บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 63 เสียนเฟยออกจากวัง

บทที่ 63 เสียนเฟยออกจากวัง

อาหารค่ำแม่นมฉีเป็นคนเตรียม หยวนชิงหลิงทานไม่ลง ดื่มน้ำซุปไปคำหนึ่งก็ไห้นางยกออกไป

แม่นมฉีรู้สึกว่านางอารมณ์ไม่ดี ก็ไม่กล้าถามเรื่องอื่นอีก สั่งการให้ลู่หยาเข้ามายกอาหารออกไปด้วยกัน

ตอนที่แม่นมฉีจะเดินออกไปนั้น หยวนชิงหลิงก็ถามขึ้น “แม่นม หกเกอเอ๋อดีขึ้นหรือยัง?”

แม่นมฉีได้ยินนางพูดแล้ว ก็รีบหันหลังกลับมากล่าว “ขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วง เขาไม่เป็นไรแล้ว”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปดูเขา” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เจ้าค่ะ ขอบพระทัยเพคะ!” แม่นมฉีคิดไม่ถึงว่าในขณะที่อารมณ์นางยังไม่ปกติดีก็ยังเป็นห่วงหกเกอเอ๋อ ก็ปลาบปลื้มใจทันที

หยวนชิงหลิงอ่านหนังสือไปสักพัก เตรียมตัวจะนอน หวังว่าจะสามารถฝันดีสักคืนหนึ่ง

แม่นมสี่กลับเดินเข้ามา หลังจากเข้ามาแล้ว ก็ล็อกประตู

หยวนชิงหลิงก็มองนาง “มีธุระรึ?”

แม่นมสี่จับมือตัวเอง กล่าวอย่างเรียบเฉย “พระชายาพูดมาตรงๆดีกว่า ว่าจะลงโทษข้าน้อยอย่างไร?”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ไม่ลงโทษอย่างไรหรอก”

น้ำเสียงของแม่นมสี่เศร้าๆ “งั้นข้าน้อยเข้าใจแล้ว ความหมายของพระชายาคือให้ข้าน้อยฆ่าตัวตายเอง คิดว่านี่ก็คงเป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ด้วย”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “ความประสงค์ของฮ่องเต้คืออะไร ข้าไม่รู้ ไม่กล้าคาดเดาด้วย แต่ว่าไท่ซ่างหวงได้บอกกับข้า ให้ข้าดีกับเจ้า”

หยวนชิงหลิงกลับรู้ว่าหัวใจถูกปกคลุมด้วยความมืด

เสียนเฟย ในวังคนที่ไม่ชอบนางที่สุดก็คือเสียนเฟย ครั้งนี้ที่ออกจากวัง บางทีเพราะอาการบาดเจ็บของหยู่เหวินเห้าถูกแพร่ไปถึงวังหลังแล้วมั้ง?

ความจริงมันเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่เสียนเฟยจะสอบถามเรื่องนี้ เพียงแต่ก่อนหน้านี้มัวแต่แกล้งป่วย พักรักษาตัวรักษาใจก็เท่านั้น

นางกลับไปยังหอเฟิ่งหยี เสียนเฟยมาที่นี่ นางที่เป็นลูกสะใภ้ก็ต้องแต่งเนื้อแต่งตัวเป็นธรรมดา เพื่อเตรียมต้อนรับ

แผลที่หน้าผาก แม่นมสี่ใช้แป้งหนาทาทับ แต่ก็ยังคงเห็นรอยแผลเล็กน้อย มันเหมือนกับเครื่องหมาย ชัดเจนมาก

เมื่อเทียบกับฉู่หมิงชุ่ยยังห่างกันนัก เพียงแต่ นางมีดวงตาที่โดดเด่นชัดเจน ดูไม่ถ่อมตัวและเอาแต่ใจ

สายตาที่แม่นมสี่จ้องมองกับสายตานางบนกระจก ในใจมีความรู้สึกผิดอย่างพูดไม่ออก

แววตาของหยวนชิงหลิงนั้นเงียบสงบมาก

ขณะที่เสียนเฟยมาถึงจวนนั้น เป็นเวลาเกือบเที่ยงแล้ว

แสงแดดในฤดูใบไม้ร่วงในตอนกลางวันนั้นแรงมาก แม้จะมีลมเย็น แต่ตอนที่หยวนชิงหลิงจะยืนอยู่ตรงหน้าประตูจวน ยังคงรู้สึกว่าถูกแสงแดดสาดจนมึนๆ

เกี้ยวหงส์ของเสียนเฟยมาเทียบที่หน้าประตูจวน ม่านไหมสีเหลืองอ่อนถูกยกขึ้นโดยนางในวัง เผยให้เห็นไข่มุกสีทองระยิบระยับ และหลังจากนั้น ก็เป็นใบหน้าที่งดงามของเสียนเฟย

หยวนชิงหลิงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้า พาทังหยางกับสวีอีและคนอื่นไปคำนับต้อนรับ

นางสวมชุดผ้าแพรพิมพ์ลายดอกที่พระสนมหรือองค์หญิ่งสวมใส่ในวัง เกล้าผมขึ้นด้านบนทั้งหมด ปักผมด้วยปิ่นหงส์ทองไว้หนึ่งอัน จี้เครื่องประดับที่ห้อยอยู่ตรงหน้าผากเป็นทับทิมทรงกลมหนึ่งเม็ด ทำให้ดูสูงส่งและมีสง่าราศี