บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 632 พาเจ้ากลับไป

หยวนชิงหลิงไหนเลยจะหยุดร้องได้ ความยากลำบากที่ประสบพบเจอมาตลอดระยะเวลาหนึ่งปี ไม่เคยจะเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียวอย่างง่ายดาย ทั้งหมดราวกับจะถูกระบายออกมาในเวลานี้เอง

และเป็นฮูหยินเฒ่าคนนั้นที่พูดขึ้นมา “ร่างกายของท่านย่าเจ้าไม่ค่อยจะดีนัก จะนั่งเป็นเพื่อนเจ้าอย่างนี้ไม่ได้ รีบลุกขึ้นเถอะ”

เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคุณย่า น้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางประคองคุณย่าขึ้นมา ให้คุณย่านั่งลง ตนเองกลับคุกเข่าลงไปอีกครั้ง โขกหัวคำนับอย่างจริงจังเก้าครั้ง โขกหัวจนคุณย่าหยวนรู้สึกปวดใจแทบทนไม่ไหว ยื่นมือออกไปประคองนาง

เอ่ยเสียงสะอื้นว่า “พอแล้ว หลานจะทำให้ย่าร้องไห้ตายหรือ ย่าแก่มากแล้วทนแรงกระตุ้นไม่ไหว”

อีกมือก็เช็ดน้ำตา ร้องไห้พลางถามขึ้นว่า “ย่ามาได้ยังไง ย่ามาได้ยังไง หลานคงไม่ได้ฝันไปอีกหรอกนะ

ทำให้หัวใจของนางทรมานมาก โดยเฉพาะตอนที่นางพูดว่าคงไม่ใช่ความฝันอีกหรอกนะ คำว่าอีกครั้ง ช่างเหมือนกับดาบแหลมคมที่แทงเข้าไปในใจของนาง ทำให้นางเจ็บปวดใจจนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วครู่หนึ่ง ได้แต่เช็ดน้ำตาให้นางเท่านั้น

ฮูหยินเฒ่าลุกขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “เอาล่ะ พวกเจ้าสองย่าหลานก็อยู่ด้วยกันดีๆสักครู่ ประเดี๋ยวพวกเราค่อยคุยกันอีก”

แม้ว่าหยวนชิงหลิงจะไม่รู้สถานะของฮูหยินเฒ่า แต่สัญชาตญาณบอกนางว่าคุณย่ามาได้ ต้องเป็นการช่วยเหลือจากฮูหยินเฒ่าคนนี้แน่ จึงรีบลุกขึ้นมาคำนับฮูหยินเฒ่า เอ่ยด้วยเสียงที่ปนสะอื้น “หยวนชิงหลิงขอบคุณในความเมตตาอันใหญ่หลวงของท่าน”

ฮูหยินเฒ่ายิ้มให้นาง “ไม่ต้องขอบคุณแล้ว พูดคุยกับท่านย่าเจ้าดีกว่า”

พูดจบ นางก็เดินออกไปพร้อมกับแม่นมแก่

ในห้องไม่มีคนนอกแล้ว หยวนชิงหลิงจับมือของคุณย่าเอาไว้ มองอย่างเหม่อลอย มองอยู่ชั่วครู่ก็น้ำตาไหล หลังจากน้ำตาไหลแล้วก็ยิ้ม คนทั้งคนเหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ไม่เหมือนความจริงเลยสักนิด

หลังจากคุณย่าหยวนเช็ดน้ำตาจนแห้งแล้ว ก็ให้นางนั่งลง ถามอย่างจริงจังเคร่งขรึมว่า “เขาดีกับหลานหรือเปล่า”

หยวนชิงหลิงรีบพยักหน้าอย่างร้อนรน “ดี เขาดีกับหลานมาก ”

“เคยรังแกหลานเพราะหลานไม่มีคนบ้านแม่ไม่มีญาติหรือเปล่า ”ตอนที่คุณย่าหยวนถามคำถามนี้ ขอบตาก็แดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง เสียงสะอื้นแรงมาก

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก

“รังแกหรือ”ในน้ำเสียงของคุณย่าหยวนมีแววโมโหแฝงขึ้นมาทันที

“ไม่ ไม่ ”หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา รู้สึกว่าตาของตัวเองบวมจนเกือบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว “เขาไม่เคยรังแกหลานด้วยเรื่องพวกนี้ หลังจากพวกเราสองคนคืนดีกัน เขาก็ดีกับหลานมากร้อยทั้งร้อยเลย คุณย่าวางใจได้”

คุณยายหยวนค่อยวางใจลงได้ เพียงแต่มือที่จับข้อมือของนางเอาไว้เกิดอาการสั่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก้มหน้ามองที่ข้อมือของนาง ตรงข้อมือนั้นยังรอยบาดแผลประทับอยู่ บาดแผลได้กลายเป็นแผลเป็นนานแล้ว เพียงแต่เจ้าของร่างเดิมบาดได้ลึกมาก หลังจากบาดแผลหายแล้วก็ยังคงทิ้งร่องรอยแผลเป็นที่ชัดเจนเอาไว้ ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงได้สวมกำไลข้อมืออันหนึ่งปิดบังเอาไว้ หลังจากที่ขึ้นเขาไปรักษาโรคก็รู้สึกไม่สะดวกนักจึงได้ถอดกำไลออกไป วันนี้ก็ลืมใส่มาด้วย จึงได้เผยให้เห็นรอยแผลเป็นอันน่าตกใจนี้ให้เห็น

หยวนชิงหลิงได้ชิงอธิบายก่อนที่น้ำตาของคุณย่าจะไหลลงมาอีกครั้ง “หลานไม่ได้เป็นคนกรีดแผลนี้ ตอนที่หลานมาบนข้อมือก็มีบาดแผลนี้แล้ว”