้ม ภายในแววตาเผยให้เห็นความสับสน จึงถามขึ้นว่า “ทำไมเจ้าถึงต้องการแต่งงานกับข้า? ด้วยรูปร่างหน้าตาของแม่นาง ต้องการสามีแบบไหนจะหาไม่ได้หรือ?”

หรงเยว่ถอนหายใจ ก็หาไม่ได้ไง ไม่อย่างนั้นจะมีอายุมากถึงขนาดนี้หรือ?