บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 674 เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

" ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แค่ไปถามเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยก็พอแล้วนี่ ทำไมต้องนำตัวไปกรมวัง ? เขามีตำแหน่งเป็นถึงเจ้าพระยา ก่อนจะมีการตัดสินว่ากระทำความผิด จะนำตัวไปกรมวังเพื่อสอบปากคำได้อย่างไรกัน

"ฝ่าบาท ท่านก็ทรงทราบถึงอุปนิสัยของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยดี เขาได้ยินข้อสงสัยของใต้เท้าฝู ก็อารมณ์เสียจนลงมือทำร้ายกองทหารรักษาพระองค์

สมองฮ่องเต้หมิงหยวน แทบจะร้อนจนมีควันสีเขียวพวยพุ่งออกมาได้อยู่แล้ว “ยังถึงขั้นกล้าลงมือกับกองทหารรักษาพระองค์อีก? เขาบ้าคลั่งจนเสียสติไปแล้วอย่างนั้นรึ?”

ๆ ตาเฒ่าหัวดื้อนั่นช่างไม่รู้จักลดทิฐิลงเสียบ้างเลย ทั้งประมาทเลินเล่อ ใจร้อนวู่วาม เผด็จการเอาแต่ตนเป็นที่ตั้ง เขารายงานไปตามความจริงว่า "ตอนที่ไปถึงกรมวัง เขาก็อาละวาดสร้างความวุ่นวายอีก ตอนนี้กำลังสอบปากคำอยู่

ยิ่งได้ยินว่าเขาหุนหันพลันแล่นขนาดนี้ ก็ยิ่งไม่อยากช่วยเขาเข้าไปใหญ่ แต่ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อของฮู่เฟย ฮู่เฟยก็เพิ่งจะเสี่ยงชีวิตคลอดพระโอรสให้กับพระองค์

พระองค์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง " ฝูสู้ทำอะไรค่อนข้างหุนหันพลันแล่น เจ้าจงไปจับตาดูหน่อย เรื่องนี้อย่าได้กระโตกกระตากไป ยิ่งไม่ควรเล็ดลอดไปให้ทางฮู่เฟยได้ยินเป็นอันขาด"

กู้ซือเอ่ยถามว่า: "เช่นนั้นควรให้สอบปากคำที่กรมวังต่อไปหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ? ควรต้องส่งย้ายออกไปหรือไม่?"

กรมวังเป็นสถานที่ที่ราชสำนักฝ่ายในใช้สอบปากคำ ส่งไปให้กรมการพระนคร ให้เจ้าห้าตรวจสอบให้กระจ่าง อย่าได้ใส่ร้ายโยนความผิดให้เขา แต่ถ้าหากเป็นเขาทำจริง ๆ ก็อย่าได้ลำเอียงเข้าข้างเป็นอันขาด

กู้ซือรับคำสั่งแล้วจึงจากไป

ฮ่องเต้หมิงหยวนเหยียดพระหัตถ์ ขมวดคิ้วมุ่น วันนี้ช่างเต็มไปด้วยเรื่องน่ายินดี แต่ก็เต็มไปด้วยความทุกข์ตรมจริงๆ

มู่หรูกงกงยกน้ำแกงโสมเข้ามา "ฝ่าบาท โปรดสงบสติอารมณ์ด้วย ถ้ามอบให้รัชทายาทเป็นคนสืบสวน จะต้องค้นหาความจริงได้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ถ้าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยไม่ได้ทำ รัชทายาทจะต้องคืนความบริสุทธิ์ให้เขาได้แน่ คงไม่ถึงขั้นทำให้ฮู่เฟยต้องเสียใจหรอกพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนปรายพระเนตรมองมู่หรูกงกงอย่างเหนื่อยใจ “ เจ้าว่า วันที่น่ายินดีเช่นนี้ จะให้ข้ามีความสุขนานกว่านี้อีกสักหน่อยไม่ได้เลยหรือ ? ปีนี้ข้าก็อายุสี่สิบหกแล้ว ได้ลูกชายมาอีกคน พระชายารัชทายาทก็สามารถเอาชนะโรคเรื้อนได้ ทั้งที่เป็นเรื่องที่น่ายินดีขนาดนี้แท้ ๆ ทำไมมันถึงได้เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นมาอีกล่ะ?”

พระองค์รับน้ำแกงโสมมา ดื่มไปคำหนึ่ง รู้สึกว่ามีแต่รสขมเต็มปากจนต้องวางลงอีกครั้ง มองไปที่มู่หรูกงกง "เจ้าว่า เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจะเป็นคนร้าย?"

มู่หรูกงกงตอบเสียงเบาว่า : “เกรงว่าเจตนาฆ่านั้นคงไม่มี แต่ถ้าโกรธจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ไปชั่วครู่ นั่นก็มีความเป็นไปได้มากพ่ะย่ะค่ะ”

“สรุปว่าเป็นเพราะให้ท้ายเขามากเกินไปหรือนี่!” ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกโกรธกริ้ว “ตอนแรกที่กลับราชสำนักมาจัดงานแต่ง ก็ทำให้ข้าโกรธมากพออยู่แล้ว เดิมทีคิดจะว่าทำให้เขาสงบเสงี่ยมเก็บท่าทีลงไปได้บ้าง กลับคิดไม่ถึงว่าจะยิ่งเย่อหยิ่งจองหองขึ้นไปอีก ก็ดี! ไม่ว่าเขาจะทำหรือไม่ ก็ต้องให้เขาได้รับบทเรียนเสียหน่อย!"

มู่หรูกงกงกล่าวว่า “ใช่พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นก็ให้รัชทายาทไปตรวจสอบดูก่อน ถ้าหากไม่ใช่ฝีมือเขาจริง ๆ หลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ก็ถือว่าเขาได้รับบทเรียนแล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ตรัสอะไรอีก เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจะเป็นอย่างไร พระองค์ไม่ได้สนพระทัยนักหรอก เพียงแต่กลัวว่าฮู่เฟยจะเสียใจ

ตอนนี้อาการของนางไม่ค่อยดีนัก แม้แต่พระชายารัชทายาทก็ยังไม่อาจออกจากวังไปได้ ต้องคอยเฝ้าอยู่หน้าเตียงตลอด ถ้าให้นางรู้เรื่องนี้ ด้วยสายสัมพันธ์พ่อลูกที่รักใคร่แน่นแฟ้น ก็กลัวว่านางจะคิดมากจนเกินไป จนทำให้เกิดผลเสียต่อร่างกายได้

ฮองเฮาฉู่เข้ามาถามว่า จะให้จัดการกับจวิ้นจู่องจิ้งกับเสี้ยนจู่โหรหมิ่นอย่างไรดี

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่อยากสนใจสองคนนี้แล้ว จึงมอบให้เป็นหน้าที่ของไทเฮาเป็นผู้ตัดสินโทษ