บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 678 ความจริงอยู่ที่ไหน

สำหรับคำให้การที่ส่งเข้าวังมาก่อนหน้านี้ เพื่อให้การสืบสวนเป็นไปอย่างละเอียดรอบคอบ หยู่เหวินเห้าจึงสั่งให้กู้ซือไปซักถาม บรรดาข้าหลวงในวังที่อยู่ในอุทยานหลวงตอนนั้นอีกครั้ง เพื่อดูว่าจะได้พบเบาะแสใหม่บ้างหรือไม่

กู้ซือไม่ไว้ใจให้คนของ ฝูสู้ ทำเรื่องนี้ เขาจึงนำกองทหารรักษาพระองค์ไปซักถามด้วยตนเองอีกครั้ง แล้วค่อยไปที่ตำหนักกุ้ยเฟยอีกครั้ง เพื่อถามอะฉ่ายกับพระชายารองหลู

คำให้การของชายารองหลูไม่มีช่องโหว่เลยแม้แต่น้อย แม้ว่าจะดูไม่สอดคล้องกับวิธีการที่นางจัดการเรื่องราวต่าง ๆ มาโดยตลอด แต่ก็ไม่สามารถชี้จุดผิดพลาดได้ เพื่อจะช่วยบรรเทาสถานการณ์อันตึงเครียดของท่านอ๋อง จึงไปเชิญพระชายาอานที่ตอนนั้นได้เห็นเหตุการณ์ขณะ ฮู่เฟยล้มในตำหนักสู้ซินออกมา จากนั้นพระชายาอานก็ปวดท้องจนเดินไม่ไหว จึงถูกนำไปพักที่ศาลาจันทร์เสี้ยวที่อยู่ใกล้ ๆ นางกลัวลมแรงจึงปิดผ้าม่านไว้ ล้วนเป็นคำให้การที่ไม่มีปัญหาใด ๆ ให้สงสัยเลย

สำหรับคำให้การครั้งก่อนของอะฉ่าย เป็นแค่สิ่งที่ไร้เบาะแสอันเป็นประโยชน์ แม้กระทั่งประเด็นสำคัญเพียงหนึ่งเดียว อย่างตอนที่นางวิ่งไปถึงศาลาจันทร์เสี้ยว แต่ในเวลานั้นก็มีคนไปพบแล้วว่าพระชายาถูกทำร้าย ผ้าม่านก็ถูกเปิดออกไปเรียบร้อย พูดง่าย ๆ ว่า นับตั้งแต่ที่พระชายาอานถูกชายารองหลูพาตัวไป จนกระทั่งถึงตอนที่โดนลอบทำร้าย นางไม่ได้อยู่ข้างกายพระชายาเลย ยิ่งไม่ใช่คนที่พบเหตุการณ์คนแรกด้วย

เดิมทีนางเป็นสาวใช้ส่วนตัวของพระชายาอาน แต่ในเหตุการณ์นี้ นางไม่อาจให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับคดีได้เลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่มีประโยชน์คือนางบอกได้ว่าตอนนั้น ชุดที่พระชายาอานใส่ไม่ใช่สีแดง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ตอนที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยได้เห็นกระโปรงสีแดง นั่นไม่แน่ว่าจะเป็นสีของกระโปรง แต่เป็นเลือดมากกว่า

แต่นี่เป็นเพียงคำพูดข้างเดียวของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย บางทีเมื่อมันถูกส่งมอบไปที่กรมอาญา หรือศาลต้าหลี่ มันก็ไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อถือได้ อาจถึงขั้นกล่าวหาว่าเขาจงใจชี้นำทิศทางของการสอบสวน ทำให้ผู้พิจารณาคดีคิดว่าตอนที่เขาเข้าไปใกล้ศาลาจันทร์เสี้ยว พระชายาอานก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว เพื่อจะขจัดความน่าสงสัยของตัวเองให้หมดไป

เพื่อให้หยู่เหวินเห้าไปที่จวนจวิ้นอ๋องเหอเพื่อสอบปากคำ ส่วนเขายังคงอยู่ในวังเพื่อถามคำถามต่อ(**ซื่อจื่อเฟย ชายาของซื่อจื่อ

หยู่เหวินเห้าไปที่จวนจวิ้นอ๋องเหอ เมื่อคืนพระชายาซื่อจื่อกลับมาถึงก็ตกใจจนล้มป่วย ได้ยินมาว่ารัชทายาทมาถามถึงเรื่องเมื่อวาน จึงให้ซื่อจื่อช่วยพยุงออกมา

ซื่อจื่อก็ช่วยพยุงพระชายาซื่อจื่อนั่งลง หยู่เหวินเห้าเห็นว่าใบหน้าของนางแถบหนึ่งเป็นสีเขียวครึ่งขาว ริมฝีปากก็เป็นสีม่วง ขอบตาก็ดำคล้ำเป็นจ้ำ แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

“เมื่อวานหม่อมฉันพาสาวใช้ไปเดินเล่นไปรอบ ๆ อุทยานหลวง เดิมทีคิดว่าจะไปดูดอกเหมย คิดไม่ถึงว่าดอกเหมยผลิบานไม่มากนัก ระหว่างทางได้พบฮูหยินหลายท่าน พูดคุยกันไปได้ครู่หนึ่ง ก็รู้สึกเหนื่อยอยากหาที่พักเสียหน่อย จิบชาร้อน ๆ ให้ร่างกายอบอุ่น เพราะมันค่อนข้างใกล้กับศาลาจันทร์เสี้ยว และเห็นว่าม่านถูกเอาลง ก็คิดว่าน่าจะมีคนอยู่ข้างใน จึงอยากเข้าไปคุยเล่นด้วยเพื่อรองานเลี้ยงตอนค่ำ ค่อยกลับไปใหม่

จู่ ๆ ก็รีบดื่มชาร้อนเข้าไปเพื่อสงบสติอารมณ์คำใหญ่ ก่อนจะพูดต่อไปว่า “คิดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินขึ้นไปถึงขั้นบันไดหิน สาวใช้ของข้าก็พูดขึ้นว่า ทำไมถึงได้กลิ่นอะไรคล้าย ๆ เลือด ? ตอนที่นางพูด ข้าก็รีบค้อมตัวลงไปถามฮูหยินท่านนั้น หลังจากถามไปสองครั้งก็ไม่ได้ยินคำตอบ สาวใช้จึงไปเปิดม่านดู ก็เห็นว่ามีคนคนหนึ่งนั่งคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะหิน ที่พื้นมีกองเลือดไหลออกมาเต็มไปหมด ข้าตกใจมากจนไม่กล้าดูต่อ จึงรีบสั่งให้สาวใช้เข้าไปดู ๆ หน่อย สาวใช้ข้าเข้าไปเรียกสองครั้ง แล้วยื่นมือออกไปผลักเบา ๆ ก็เห็นว่าคนคนนั้นล้มลงบนพื้น ไปนอนจมกองเลือด ในตอนนั้นข้ายังเห็นไม่ชัดว่าเป็นพระชายาอาน แค่ตกใจกลัวจนกรีดร้องออกมา จนมีคนวิ่งตามกันเข้ามาเรื่อย ๆ แล้วบอกว่าเป็นพระชายาอาน ถึงขั้นบอกว่านางแท้งลูกแล้ว จากนั้นข้าก็ถูกคนพยุงออกมา

หลังจากหยู่เหวินเห้าฟังจบ เขาก็เรียกสาวใช้ออกมาถามอีก สิ่งที่สาวใช้พูดไม่มีอะไรต่างจากที่พระชายาซื่อจื่อพูด โดยพื้นฐานแล้วก็เป็นไปตามนี้