บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 679 อ๋องอานไปที่กรมการพระนคร

ในวันที่สาม อาการของฮู่เฟยก็เริ่มคงที่ แม้ว่าจะไม่ได้ทำการผ่าตัดในสภาพแวดล้อมที่ปลอดเชื้อ แต่ก็ไม่ปรากฏการติดเชื้อ

สำหรับเจ้าอ้วนตัวน้อย ตอนที่เกิดเขาไม่ร้องไห้เลยซักแอะ แต่มาตอนนี้กลับร้องไห้ไม่หยุด เวลาที่ร้องไห้ขึ้นมา น้ำเสียงมีพลังทำลายล้างพอ ๆ กับเจ้าข้าวเหนียวน้อยเลยทีเดียว

อีกทั้งเจ้าหนูน้อยก็กินเก่งอย่างยิ่ง แต่นับว่าโชคดีที่ในวังได้เตรียมแม่นมไว้ถึงสองคน

เมื่อไทเฮาได้ทอดพระเนตรเห็นเขา ก็ทรงสบายพระทัย อาการประชวรจึงหายเป็นปลิดทิ้ง

ส่วนทางจวิ้นจู่องจิ้ง เพราะองค์หญิงพระองค์ใหญ่เสด็จเข้าวังไปขอร้อง จึงไม่ได้ทำให้พวกนางแม่ลูกลำบากมากนัก แค่ให้บทเรียนพวกนางไปยกหนึ่ง กับลงโทษไม่ให้เข้าวังเป็นเวลาสองปี ก็ถือว่าจบเรื่องนี้ไป

หยวนชิงหลิงยังไม่ได้ออกจากวัง ยังคงพักอยู่ที่ตำหนักสู้ซิน คาดว่าวันนี้ก็คงจะกลับไปได้แล้ว เพราะฮู่เฟยสามารถกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองไหวแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ในตำหนักสู้ซินอีกต่อไป

หยวนชิงหลิง ได้ขอร้องให้เต๋อเฟยไปไถ่ถามเรื่องอาการบาดเจ็บของพระชายาอาน เต๋อเฟยจึงบอกไปว่านางเองก็ไม่รู้เรื่องนี้เช่นกัน ยังบอกด้วยว่าอ๋องอานไม่อนุญาตให้พระสนมทั้งหลายไปเยี่ยม

แต่เต๋อเฟยเล่าว่า นางได้พบกับอ๋องอานที่ด้านนอกครั้งหนึ่ง รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จอนผมที่อยู่ตรงขมับดูราวกับถูกย้อมด้วยสีขาวเลยทีเดียว

หยวนชิงหลิงรู้ว่าอ๋องอานชั่วร้ายเลวทรามขนาดไหน แต่เขาดีกับพระชายาอานเป็นที่สุด ตอนนี้ชีวิตนางถูกแขวนไว้บนเส้นด้ายอย่างนั้น เขาก็คงทรมานใจมากเช่นกัน

หยู่เหวินเห้ามารับหยวนชิงหลิงออกจากวัง เขายังเข้าวังไปสอบปากคำอีกรอบ ไม่เพียงซักถามแค่คนที่อยู่ในอุทยานในวันนั้นเท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงข้าหลวงที่อยู่ในสวนว่างด้วย จะอย่างไรเขาก็ยังต้องถามคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่นั่นให้ครบถ้วนเสียก่อน

ตอเปา ลูบหัวของมันเบา ๆ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงได้ เอาแต่รู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่า

ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก ตอเป่ากระโจนพรวดลงมาจากเตียง แล้วเห่าใส่เสียงเอะอะข้างนอก จากนั้นก็ได้ยินเสียงหมันเอ๋อ กับอาซี่ทุบประตูอย่างรีบร้อน "พี่หยวน ท่านหลับแล้วหรือไม่?

เข้ามาดึงนางเดินออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว "รีบไปเร็วเข้า

นึกขึ้นได้ว่ากล่องยายังอยู่ข้างใน จึงรีบกลับไปยกกล่องยาออกมาทันที ถามอย่างร้อนรนว่า

ได้ยินที่หยวนชิงหลิงถามก็ตอบว่า "เมื่อคืนนี้อ๋องอานพาคนบุกไปที่กรมการพระนคร แล้วสั่งให้รัชทายาทส่งตัวเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยออกมา แน่นอนว่ารัชทายาทย่อมไม่ยินยอม อ๋องอานเลยเหมือนบ้าคลั่งเสียสติจนจุดไฟเผา ทั้งยังทำร้ายทั้งรัชทายาทกับเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจนบาดเจ็บไปตาม ๆ

หยวนชิงหลิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก "อาการบาดเจ็บหนักมากหรือไม่?"

เลือดยังไหลไม่หยุด หม่อมฉันจึงรีบกลับมาเชิญพระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงตกใจกลัวจนเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นอยู่แล้ว ไม่ถามอะไรอีก รีบตามสวีอีออกไปทันที

อาซี่ช่วยพยุงหยวนชิงหลิงที่แข้งขาอ่อนแรงไปแล้วขึ้นไปบนรถม้า สวีอีก็กระโดดตามขึ้นไปขับรถทันที ระหว่างทางค่อยเล่าเรื่องที่เกิดให้หยวนชิงหลิงฟัง

อาการของพระชายาอานเข้าขั้นวิกฤตแล้ว ฤทธิ์ของยาเม็ดจื่อจินใกล้จะหมดลง หมอหลวงบอกว่าเขาจนปัญญาจะช่วยอะไรได้อีก เขาจึงไปรวบรวมกลุ่มคนในยุทธภพบุกไปที่กรมการพระนคร คิดจะฆ่าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย อ๋องอานดูบ้าคลั่งเสียสติไปแล้ว ใครเข้ามาขวางก็ฟันคนนั้น พวกชาวยุทธ์นั่นก็เลวทรามชั่วช้ามากเช่นกัน กรมการพระนครจะมีทหารอารักขาไม่มากนักในตอนกลางคืน มีเพียงรัชทายาทกับใต้เท้าซือเย๋เท่านั้นที่กำลังวินิจฉัยคำให้การของแต่ละคนอยู่ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเห็นว่าทหารยามหน้าประตูถูกฟันได้รับบาดเจ็บ จึงวิ่งออกมาแล้วถูกพวกอ๋องอานปิดล้อม รัชทายาทจึงทำได้เพียงออกไปปกป้องเขาด้วยตัวเอง ในช่วงชุลมุนนั้น ดาบไร้ดวงตา จึงฟันโดนหยู่เหวินเห้าไปถึงสองดาบ ดาบหนึ่งที่หน้าท้อง