บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 635 นางตายเพราะอะไร

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน เขาเอาแต่คิดถึงตัวเองตลอด กลับไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของหยวนชิงหลิงเลย สามารถได้พบกับญาติของตนเองอีกครั้ง อยู่พร้อมหน้ากับญาติ เป็นเรื่องน่ายินดีที่สุดในใต้หล้า

เขาสมควรจะดีใจแทนยายหยวน แต่ไม่ใช่เอาแต่คิดอย่างไม่เป็นสุขว่านางจะกลับไปหรือไม่

เขากุมมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ เอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า “ยายหยวน เจ้าไม่มีวันตัวคนเดียว แม้สักวันหนึ่งที่ข้าต้องตาย ก็จะฆ่าเจ้าก่อน ไม่ให้เจ้าต้องอยู่ในโลกใบนี้เพียงลำพัง”

หยวนชิงหลิงมองดวงตาที่แสนของอบอุ่นของเขา นางต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับเรื่องที่รักผู้ชายที่นิสัยแข็งกระด้างตรงไปตรงมาเป็นเรื่องที่น่าเบื่อมากแค่ไหน ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็จะนำถ้อยคำอันลึกซึ้งกินใจมาดัดแปลงเป็นคำพูดที่โหดเหี้ยมเย็นชาชนิดต่างๆได้เสมอ

หยู่เหวินเห้ามองเห็นความระอาใจในสายตาของนาง เอ่ยเสียงเบาว่า “ข้าเคยเกือบจะเสียเจ้าไปแล้ว ความหวาดกลัวกับความสิ้นหวังเช่นนั้น ทรมานยิ่งกว่าตาย ฉะนั้นข้าจะไม่ให้เจ้าต้องลิ้มรสความทรมานเช่นนั้น ไม่ใช่ข้าไม่รู้จักสร้างบรรยากาศดีๆ แต่ข้าเคยเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้ว ไม่มีใครยินดีจะเป็นคนที่ถูกทิ้งเอาไว้”

หยวนชิงหลิงน้ำตารื้นขึ้นมาที่ขอบตา กุมมือของเขาเอาไว้แน่น

ชายแท้ๆบางครั้งก็สามารถพูดคำพูดหวานหูแปลกๆได้เช่นกัน เพราะว่าเดิมทีพวกเขาเองก็เป็นพวกแปลกประหลาดอยู่แล้ว

คนตายไปแล้วทุกสิ่งก็สิ้นสุดลง แต่คนที่ยังมีลมหายใจอยู่นั้นทรมานที่สุด

อาหารค่ำที่ท่านชายสี่เหลิ่งจัดเตรียมไว้หลากหลายมาก หมอหลินไม่ได้ออกมากินข้าวพร้อมกับทุกคน ท่านชายสี่เหลิ่งจึงได้สั่งให้คนส่งไปให้นาง ให้นางกินข้าวในเรือนของตนเอง

ตอนที่กินอาหาร หยู่เหวินเห้าพยายามหวนนึกถึงธรรมเนียมและข้อปฏิบัติเวลากินข้าวในวังที่เคยเรียนรู้มา พยายามทำให้ตนเองดูภูมิฐานและเหมาะสม

ในใจของหยู่เหวินเห้ารู้สึกผ่อนคลายลงไปเฮือกหนึ่ง ยืนขึ้นและเอ่ยอย่างเคารพนับถือว่า “เช่นนั้นข้าก็ขอตัวก่อน ประเดี๋ยวให้สวีอีมารับพวกท่านกลับไป”

เขาเผลอยื่นมือออกไปจะลูบศีรษะของหยวนชิงหลิง ท่าทีนี้เป็นความเคยชิน ทุกครั้งก่อนจะออกจากบ้านต้องกอดต้องหอมกันทีหนึ่ง ถ้าหากมีคนอยู่ด้วยก็จะยื่นมือออกไปลูบที่ศีรษะทีหนึ่ง นับเป็นการกล่าวลา

แต่ว่าตอนนี้ได้ยื่นมือออกไปแล้ว เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าท่าทางนี้บางทีคงไม่เหมาะสม คุณยายคงดูไม่ชินตา จึงได้แข็งใจเก็บมือกลับมา หมุนตัวเดินจากไป

คุณยายหยวนเห็นทุกอย่าง รู้ว่าทั้งสองคนมีความรู้สึกต่อกันลึกซึ้ง ในใจก็รู้สึกโล่งอกเป็นอย่างยิ่ง

หยวนชิงหลิงยืนยันว่าจะพาคุณย่ากลับจวนไปด้วยกัน สวีอีได้เตรียมรถม้าที่มีความกว้างขวางนั่งสบายมากขึ้นรออยู่ข้างนอกแล้ว หยวนชิงหลิงเกรงว่าคุณย่าหยวนจะนั่งไม่ชิน โคลงเคลงไม่สบายตัว จึงใช้ให้สวีอีค่อยๆขับไป

คุณย่าหยวนพูดยิ้มๆว่า “เด็กโง่ ย่าเดินทางมาจากต้าซิง คุ้นเคยกับพาหนะในการเดินทางอย่างนี้แล้ว อีกอย่าง ย่าดูอ่อนแอมากเลยหรือ”

“อ่อนแอมากที่สุด”หยวนชิงหลิงกอดแขนของนางเอาไว้ มองนางตาปริบๆ ในดวงตายังคงรื้นไปด้วยน้ำตา “คุณย่า ตอนนี้คุณแม่ดีขึ้นมากแล้วจริงหรือ คุณย่าอย่าหลอกหลานนะ”

ยื่นมือออกไปจัดระเบียบผมให้เข้าที่ พูดว่า “ช่วงเวลาที่หลานเกิดเรื่องขึ้น อาการของแม่หลานค่อนข้างวิกฤติจริงๆ เป็นโรคซึมเศร้า แต่ว่าหลังจากที่โม่ยี่มาแล้ว รู้ว่าหลานยังมีชีวิตอยู่ แม่เขาก็วางใจ แต่สุดท้ายแล้ว โรคทางใจก็ต้องรักษาด้วยยาทางใจ ย่ามาหาหลานที่นี่ พวกเขาก็รับรู้ เขียนจดหมายให้หลายด้วย อยู่ในห่อของของย่า

“จริงหรือ”หยวนชิงหลิงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก “จนตอนนี้หลานก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าคุณย่ามาที่นี่จริงๆ เหมือนกับเป็นความฝัน”

ช่างทรมานจริงๆ หลานเป็นเด็กฉลาดตั้งแต่เล็กๆ ไอคิวสูง อายุน้อยๆก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานของตัวเอง ถ้าหากไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น วันหน้าไม่แน่ว่าจะมีตำแหน่งใหญ่โตมากแค่ไหน คนภายนอกต่างก็รู้สึกเสียดายหลานมาก