บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 650 ความอ่อนแอของพระชายาอัน

อะหลูเห็นพระชายาอันไม่พูดจา ก็ก้าวเข้าไปอีกก้าวผลักอะฉ่ายออกพูดว่า “ก่อนหน้านี้พระชายายังเคยเอ่ยถึงเรื่องที่จะแต่งตั้งอะหลูเป็นรองพระชายา แม้แต่สถานะท่านก็ยังยินดีจะมอบให้ข้า แต่กลับถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสืออย่างนั้นหรือ หรือว่าพระชายาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ ที่จริงก็ไม่ยินดีจะให้หญิงอื่นอยู่ข้างกายท่านอ๋อง ในใจก็รับไม่ได้ ใช่หรือไม่ ”

“ยังมี ตอนนี้พระชายาตั้งครรภ์แล้ว อย่างน้อยสามเดือนแรกท่านอ๋องคงแตะต้องท่านไม่ได้ ในห้องของท่านอ๋องก็ไม่ได้มีนางบำเรอหรืออนุ พระชายาต้องการให้ท่านอ๋องรักษาเนื้อรักษาตัวเพื่อท่านสามเดือนหรือไม่ก็หนึ่งปีเชียวหรือ ระหว่างนั้นไม่ให้มีหญิงใดคอยปรนนิบัติรับใช้หรือ ”

พระชายาอันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เจ้าพูดจาเหลวไหล”

ถ้าหากเป็นอย่างที่อะหลูพูด เช่นนั้นก็เท่ากับนางอิจฉาริษยาต้องการได้รับความรักแต่เพียงผู้เดียว สูญเสียความประพฤติอันดีงามของคนเป็นภรรยา ฉะนั้นพระชายาอันจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

สายตาของอะหลูมีแววไม่พอใจวาบผ่าน แต่ใบหน้ายังคงสีหน้าเศร้าเสียใจ “ในเมื่อไม่ใช่ ทำไมพระชายาจึงเป็นเช่นนี้ อีกอย่าง แม้จะรู้สึกน้อยใจ ก็ควรเป็นอะหลูที่ต้องรู้สึกน้อยใจจึงจะถูกต้อง อะหลูไม่มีสถานะอะไร ได้แต่ติดตามท่านอ๋องเช่นนี้ คนในจวนพูดจาไม่น่าฟังตั้งเท่าไหร่ ข้าไม่เชื่อว่าพระชายาจะไม่เคยได้ยิน อะหลูก็มีหัวใจ และรู้สึกถือสา รู้สึกเสียใจ แต่เพื่อท่านอ๋องแล้ว อะหลูจะกัดฟันอดทนต่อเรื่องที่ทำให้ลำบากใจต่างๆนานา ถ้าหากพระชายาทนอะหลูไม่ได้จริงๆ อะหลูจะเก็บข้าวของจากไปทันที จะได้ไม่เป็นการทำให้พระชายาอึดอัดใจ”

พูดจบ นางหมุนตัวจากไปทันที

พระชายาอันลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หยุดก่อน”

อะหลูยืนนิ่ง ค่อยๆหันร่างกลับมา ในดวงตามีน้ำตารื้นขึ้นมา “พระชายา ท่านก็เป็นผู้หญิง ถ้าหากท่านเป็นเหมือนอะหลูที่ได้มอบกายถวายชีวิตให้กับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว แต่กลับไม่มีสถานะ ไม่ได้รับความสนใจ ยังถูกเมียหลวงคอยหาเรื่อง ท่านจะทุกข์ใจหรือไม่ อะหลูอับอาย แต่ก็ใส่ใจแค่ท่านอ๋องเท่านั้น ”

ถ้าหากการแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาททำให้ความสมัครสมานสามัคคีระหว่างพี่น้องต้องถูกทำลาย เช่นนั้นไม่เท่ากับได้ไม่คุ้มเสียหรือ

“พระชายา ทำไมท่านต้องยอมนางทุกเรื่องด้วยเล่า นางจะพูดได้น่าสงสารแค่ไหน แต่ใครๆต่างก็รู้ว่าตำแหน่งของนางอยู่ในจวนอ๋องนี้เกินหน้าเกินตาไปแล้ว บ่าวไพร่วิจารณ์ ก็แค่พูดลับหลังนาง ใครจะกล้าพูดต่อหน้านาง ก็ไม่รู้ว่านางน่าสงสารตรงไหน ถ้าหากไม่ยินดีจะปรนนิบัติรับใช้ท่านอ๋อง

ในใจของพระชายาอันอัดอั้นจนทรมาน “พอแล้ว เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว”

“อีกอย่าง ให้ตำแหน่งรองพระชายากับนาง นางก็ไม่รับเอง จากนั้นก็มาพูดราวกับว่าพระชายาไม่ปฏิบัติต่อนางดีๆ ตอนนี้ข้างนอกใครเลยจะรู้ว่านางต่างหากที่เป็นคนโปรดของท่านอ๋อง แต่ไม่ยอมให้ตำแหน่งสถานะ บอกว่านางพูดไม่น่าฟังแค่ไหนก็ไม่สู้พระชายาที่พูดได้ไม่น่าฟัง ทุกคนต่างก็คิดว่าพระชายาท่านกดนางเอาไว้ไม่ให้นางได้เสนอหน้าออกมา นางน่าสงสารอะไรกัน ไม่แน่วันนี้อาจเป็นนางก็ได้ที่เรียกให้ท่านไปยังห้องหนังสือ ท่านอ๋องคงทำร้ายจิตใจท่านเช่นนี้ไม่ลง

พระชายาอันมองอะฉ่าย ในหัวใจสับสนมาก “อะฉ่าย หลายปีมานี้ เจ้าเห็นท่านอ๋องปฏิบัติต่อข้าอย่างไรบ้าง”

อะฉ่ายพูดว่า “นั่นย่อมดีมากแน่นอน บ่าวไพร่ในจวนต่างก็พูดกันว่าท่านอ๋องนั้นรักท่านดุจลูกสาว ล้ำค่ามากที่สุด”

พระชายาอันจึงเอ่ยขึ้นว่า “ใช่แล้ว เขาปฏิบัติต่อข้าดีเช่นนี้ ข้าต้องแบกรับความทุกข์ใจเพื่อเขาบ้างเล็กน้อยก็ถือว่าคุ้มค่า”

ท่านแบกรับความทุกข์เพื่อท่านอ๋องนั้นคุ้มค่า แต่ไม่สามารถแบกรับความทุกข์เพื่ออะหลู นางนับเป็นตัวอะไร เรื่องในวันนี้