บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 673 ชีวิตตกอยู่ในอันตราย

ใต้เท้าฝูยึดเอาคำพูดของเขาเป็นเบาะแส “ท่านเจ้าพระยา ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้ ก็หมายความว่าท่านเข้าไปในศาลาจริง ๆ”

เมื่อครู่นี้ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเพิ่งได้ยินตอนที่อยู่ข้างนอกว่า พระชายาอานถูกลอบทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ แต่เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร แค่ได้ยินเรื่องนี้เพียงชั่วครู่เท่านั้น เขาเป็นห่วงลูกสาวของเขา ดังนั้นจึงถือว่าแค่ได้ยินแล้วก็แล้วกันไป ไหนเลยจะคิดว่ามันจะมาเกี่ยวข้องกับตัวเองเช่นนี้ จึงรีบแก้ตัวเป็นพัลวันว่า "ข้าไม่ได้เข้าไป ข้าอยากขึ้นไปนั่งเล่นในศาลาสักหน่อย แต่ตอนที่ม่านไม้ไผ่มันปลิวขึ้นเพราะโดนลมพัด ก็เห็นกระโปรงสีอ่อนกับรองเท้าผ้าปักคู่หนึ่งข้างใน ข้าคิดว่าคงจะเป็นนายหญิงสักคนในวัง ไหนเลยจะกล้าเข้าไป แค่หันหลังแล้วก็เดินออกมา"

แต่ใต้เท้าฝูก็ทำสัญญาณมือเชื้อเชิญ พูดแบบไม่ให้ปฏิเสธว่า "อย่างไรก็ขอเชิญท่านเจ้าพระยาไปที่กรมวังกับข้าน้อยด้วย ค่อยบอกสิ่งที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งก่อนและหลังที่ท่านมีเรื่องทะเลาะบาดหมางกับอ๋องอาน รวมถึงเรื่องที่ไปอุทยานหลวงให้ข้าน้อยฟังอีกครั้ง เพื่อที่ข้าน้อยจะได้มีคำตอบไปทูลฝ่าบาทได้”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจ้องมองอย่างโกรธเคือง: "แม้ว่าข้าจะเคยมีเรื่องทะเลาะกับอ๋องอานมาก่อน แต่ข้าไม่มีทางเอาความโกรธไปลงกับคนอื่น ข้าไม่ไปที่กรมวังเด็ดขาด ข้าต้องการพบฝ่าบาท"

ใต้เท้าฝูพูดอย่างแข็งทื่อเย็นชาว่า: "ตอนนี้ฝ่าบาทประทับอยู่ที่สวนว่าง ข้าน้อยได้ไปทูลรายงานต่อฝ่าบาทแล้ว ถึงค่อยมาเชิญท่านเจ้าพระยา หากท่านเจ้าพระยาอยากไปอับอายขายหน้าผู้คนในสวนว่าง ข้าน้อยก็สามารถตามท่านไปที่สวนว่างได้ "

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยโกรธจนสีหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ "ข้าไม่เคยทำเรื่องแบบนั้น ทำไมจะต้องกลัวเสียหน้า นี่เป็นเรื่องของศักดิ์ศรีรึ? ข้ารู้จักเจ้าดี เจ้าเป็นพวกสมรู้ร่วมคิดกับอ๋องอาน อ๋องอานทั้งทะเยอทะยานทั้งมักใหญ่ใฝ่สูง เจ้ามันก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอก”

พูดจบ ก็สะบัดมือเตรียมจะเดินจากไป

มีหรือที่ใต้เท้าฝูจะยอมปล่อยให้เขาไป? จึงยกมือขึ้น สั่งให้กองทหารรักษาพระองค์ไปหยุดไว้ พูดอย่างมืดมนและเย็นชาว่า “ท่านเจ้าพระยา ที่นี่คือภายในวัง สิ่งที่ข้าน้อยยึดถือคือรับสั่งของฝ่าบาทที่ถือเป็นเด็ดขาด หากท่านไม่ให้ความร่วมมือ เท่ากับขัดราชโองการ โปรดคิดทบทวนให้ดี"

อ๋องอานคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตาเป็นสีแดงก่ำ “เสด็จพ่อ ตอนนี้รองผู้บัญชาการกองทหารรักษาพระองค์ใต้เท้าฝู ได้จับกุมตัวผู้ต้องสงสัยไว้แล้ว ขอท่านได้โปรดตรวจสอบและจัดการอย่างเข้มงวดด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ตอนนี้ลูกในครรภ์ของนางก็จากไปแล้ว กระทั่งชีวิตตัวเองก็ไม่แน่ว่าจะรักษาไว้ได้ ย่อมต้องรู้สึกเศร้าโศกเป็นธรรมดา ได้ยินดังนั้นจึงปล่อยวางความสงสัยคลางแคลงใจลง เอ่ยปากให้สัญญาว่า: "เจ้าวางใจเถอะ ข้าย่อมจะต้องลงโทษมือสังหารนั่นอย่างรุนแรงแน่นอน อยากรู้เหมือนว่ามันเป็นใครกันแน่

กุ้ยเฟยร้องไห้พลางพูดว่า: "ฝ่าบาท มีคำสัญญานี้ของท่านก็ดีเหลือเกินแล้วเพคะ หม่อมฉันเกรงว่าพระองค์จะเห็นแก่ฮู่เฟย จนไม่อาจตัดใจแตะต้องพ่อของนาง"

ฮ่องเต้หมิงหยวนตกพระทัยจนผงะไปเฮือกหนึ่ง หันไปมองอ๋องอานอย่างรวดเร็ว "อะไรนะ? เป็นเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยรึ?"

อ๋องอานรู้สึกเคืองแค้นขึ้นมาทันที “เสด็จพ่อ วันนี้เขามีเรื่องทะเลาะกับหม่อมฉันเล็กน้อย ถึงกับคิดแค้นในใจ จนไปลงมือกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

สีพระพักตร์ของฮ่องเต้หมิงหยวนค่อย ๆ จริงจังขึ้นมา "มีความเข้าใจอะไรผิดในเรื่องนี้หรือไม่ ? เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้ได้"

ในแววตาแฝงความโกรธกรุ่น “เสด็จพ่อ ไม่มีการเข้าใจผิดใด ๆ ทั้งสิ้น ตอนที่เกิดเรื่อง ในอุทยานหลวงมีคนหลายคนที่เห็นเขาออกมาจากศาลา พระชายาก็ถูกลอบโจมตีในศาลานั้น หลังจากที่เขาออกมาก็ไม่มีใครเข้าไปอีก จนกระทั่งสาวใช้ที่ชื่ออะฉ่ายไปพบว่าพระชายาเกิดเรื่อง ล้วนไม่มีใครเข้าไปในศาลาจันทร์เสี้ยวอีกเลย อีกทั้งพระชายาถูกฝ่ามือฟาดเข้าที่ด้านหลัง ทำให้อวัยวะภายในทั้งห้าเกิดความเสียหาย ทารกในครรภ์แท้งมีเลือดออก

พูดเสริมขึ้นว่า "ฝ่าบาทเพคะ พระชายาอานดีต่อผู้คนเช่นไร ท่านก็ทรงทราบดี แต่ไหนแต่ไรมา นางไม่เคยขัดแย้งกับใครทั้งนั้น นิสัยใจคอก็แสนอ่อนโยนมีเมตตา กระทั่งมดซักตัวก็ยังไม่กล้าเหยียบ แต่ตอนนี้กลับต้องมาถูกทำร้ายจนแท้งลูก กระทั่งชีวิตตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะรักษาไว้ได้หรือไม่ ต้องเป็นคนโหดเหี้ยมแบบไหนกัน?