บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 668 เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยที่หุนหันพลันแล่น

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นทันที และเดินไปหาอย่างรวดเร็ว

อ๋องอานก็หันหัวกลับมาและพูดกับเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอีกครั้ง “เรื่องนี้ข้าไม่รู้เรื่อง เพียงแต่เห็นจวิ้นจู่องจิ้งตกใจกลัวและออกมาแล้วพูดว่าพระชายารัชทายาทต้องการทำร้ายฮู่เฟย และผลักฮู่เฟยไปชนกับโต๊ะทำให้ครรภ์ของฮู่เฟยกระทบกระเทือนจนต้องคลอดก่อนกำหนด”

เสียงของอ๋องอานไม่ดัง และมีเพียงเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเท่านั้นที่ได้ยิน แต่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยโกรธจนกระโดดขึ้น แล้วร้องตะโกน “อะไรนะ? พระชายารัชทายาทผลักฮู่เฟยเหรอ? ทำไมนางถึงต้องทำเช่นนี้?”

เดิมทีคนในสถานที่นี้รู้กันไม่กี่คน ตอนนี้เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยตะโกนเช่นนี้ และทุกคนก็ได้ยินกันหมด และทุกคนก็ตกใจและมองหยู่เหวินเห้าที่เดินไปหาเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยอย่างรวดเร็ว

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยนิสัยใจร้อน เมื่อเห็นหยู่เหวินเห้ามาถึงก็จับเสื้อผ้าตรงหน้าอกของ และพูดอย่างโกรธจัด “รัชทายาท ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฮู่เฟย ข้าจะไม่ยอมเลิกรา”

หยู่เหวินเห้าดึงมือของเขาออกไป ค่อยเหลือบมองไปที่อ๋องอาน และพูดอย่างประชดประชัน “พี่สี่ ตอนนี้ท่านเป็นคนที่มีความผิดยังไม่รู้จักสำนึกจริงๆ”

อ๋องอานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ขออภัย ข้าพลั้งปากพูด ข้าเพียงแต่ต้องการปลอบโยนเจ้าพระยา บอกให้เขาอย่าตื่นตระหนก ไม่ได้พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด น้องห้า ขออภัยด้วย”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยที่เป็นวีรบุรุษผู้มีคุณธรรมสูง เมื่อเห็นท่าทางที่อัดอั้นตันใจของอ๋องอาน ก็แน่ใจว่าหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงสมรู้ร่วมคิด ก็ยิ่งโกรธ ทันใดนั้นก็คว่ำโต๊ะอย่างแรงและพูดด้วยความโกรธ “ข้าไม่สนใจแผนสมรู้ร่วมคิดของคนร้าย ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายลูกสาวของข้า ข้าก็จะสู้ไม่ถอย ฮ่องเต้ก็เลอะเลือนไปแล้วมั้ง ยังจะให้พระชายารัชทายาททำคลอดให้ฮู่เฟย ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องไปด้วยตัวเอง

เจ้าพระยากินไม้อ่อนไม่กินไม้แข็ง เมื่อได้ยินคำขู่ของหยู่เหวินเห้าก็ยิ่งโกรธมากขึ้น ชี้ไปที่หยู่เหวินเห้าแล้วดุด่า “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นรัชทายาทข้าก็จะกลัวเจ้าเหรอ? ตอนที่ข้าประจำการที่ชายแดนเจ้ายังเป็นเด็กตัวเล็กๆ เจ้าลองมาจับข้าดูสิ?”

ขยับมือ และอยากต่อยหมัดออกไป แต่ฮ่องเต้อยู่ที่นี่ เขาเลยพยายามอดทนไว้ หันหลังกลับมาและบอกกู้ซือ “ส่งคนไปที่จวนเจิ้งเป่ยเชิญฮูหยินใหญ่เข้าวัง ถ้าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยสร้างปัญหาเช่นนี้ ฮู่เฟยไม่มีอันตรายก็จะกลายเป็นมีอันตราย ให้ฮูหยินใหญ่เข้าวังมาพิจารณา ดูซิว่าพระชายารัชทายาทจะทำร้ายฮู่เฟยหรือไม่ และให้ฮูหยินใหญ่มาดูซิ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยมาโต้เถียงฮ่องเต้เช่นนี้

หลังจากไตร่ตรองสิ่งที่หยู่เหวินเห้าพูด ความโกรธบนใบหน้าค่อยๆเลือนหาย โดยรู้ตัวว่าไร้มารยาท โดยขอให้ฮ่องเต้หมิงหยวนอภัยโทษก่อน

ฮ่องเต้หมิงหยวนเป็นกังวลใจ ไม่มีใครต้องการดูใบหน้าที่อารมณ์ร้ายเช่นนี้ ให้เขารออยู่ข้างนอก ไตร่สวนอย่างชัดเจนแล้วจะบอกเขาเอง

หยู่เหวินเห้าบังคับและลากเขาออกไป “เจ้าอยากรู้เหตุผลไม่ใช่หรือ? ออกมา ข้าจะบอกเจ้าเอง”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยยังคงเป็นศัตรูกับหยู่เหวินเห้า แต่เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงตามเขาออกไป ปากก็ยังพูดเรื่องชั่วๆ ไม่ยอมเลิกรากับหยู่เหวินเห้า และเห็นอ๋องอานที่ยืนอยู่ข้างนอกมีรอยยิ้มเยาะเย้ยแปลกๆ

หยู่เหวินเห้าพาเขาไปที่ตำหนักด้านข้างของตำหนักสู้ซิน และโบกมือออกไปด้านนอก และให้อ๋องฉีแบกราชครูเหว่ยมาที่นี่