บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 625 มาจากการต่อต้านจากทุกด้าน

ราชครูเหว่ยได้เจอฮ่องเต้หมิงหยวน อะไรก็ไม่พูดสักคำ คุกเข่าลงแล้วก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขึ้นมา ฮู่เฟยรีบหลบไปทันที สถานการณ์แบบนี้ นางไม่เหมาะสมที่จะอยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะเป็นการทำให้เด็กในท้องตกใจ

ฮ่องเต้หมิงหยวนไปประคองราชครูมาด้วยตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ รีบเชิญนั่ง ดูมือคู่นี้ของท่าน เย็นหมดแล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเป็นห่วงอาจารย์อย่างมาก ใบหน้าที่ชราหนาวจนน้ำมูกไหล ไหลออกมาผสมกับน้ำตา ดูกระเชอะกระเชิงอย่างมาก

ราชครูเหว่ยจับข้อมูลของเขาไว้อย่างหนักแน่น ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ จะปลดองค์ชายรัชทายาทไม่ได้ ท่านฟังค่ะค่อยๆพูด.....”

ท้องฟ้าด้านนอก มืดครึ้มอืมครึม ราวกับกลั้นฝนต้นหนาวไว้ แต่เมืองหลวงแห้งแล้ง ฝนตกในเวลาเช่นนี้น้อยมาก ทำให้คนรู้สึกว่าท้องฟ้าผิดปกติ

ราชครูเหว่ยพูดจนประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้ว จากสามฮ่องเต้ห้าฮ่องเต้จนถึงราชวงศ์นี้ ยังไม่ได้พูดถึงสถานการณ์ตอนนี้เลย ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนหลับไปสองตื่นแล้ว ราชครูยังพูดอยู่อย่างน้ำลายกระจายโบยบินอย่างกับดวงดาว สายตาเขาไม่ค่อยดี คิดเพียงว่าฮ่องเต้หมิงหยวนก้มหน้าก้มตาฟังคำสั่งสอน รู้ที่ไหนว่าเขาหลับไปแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนมาถึงพระที่นั่งเมื่อคืน พูดเพ้อเจ้ออย่างกับชายหนุ่มคลั่งด้วยความดีใจ กระทำเรื่องที่ไม่อาจบรรยายกับฮู่เฟยถึงสองครั้ง ไม่เคยมีเรี่ยวแรงขนาดนี้มานานหลายปีแล้ว ดีที่ฮู่เฟยร่างกายแข็งแรง จึงไม่ถูกกระทำจนเป็นอะไรไป

ยังไงก็อายุมากแล้ว เมื่อคืนไม่เป็นอะไร วันนี้ปวดเอวปวดหลัง อ่อนเพลียเหนื่อยล้า คำพูดของราชครู ดั่งสายน้ำที่ไหลเชี่ยว สะกดจิตอย่างมาก

เขานอนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ราชครูยังพูดถึงเพียงเรื่องตอนราชสมัยของไท่ซ่างหวง เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว กลอกตาไปมา แล้วทั้งตัวก็ล้มลงไปอย่างดัง

ฮ่องเต้เป็นลมไปแล้ว

หยู่เหวินเห้ากลับมากับหยวนชิงหลิงก่อน แต่เมื่อมาถึงหน้าประตูจวนก็ได้ยินว่าราชครูมา ตกใจจนเขาไม่กล้าแม้แต่จะลงจากหลังม้า รีบหันหน้ากลับไปยังที่ทำการปกครองทันที

ทังหยางตามไป พร้อมพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท หากท่านไม่เข้าไปเผชิญหน้า ราชครูจะต้องไปพูดกับพระชายารัชทายาท คงจะสร้างความรำคาญให้กับพระชายารัชทายาทไม่น้อย”

หยู่เหวินเห้าควบม้าวิ่งไป พร้อมพูดขึ้นว่า “เดิมสามีภรรยาเป็นนกป่าเดียวกัน เมื่อภัยมาถึงต่างคนต่างบินหนี”

พูดถึงการรับมือคนแก่ที่จู้จี้ เจ้าหยวนมีความอดทนมากกว่า เขาไม่ได้ เมื่อเขาโมโหเขาจะต่อยคน ในสถานการณ์เช่นนี้ จะล่วงเกินราชครูไม่ได้

กับการที่หยู่เหวินเห้ามีความรู้สึกเห็นเพื่อนตาย แล้วไม่ยอมตายด้วยเช่นนี้ เขาเองก็อยากหนี แต่จะทิ้งให้พระชายารัชทายาทเผชิญหน้าราชครูไม่ได้

ตอนนี้หยวนชิงหลิงขึ้นเขาไปได้อย่างไม่มีอะไรกีดขวาง เพราะทุกคนต่างก็รู้แล้ว ด้านล่างเขามีคนจำนวนน้อยชุมนุมกันอยู่ตรงนั้น เพราะเขาโรคเรื้อนเป็นสถานที่อัปมงคล แม้แต่ตีนเขาก็ยังไม่อยากอยู่

ส่วนตอนที่กลับเมือง ก็มีคนรออยู่ตรงนั้น แต่หยวนชิงหลิงกับพวกหรงเยว่ ต่างก็ปลอมแปลงตัว ไม่มีความเป็นพระชายารัชทายาทเลยสักนิด

คนพวกนั้นกำลังประท้วงพระชายารัชทายาท ตอนที่นางเข้าเมือง ก็ชูมือตะโกนตามผู้คนว่า “พระชายารัชทายาทเป็นคนบาป ไม่เห็นด้วยกับการที่พระชายารัชทายาทขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อน” แล้วก็เข้าเมืองมาได้อย่างราบรื่น

หรงเยว่เคยถามนางว่าน้อยใจหรือไม่ เริ่มแรกนางก็รู้สึกน้อยใจ ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมถึงมีคนมากมายขนาดนั้นร้องตะโกนที่จะฆ่านางทำร้ายนาง