บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 62 เจตนาของฮ่องเต้

บทที่ 62 เจตนาของฮ่องเต้

อ๋องซุนหัวเราะแฮ่ๆ “ข้าแค่รู้สึกว่าเจ้าเหมาะสมกว่า พี่ใหญ่ก็น่าจะอยากเป็น แต่ว่าข้าไม่ชอบพี่ใหญ่ ก็ไม่เสนอเขาอยู่แล้ว”

สีหน้าของทังหยางก็มืดมนไปด้วย กล่าว “ท่านอ๋องซุน ท่านเสนอเช่นนี้ มันจะเป็นการทำร้ายท่านอ๋องฉู่”

อ๋องซุนตกใจ จะเป็นการทำร้ายเขาได้อย่างไร? ข้าก็พูดไปแบบนั้นเอง ก็ไม่ถึงกับเสนออย่างเป็นทางการ อีกอย่างเสด็จพ่อก็ไม่ฟังข้าอยู่แล้ว ทังหยางเจ้าระมัดระวังเกินไปแล้ว การเป็นคนอย่างเจ้า จะมีความสุขได้อย่างไรกัน?

ทังหยางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี ท่านนั้นก็รู้ตัวดี รู้ทั้งๆรู้ว่าฮ่องเต้ไม่ฟังท่าน ท่านไยต้องพูดอีกล่ะ? ท่านอ๋องซุนผู้นี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆเลย

อ๋องซุนเห็นสีหน้าของทุกคนไม่ดีเอาเสียเลย ก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นพูดผิดไปแล้ว ก็ตบปากของตัวเองไปหนึ่งที “ปากโง่ๆของข้า พูดอะไรผิดอีกแล้วใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร” หยู่เหวินเห้าส่ายหัว “พูดไม่ผิด พี่รองเพียงแค่ชื่นชมข้า เสนอข้ามันก็ไม่ผิดหรอก”

ตาของเขายังคงมองออกไปข้างนอกตลอดเวลา หยวนชิงหลิงยังไม่กลับมาเลย เสด็จพ่อกำลังโกรธอยู่ จะลงโทษนางอย่างไรหนา?

อ๋องซุนกินขนมจนหมดแล้วก็จากไป ก่อนที่จะไปยังได้ด่าสาปแช่งคนที่ทำร้ายหยู่เหวินเห้า ถือว่าแสดงน้ำใจของพี่น้องอย่างเต็มที่ อย่างไรเสีย เขาก็ยังได้หยิบยาเม็ดจื่อจินของตัวเองยื่นให้กับทังหยาง

หยู่เหวินเห้าบอกว่าไม่เอา เขาก็ได้โยนมันไปที่ตัวของหยู่เหวินเห้าโดยตรง “ของนี้ไม่อร่อยสักหน่อย ข้าไม่เอา อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้ต้องการตำแหน่งรัชทายาท ไม่มีใครจะมาทำร้ายข้าหรอก”

โยนเสร็จ ก็ออกไปเลย

ทังหยางรีบเก็บมันเหมือนกับของล้ำค่า กล่าว “ท่านอ๋องก็ซุนยังคงห่วงใยท่านอ๋องมาก”

“เสด็จพ่อเป็นคนที่สังเกตการณ์เก่ง รู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้า ก็ต้องไม่ลงโทษข้าอยู่แล้ว” “ใครเป็นคนทำ?

“ท่านหญิงเสียนเฟยก็อยู่ในห้องหนังสือ บางที รอให้ท่านอ๋องหายดีแล้ว ค่อยไปถามท่านหญิงเสียนเฟยละกัน” หยวนชิงหลิงจากมีประสบการณ์แล้ว ก็ไม่พูดถึงเรื่องของฉู่หมิงชุ่ยต่อหน้าเขาอีก

หลังจากที่กลับถึงจวนแล้ว นางก็ต้องกลับมาใช้ชีวิตที่อึดอัดแบบนี้อีกแล้ว ปัญหายิ่งน้อยยิ่งดี

ได้ยินว่าเสียนเฟยก็อยู่ในนั้นด้วย หยู่เหวินเห้าก็ค่อยๆขมวดคิ้วขึ้น

ท่านแม่สุขภาพไม่ดี แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยยุ่งเรื่องในวัง ทำไมครั้งนี้จึงไปร่วมด้วยล่ะ?

เรื่องที่เขาบาดเจ็บสาหัส เสด็จพ่อก็ได้ปิดข่าวไม่ได้รั่วไหลไปถึงวังหลัง อีกอย่างเขาก็พักอยู่ตำหนักด้านข้าง ก็เพราะกลัวว่าวังหลังจะรู้

หยวนชิงหลิงหลับตาลง หัวพิงอยู่ตรงขอบหน้าตา สัมผัสถึงสายลมเย็นที่แทรกซึมเข้ามา หัวใจก็ดูเหมือนจะถูกย้อมด้วยความอ้างว้างในฤดูใบไม้ร่วง

หยู่เหวินเห้ามองนาง แสงอาทิตย์ได้ตกอยู่บนแก้มของนาง มีแสงที่อ่อนโยน แต่แก้มอีกข้างหนึ่ง กลับมืดมนและเย็นชา

สองสามวันก่อน นางก็คือคนที่มีใบหน้าที่อ่อนโยน บัดนี้ เหลือเพียงแต่ความมืดมนและเย็นชา

กลับถึงจวนอ๋องฉู่ หลังจากที่หยวนชิงหลิงลงจากรถม้าแล้วก็พาแม่นมสี่ไปที่หอเฟิ่งหยี

ลู่หยากับแม่นมฉีเห็นนางพาแม่นมคนหนึ่งมาจากในวังก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก หยวนชิงหลิงก็ไม่อยากจะอธิบาย เพียงแค่ให้แม่นมฉีจัดการที่พักให้กับแม่นมสี่ จากนั้นก็สั่งลู่หยา “เตรียมน้ำอุ่นให้ข้า ข้าจะอาบน้ำ”