บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 66 กลับบ้านแม่

บทที่ 66 กลับบ้านแม่

ทังหยางสะดุ้งในใจ หากเป็นเช่นนี้ ฮ่องเต้กับไท่ซ่างหวงก็คงจะเกรี้ยวมาก

อย่างไรก็ตาม ความเกรี้ยวมันเป็นเพียงแค่เรื่องชั่วคราว หย่ากับพระชายา จวนก็จะได้สงบเสียที อีกอย่างก็ไม่ต้องถูกเจ้าพระยาจิ้งมาตอแย หากมองในระยะไกล ผลดีมากกว่าผมเสีย

“แล้วเรื่องแต่งงานกับคุณหนูรองตระกูลฉู่ ท่านอ๋องมีความเห็นว่าอย่างไร?” ทังหยางถาม

หยู่เหวินเห้าแม้ว่าจะเบื่อกับหัวข้อสนทนานี้ แต่ว่าเสด็จพ่อกับท่านแม่เอ่ยถึงมันตลอด เป็นปัญหาที่ต้องเผชิญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาย้อนถามทังหยาง “แล้วเจ้ามีความเห็นอย่างไร?”

ทังหยางวิเคราะห์แล้วกล่าว ดูจากภาพรวมแล้ว มันมีผลดีต่อท่านอ๋องจริง แม้ว่าคุณหนูใหญ่ของตระกูลฉู่จะแต่งกันอ๋องฉี แต่ว่าโสวฝู่ฉู่ไม่เคยแสดงออกว่าจะสนับสนุนอ๋องฉี เป็นเพราะไทเฮา โสวฝู่ฉู่ก็ยังมีความกลัวอยู่บ้าง บวกกับไท่ซ่างหวงชื่นชมท่านอ๋องมาโดยตลอด มันก็เลยทำให้ตระกูลฉู่ต้องทำการอย่างเผื่อเลือก มันเป็นภาพรวมในวันนี้ แต่เมื่อท่านอ๋องแต่งงานกับคุณหนูรองของตระกูลฉู่ ไม่ว่ามากน้อยตระกูลฉู่ก็ต้องดูแลท่านอ๋อง หากอ๋องฉีไม่ได้เรื่อง โสวฝู่ฉู่ก็จะเอากำลังทั้งหมดที่มีมาทุ่มให้กับท่านอ๋อง

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเรียบเฉย “ดูแล้ว เจ้าก็เห็นพร้อมกับคำพูดของท่านแม่”

ทังหยางส่ายหัว “ไม่ วิเคราะห์จากภาพรวมมันเป็นเช่นนี้ แต่กระหม่อมรู้ว่าในใจท่านอ๋องนั้นไม่มีความคิดเช่นนั้น เพียงแต่ กระหม่อมก็ยังคงอยากให้ท่านอ๋องแต่งงานกับคุณหนูรองของตระกูลฉู่ ถ้าหากคุณหนูรองของตระกูลฉู่ยอมเป็นชายารอง”

“ทำไมคำพูดเจ้าหน้าหลังมันย้อนแย้งกัน?” หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว

“ไม่ย้อนแย้งหรอก ท่านหญิงเสียนเฟยอยากให้ท่านแต่งงานกับคุณหนูรองตระกูลฉู่เพราะแย่งชิงตำแหน่ง แต่ความหวังของกระหม่อมคือท่านอ๋องจะได้รับการดูแลปกป้องจากตระกูลฉู่”

“ข้ายังต้องการการปกป้องของตระกูลฉู่อีกเหรอ?” หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเย็นชา

ใบหน้าของทุกคนต่างมีรอยยิ้มที่บางๆ รอยยิ้มนั้นแฝงด้วยไว้ความเย้นหยันเล็กน้อย แค่คิดก็รู้ เจ้าพระยาจิ้งไม่เคยเห็นพระชายาคนนี้ในสายตาเลย

หยวนชิงหลิงถาม “คนในจวนไปส่งข่าว บอกว่าท่านย่าอาการแย่ลง บัดนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

ท่าทางก็เปลี่ยนเป็นเชื่องช้าลงมา แล้วกล่าว “ท่านย่าของเจ้าก็ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ครั้งนี้ท่านพ่อของเจ้าเป็นคนเรียกเจ้ากลับมา

หยวนชิงหลิงรู้ความคิดของนางดี นางไม่ได้พาคนมา ก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าจวนอ๋อง และก็ขี้เกียจที่จะคุยกับนาง ก็เลยให้นางไปที่ห้องหนังสือโดยตรง

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว ต้องการเจอนาง ก็ไปหานางที่จวนอ๋องฉู่ก็ได้แล้ว ทำไมต้องโกหกว่าท่านย่าอาการแย่ลง?

ในเมื่อรู้ว่าไม่ใช่ท่านย่าอาการแย่ลง นางก็ไม่รีบร้อน กล่าวอย่างเรียบเฉย “ข้ายังไม่ได้ทานอาหารเช้า”

ไม่ใช่นางอยากจะวางอำนาจแต่อย่างไร เร่งกลับมาแต่เช้า อาหารเช้ายังไม่ตกถึงท้องเลย หิวจนมือไม้สั่นไปหมดแล้ว

ฮูหยินรองมองนางไปแวบหนึ่ง แล้วกล่าว “งั้นเจ้าไปที่ห้องหนังสือก่อน ข้าจะสั่งคนไปเตรียมข้าวต้มให้เจ้า”

“ตอนนี้!” หยวนชิงหลิงสบตานางโดยตรง

ฮูหยินรองมองนางไปครู่หนึ่ง หันกายไปสั่งการ “เด็กๆ ไปเอาข้าวต้มมา”

ลูกสะใภ้คนโตของฮูหยินรองนางหลวนก็นั่งลง เบ้ปากไปหนึ่งที “ช่างสง่าผ่าเผยจริงๆ กลับมาที่จวนก็จะกินข้าวต้ม อยู่ที่จวนอ๋องฉู่ไม่มีของอร่อยกินหรืออย่างไร?”