บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 646 ปรึกษาวิธีการ

ทันใดนั้นอะซี่ก็ชี้ไปยังจุดลึกสุดของต้นเหมยและพูดว่า “เอ๋ ทางนั้นมีบ๊วยเขียวหรือ ออกดอกแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองไปตามทิศทางที่มือของนางชี้ไป เห็นเพียงในดงต้นไม้ที่ไกลออกมีรวงดอกสีเขียวเป็นจุดๆ แต่เพราะว่าระยะห่างมากเกินไป แยกไม่ออกว่าเป็นดอกหรือเป็นอะไร แต่หยวนชิงหลิงดูแล้วไม่เหมือนดอกเหมย

บ๊วยเขียวนั้นไม่เขียวขนาดนี้

“ไม่ใช่ดอกเหมย นั่นคือดวงตา ”หญิงสาวคนนั้นพูดอมยิ้ม “พวกมันเป็นหมาป่าเฝ้ายามที่คอยเฝ้าป่าดอกเหมย ไม่ต้องกลัว ขอเพียงไม่ไปทางนั้น พวกมันไม่มีทางทำร้ายคน”

“หมาป่าเฝ้ายาม”อะซี่ตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง เอ่ยอย่างอิจฉาว่า “สวรรค์ นี่มันน่าเกรงขามมาก สามารถรวบรวมฝูงหมาป่ามาเพื่อฝึกฝนให้เฝ้ายาม นี่ล้วนเป็นฝีมือของชายาเฟิงอันหรือ”

“ใช่แล้ว พระชายาชื่นชอบหมาป่า”หญิงสาวพาพวกเขาเดินต่อไปข้างหน้า

สวีอีก็ตกตะลึงไม่น้อย พลางเดินพลางมองดู ไม่ระวังชนเข้ากับร่างของอะซี่ อะซี่เดิมทีก็มองไปทางนั้น ไม่ทันระวังเช่นกัน ถูกชนเข้าอย่างกะทันหัน ทำให้ร่างโถมไปข้างหน้า เผลอตะคอกออกมาว่า “สวีอีเจ้าคนตาบอด”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย”สวีอีแบะปากอย่างลำบากใจ ยื่นมือออกไปดึงนาง

ทันใดนั้น ก็รู้สึกว่าพื้นดินเกิดการสั่นสะเทือนขึ้น พอมองดูดีๆ ก็เห็นหมาป่าสิบกว่าตัวพุ่งออกมาจากป่าดอกเหมย วิ่งเขามาทางพวกเขาอย่างดุดันโหดเหี้ยม

หมาป่าที่เป็นหัวหน้า บนหูของมันมีเชือกสีเหลืองผูกเอาไว้ ตอนที่มันพุ่งเข้ามา หูของมันตั้งขึ้น เชือกสีเหลืองเส้นนั้นก็ปลิวสะบัดขึ้นด้วย ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขี้ยวอันแหลมคมที่เผยออกมา อาจทำให้คนรู้สึกน่ารักมาก

หยวนชิงหลิงประคองคุณย่าหยวนเดินเข้าไป นางเลือกเก้าอี้ตัวหนึ่งที่ดูค่อนข้างแข็งแรง เก้าอี้นั้นขาเก้าอี้ไม่ขาด แต่ขาดที่เท้าแขนไปข้างหนึ่ง รอยดาบนั้นเรียบร้อย ราวกับถูกคนฟันขาดในดาบเดียว

หยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปลูบทีหนึ่ง ไม่มีเสี้ยนไม้ จึงได้วางใจให้คุณย่านั่งลง

พระชายาเฒ่าให้คนพาอะซี่และพวกสวีอีออกไปเดินเล่นให้ทั่ว ทังหยางก็ตามไปด้วย ให้ผู้หญิงเขาคุยกัน เขาที่เป็นบุรุษคนเดียวอยู่ที่นี่ไม่ค่อยสะดวกนัก

หมอหลินยังคงมีสีหน้าอบอุ่น ถามคุณย่าหยวนว่า “อยู่ที่นี่ชินหรือยัง”

คุณย่าหยวนกุมมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ เอ่ยอย่างปลอบโยนว่า “อยู่ข้างกายหลานสาว จะไม่ชินได้อย่างไร”

เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “ย่าของเจ้ายืนยันจะมาที่นี่ ด้วยอายุและสภาพร่างกายของนาง เดิมทีข้าก็ไม่เห็นด้วย

หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจว่า “ข้าจะกตัญญูต่อคุณย่าอย่างดี ขอบคุณหมอหลินที่ช่วยเหลือ”

หมอหลินยิ้มบางๆพยักหน้า “ไม่ต้องขอบคุณ วาสนานำพา”

พระชายาเฒ่ามองหยวนชิงหลิง ในสายตามีแววชื่นชมอยู่หลายส่วน “ได้ยินว่าตอนนี้เจ้าขึ้นเขาโรคเรื้อนรักษาคนป่วย ความห้าวหาญและความมีเมตตาส่วนนี้ของเจ้า น่านับถือมาก”