บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 677 ข้ามันคนสารเลว

หลังจากที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยบ่นงึมงำอย่างไม่พอใจไปครู่ใหญ่ ก็เริ่มพูดขึ้นก่อนที่ความอดทนของหยู่เหวินเห้าจะหมดลง

“วันนั้นข้าโดนราชครูว่าไปยกหนึ่ง เลยโกรธมากจนไปคิดบัญชีกับอ๋องอาน ตอนนี้ข้ามานึกขึ้นได้ วันนั้นเขาพูดจากลับตารปัตรจนน่าประหลาด บอกว่าเป็นพระชายารัชทายาทผลักฮู่เฟย จงใจก่อกวนข้าออกไปมีเรื่องทะเลาะให้ได้ คนผู้นี้ช่างเลวทรามต่ำช้าจริง ๆ ข้าสงสัยอย่างจริงจังเลยว่าเป็นเขานี่แหล่ะ ที่ทำร้ายพระชายาอาน จากนั้นก็วางแผนโยนความผิดทั้งหมดมาลงบนหัวข้า รัชทายาท ท่านต้องตรวจสอบเรื่องนี้ให้ดี เป็นไปได้อย่างยิ่งว่า....”

หยู่เหวินเห้าขัดจังหวะเขา "เจ้าไม่ต้องคาดเดา แค่พูดมาว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ข้าไม่มีเวลาแชเชือนกับเจ้ามากนัก หลังจากสอบปากคำเจ้าแล้ว ยังต้องเข้าวังไปตรวจสอบเพิ่มเติมอีก เจ้ารีบพูดมาเถอะ"

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพูดอย่างไม่พอใจ: "นี่เป็นข้อสงสัยที่สมเหตุสมผล เจ้าควรสันนิษฐานอย่างกล้าหาญ แล้วดำเนินการตรวจสอบคดีอย่างรอบคอบ"

เขาแอบเหลือบมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเขามีสีหน้าดูเหลืออดแล้ว ก็ไม่กล้าพูดจาออกนอกประเด็นอีก พูดต่อไปว่า: “หลังจากทะเลาะกับเขาไปยกหนึ่ง ข้าก็อยากจะลงมือซ้อมเขาให้น่วมสักที หลังจากนั้นก็มีคนมาดึงไว้ ทั้งยังถูกต่อว่าไปอีกยก ในใจข้าทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงฮู่เฟย แต่ก็ไม่กล้าไปที่ตำหนักสู้ซินอีก เพราะกลัวว่าจะทำให้พ่อของเจ้าโกรธ จึงไปยืนรับลมอยู่คนเดียวในอุทยานหลวง ให้ใจเย็นสมองปลอดโปร่งขึ้นมาบ้าง "

เขากลืนน้ำลาย ขยับตำแหน่งให้เหมาะ แล้วพูดต่อว่า “แต่ว่าอุทยานหลวงมันน่าเบื่อจริง ๆ อีกทั้งลมก็แรงมาก พัดจนทำให้สมองของข้าปวดไปหมด พอดีสายตาเหลือบไปเห็นม่านในศาลาทิ้งตัวลง เลยคิดในใจว่าจะไปนั่งเล่นเสียหน่อย จะได้ยืดแข้งยืดขา แต่ผลคือเพิ่งจะเดินขึ้นไปถึงขั้นบันไดหิน ก็เห็นลมพัดมาจนยกชายผ้าม่านเปิดออก ข้าเห็นชุดกระโปรงสีแดงในนั้น ยังเห็นรองเท้าผ้าปักของผู้หญิงด้วย จึงรู้ว่าข้างในมีคนอยู่ เลยหันหลังกลับแล้วเดินออกมา จากนั้นก็เดินไปเรื่อยเปื่อย กลับไปถึงบริเวณนอกตำหนักสู้ซิน ก็ได้ยินว่าฮู่เฟยคลอดลูกออกมาแล้วเด็กตาย ...ถุย ๆ ๆ ! ตอนนี้ไม่ใช่คลอดแล้วตายเสียหน่อย แต่ตอนนั้นที่ได้ยินประโยคนี้ ข้ารู้สึกเสียใจมากจริง ๆ จึงคิดอยากจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับไม่ประสงค์จะพบหน้าข้า จึงสั่งให้ข้ารออยู่ข้างนอก จนกระทั่งฝ่าบาทเสด็จไปสวนว่าง ข้าจึงเข้าไปนั่งพักในตำหนักสู้ซิน หลังจากนั้นไม่นานไอ้ ฝูสู้นั่นมันก็มา บอกให้ข้าตามมันไปที่กรมวังเพื่อให้ปากคำ แต่ใช้น้ำเสียงเหมือนซักถามผู้ต้องหา ยังบอกอีกว่ามาตามรับสั่ง ตอนนั้นข้าโกรธจนทะเลาะกันไปหลายคำ มันก็เลยสั่งให้คนลงมือ ข้าโกรธจนยั้งอารมณ์ไม่อยู่ จึงต่อยตีกับพวกนั้นไปยกหนึ่ง เป็นความโกรธเพียงชั่ววูบของข้าเท่านั้นเอง ข้าก็ไม่ได้คิดจะต่อยตีพวกนั้นจริง ๆ เสียหน่อย สุดท้ายก็ไม่ใช่ว่ายอมอ่อนข้อให้หรอกรึ หากคิดจะลงมือกันขึ้นมาจริง ๆ กะอีแค่พวกหลานเต่ากระจอก ๆ ไม่กี่คนย่อมไม่ใช่คู่มือของข้าอยู่แล้ว สุดท้ายข้าก็ถูกควบคุมตัวไปกรมวัง ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ลงทัณฑ์โบยข้าถึงสามสิบไม้ โชคร้ายเป็นบ้า ! ฝูสู้ไอ้สารเลวต่ำช้าน่ารังเกียจนั่น ข้าจะต้องจัดการมันแน่..... "

หยู่เหวินเห้ารีบขัดจังหวะเขาอีก เลือกประเด็นสำคัญขึ้นมาถามว่า "นั่นแปลว่าเจ้าพระยาเห็นว่าเหมือนมีใครบางคนอยู่ในศาลาจันทร์เสี้ยว นอกจากเห็นรองเท้าผ้าปักกับชุดกระโปรงแล้ว ยังเห็นอะไรอีกหรือไม่ ? มีรอยเลือดอยู่บนพื้นหรือไม่ ? นี่เป็นจุดที่สำคัญมาก เจ้าต้องคิดให้ชัดเจนถี่ถ้วน”

หลังจากที่หยู่เหวินเห้าออกไป ก็สั่งให้คนไปหากู้ซือเพื่อถามว่า เมื่อคืนนี้พระชายาอานสวมชุดอะไร

ต้องการพบหน้าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย ด้วยความที่เขาเป็นเพียงผู้ต้องสงสัย ไม่ได้ถูกคุมขังหรืองดเยี่ยม

เดิมคิดว่าจะต้องไปเยี่ยมลูกชายในเรือนจำ แต่คิดไม่ถึงว่าจะไม่ได้ถูกขังไว้ แค่ถูกจัดที่ทางให้ไปอยู่ในส่วนปีกหลังของที่ทำการปกครองเท่านั้น อาหารการกินก็มีให้อย่างครบถ้วน

เมื่อเห็นนางอยู่ในสภาพทั้งโกรธเคืองและโศกเศร้า เขาก็ไม่อาจทนได้ ทิ้งตัวลงคุกเข่าตรงหน้าแม่

ก็ตบออกไปฉาดหนึ่งเต็ม ๆ พูดอย่างโกรธเคืองว่า: "แม่ต้องรู้อยู่แล้วล่ะว่าเจ้าไม่ได้ทำ ที่แม่ตีเจ้า เป็นเพราะความประมาทไม่รู้จักคิดของเจ้า อยู่ในวังก็ไปตะโกนใส่หน้าพระชายารัชทายาทก่อน แล้วก็ไปทะเลาะกับอ๋องอาน จากนั้นก็ไปลงไม้ลงมือกับกองทหารรักษาพระองค์ เจ้าคิดว่าในใต้หล้านี้เจ้าต่อยตีเก่งที่สุดแล้วใช่หรือไม่ ? แก่จนเป็นตาคนได้แล้ว ยังไม่รู้จักสงบจิตสงบใจเสียบ้าง ทำตัวเหมือนเป็นเด็กหนุ่มเลือดร้อน ไม่ช้าก็เร็ว

น้ำตาก็เกือบจะไหลออกมาจากเบ้าตาอยู่แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจกับความประมาท และความหุนหันพลันแล่นของตัวเอง ที่ไปทำให้คนมากมายขุ่นเคืองใจจริง ๆ