บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 642 บีบให้ข้าต้องมีคำสั่งเด็ดขาดให้เผาทั้งภูเขา

ตอนที่จากไป พระชายาจี้ส่งพวกนางด้วยตนเองที่ประตู หยวนชิงหลิงครุ่นคิด ดึงพระชายาจี้ไปอีกฟาก พูดเสียงเบาว่า “การพึ่งพิงชั่วคราวในยามไร้สิ้นหนทางของบั้นปลายชีวิตนั้นจอมปลอมที่สุด แต่การกลับใจอย่างยิ้มแย้มเบิกบานจึงจะล้ำค่า เจ้าไตร่ตรองให้ดี”

พระชายาจี้หัวเราะออกมาเบาๆ ในสายตามีแต่แววล้อเล่น “ทำไม เจ้าคิดว่าข้าใจอ่อนหรือ”

“เมื่อครู่ตอนที่เขายื่นชาให้เจ้า ความสุขในแววตาเจ้านั้นปิดไม่มิด”

พระชายาจี้ยื่นมือออกไปจับปอยผมที่ละอยู่ข้างแก้ม “นั่นเพราะเจ้ายังบำเพ็ญไม่พอ ดูไม่ออกหรือ ข้ากับเขาคนหนึ่งเสแสร้งเป็น อีกคนเสแสร้งเก่งยิ่งกว่า ต่อหน้าผู้คนต่างรักใคร่ลับหลังผู้คนเย็นชาใส่ แม้จะเหนื่อย แต่ว่าชีวิตก็ต้องเหนื่อยเช่นนี้ต่อไปนั่นแหละ”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ จึงวางใจ พระชายาจี้นั่นมีสติมากที่สุด แต่นางเกรงว่าผู้หญิงต่างหลีกไม่พ้นการช่วงชิงความใจอ่อนไป

ตลอดทางที่กลับจวน คุณย่าหยวนยังคงชื่นชมอ๋องจี้ไม่หยุด หยวนชิงหลิงย่อมไม่อยากพูดความจริงให้นางรู้ คุณย่าไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับความชั่วร้ายสกปรกเหล่านี้ ให้นางคิดว่าพี่น้องของเจ้าห้านั้นต่างก็ดีมาก

คิดถึงเรื่องของพระชายาอัน หัวใจของหยวนชิงหลิงยังคงรู้สึกหนักอึ้งอยู่บ้าง

พระชายาอันยังไม่สู้พระชายาเว่ย ตอนนั้นพระชายาเว่ยเพราะว่าเป็นโรคจึงได้รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก แต่ว่าพระชายาเว่ยนั้นเข้มแข็งมาก ราวกับต้นหญ้าในสายลม เอาแต่ต่อต้านกระแสลมอยู่เสมอ

แต่พระชายาอันนั้นเป็นดอกกุหลาบที่เบ่งบานอยู่ในสวนและถูกดูแลเป็นอย่างดี ถ้าเกราะป้องกันถูกฉีกขาด เผชิญกับลมฝน เช่นนั้นก็คงมีจุดจบที่ต้องร่วงโรยอยู่เต็มพื้น

เดิมทีไม่มีใครรู้ว่าหยวนชิงหลิงกำลังสร้างโรงเรียน แต่ตอนนี้หลังจากถูกเผาไหม้ไปแล้ว ต่างก็พูดกันว่าพระชายารัชทายาทกำลังก่อสร้างที่พักใหม่เพื่อให้ตัวเองได้อยู่อย่างสุขสบาย ยิ่งทำให้ชาวบ้านโกรธหนักมากขึ้น

ในเวลานี้ ก็มีเสียงพูดกันว่าอ๋องหวยนั้นเพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและความรู้ความสามารถ ซื่อสัตย์จริงใจ เป็นบุคคลที่สมควรถูกเลือกเป็นรัชทายาทมากที่สุด

คนหลายร้อยคนบนเขาโรคเรื้อน ต่างก็มีครอบครัว เดิมทีพวกเขามีความรู้สึกขอบคุณและมีความหวังในตัวของหยวนชิงหลิงที่ขึ้นเขารักษาโรค

ตอนนี้พวกเขาต่างก็ยืนขึ้นเพื่อคัดค้านไม่ให้หยวนชิงหลิงขึ้นเขา เพราะว่าพวกเขาได้กลายเป็นเป้าโจมตีของทุกคนไปแล้ว ชาวบ้านต่างก็ตำหนิพวกเขา พวกเขาที่จมลึกอยู่ในคำตำหนิยังต้องเผชิญหน้ากับการหาเรื่องและทุบตีต่างๆนานา นี่ทำให้พวกเขาไม่สามารถจะใช้ชีวิตปกติต่อไปได้ ได้แต่ยืนขึ้นคัดค้านหยวนชิงหลิงเท่านั้น

หยู่เหวินเห้าถูกเรียกเข้าไปในวัง ฮ่องเต้หมิงหยวนตำหนิเขายกใหญ่ บีบให้เขาขังตัวหยวนชิงหลิงเอาไว้ในจวน ไม่ให้นางออกไปข้างนอก

“เสด็จพ่อ เหลืออีกนิดเดียวก็จะสำเร็จแล้ว ลูกทำไม่ได้

แต่เห็นสถานการณ์วุ่นวายตรงหน้าขอเพียงต้องการให้เขาทำสิ่งเดียวก็จะสงบลงได้ นั่นก็คือไม่ให้หยวนชิงหลิงขึ้นไปรักษาคนไข้บนเขาโรคเรื้อนอีก หรือว่าเจ้าต้องการมองดูเมืองหลวงวุ่นวายต่อไป ถึงตอนนั้น ยังต้องสูญเสียชีวิตไปอีกกี่ร้อยคน อย่าประสงค์ดีแต่กลับกลายเป็นเรื่องร้าย ในขณะที่ทุกคนต่างก็ยืนขึ้นเพื่อคัดค้าน

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “เสด็จพ่อ เรื่องราวทั้งหลายล้วนมีคนควบคุมอยู่เบื้องหลัง ขอเพียงจับหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังนั้นได้ ก็สามารถสงบลงได้”