บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 676 สอบสวนเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย

อ๋องอานจ้องมองนางด้วยสีหน้าไม่แสดงอารมณ์อยู่นาน จึงค่อยพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าออกไปจากวังเสียเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

อะหลูเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเสียใจ “ท่านอ๋อง ได้โปรดให้อะหลูอยู่ดูแลพระชายาที่นี่เถิดเพคะ ในอดีตอะหลูทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่เคารพพระชายา แต่พระชายาก็อภัยให้ทุกครั้ง ในใจของอะหลูรู้สึกซาบซึ้งนัก ครั้งนี้นางเกิดเรื่องก็เพราะความประมาทของอะหลู หากพระชายายังไม่ดีขึ้นมา อะหลูก็ยังไม่อาจวางใจที่จะออกจากวังไปได้จริง ๆ เพคะ”

กุ้ยเฟยพูดเสียงเบาว่า: "หายากที่นางจะมีใจเช่นนี้ ปล่อยให้นางอยู่ที่นี่คอยช่วยดูแลเถอะ"

แม้ว่ากุ้ยเฟยจะไม่ชอบอะหลู แต่นางก็รู้ว่าหลายสิ่งหลายอย่างทั้งภายใน และภายนอกจวนอ๋องอานล้วนต้องพึ่งพานาง จะอย่างไรก็ไม่ควรใจร้ายกับนางให้มากเกินไปนัก

เมื่ออ๋องอานได้ยินกุ้ยเฟยพูดเช่นนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีก แต่เขาไม่ยินดีที่จะให้มีคนจำนวนมากขนาดนี้อยู่กับเขาในวัง จึงบอกให้นางออกไป

อะหลูลุกขึ้นแล้วเดินออกไป มือที่กำเป็นหมัดแน่นประเดี๋ยวคลายประเดี๋ยวกำ ในอากาศที่หนาวเย็นเช่นนี้ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ กลับผุดไหลออกมาจากหน้าผากไม่หยุด

เมื่อกุ้ยเฟยเห็นว่านางออกไปแล้ว จึงพูดกับอ๋องอานว่า: “เจ้าหนอเจ้า ไม่น่าต้องทำเย็นชาเฉยเมยกับนางถึงขนาดนี้ก็ได้ หัวใจของผู้หญิงน่ะ สามารถทั้งอ่อนโยนนุ่มนวล แล้วก็สามารถเย็นชาจนน่ากลัวได้ทั้งนั้น นางรู้เรื่องของเจ้ามากมายหลายอย่างเหลือเกินแล้ว หากไปทำให้นางขุ่นเคืองจะไม่เป็นผลดีนะ "

อ๋องอานพยักหน้ารับแบบขอไปที “เข้าใจแล้วท่านแม่ ท่านก็ไปพักผ่อนเถอะ ลูกจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนนางเอง”

เขาก็ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พูดเสียงดังจนเคราปลิวพะเยิบพะยาบว่า: "ข้าไม่เคยทำเรื่องแบบนี้ ต่อให้ข้ามีนิสัยดุร้ายป่าเถื่อน ก็ไม่มีทางเอาโทสะไประบายกับผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง รัชทายาท

ก็นั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าเขาแล้วมองดูเขาดื่มน้ำแก้วนั้นลงไปอย่างหิวกระหาย ค่อยพูดขึ้นว่า: "เจ้าพระยา ไม่ใช่ว่าจะสั่งสอนเจ้านะ แต่มันก็จริงอย่างที่เจ้าพูด นับตั้งแต่ที่เจ้าสามารถเอาชนะเป่ยโม่ได้ จนกลับมาถึงราชสำนัก ดูเอาเถิดว่าเจ้าเย่อหยิ่งทะนงตนเพียงใด ? เจอปัญหาก็ไม่รู้จักใช้สมองตรึกตรองให้รอบคอบ ถึงกับกล้าลงมือในวัง

แต่ปากก็ยังไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ “ฝูสู้มันพุ่งเป้ามาที่ข้า เขากับอ๋องอานมันก็พวกเดียวกันทั้งนั้น มีอย่างที่ไหน! ถ้าข้าออกไปได้

เจ้าก็รู้จักสงบปากสงบคำบ้างเถอะ” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้คดีถูกย้ายมาที่กรมการพระนครแล้ว เจ้าวางใจเถอะ หากเจ้าไม่เคยทำจริง ๆ ข้าย่อมไม่มีทางใส่ร้ายเจ้าแน่ เจ้าบอกมาว่าทำไมตอนนั้นถึงไปที่อุทยานหลวง?

แต่คิดไม่ถึงว่าทันทีที่ก้นแตะพื้นเตียง ก็เจ็บเสียจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว เขาผรุสวาทอย่างดุเดือด “ฝูสู้ไอ้สารเลวชั้นต่ำ เรื่องอื่นใดต่างไร้ความสามารถ ดีแต่รู้จักใช้วิธีลงทัณฑ์โบยเก่งนัก! ข้าทำสงครามในสนามรบ ได้รับบาดแผลมานับไม่ถ้วน แต่ก็ล้วนเป็นบาดแผลอันทรงเกียรติทั้งนั้น

ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ "เอาเถอะ เจ้านอนคว่ำลงก็แล้วกัน ข้าเองก็มีประสบการณ์ในเรื่องทัณฑ์โบยอยู่ไม่น้อย ในช่วงสามวันนี้เจ้าจะไม่สามารถนั่งได้เลย ทำได้เพียงนอนคว่ำอยู่อย่างนี้นี่ล่ะ เห็นสภาพเจ้าตอนนี้ก็เหมือนผลกรรมตามทันจริง ๆ ตอนนั้นเจ้ามาวางอำนาจ เผด็จการดึงดันจะให้ข้าแต่งลูกสาวของเจ้าให้จงได้ แม้ว่าต่อมาภายหลังเรื่องราวต่าง ๆ มันจะไม่ประสบผลสำเร็จ แต่ก็ทำให้ข้าพลอยถูกทัณฑ์โบยไปด้วย

ช่างจดจำความแค้นเสียจริงนะ เรื่องผ่านไปตั้งนานแล้ว

ก็มองหยู่เหวินเห้าอย่างพิจารณา พูดด้วยความชื่นชมว่า: "ถ้าหากข้ายังมีลูกสาวอีกล่ะก็ ข้าก็ยังยินดีที่จะยกนางให้แต่งกับเจ้านะ เจ้านี่มันตัวเป็นคนแต่นิสัยเป็นสุนัขแท้ ๆ