บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 681 ขอแสดงความเสียใจกับอ๋องอานด้วย

“พระชายาอานเกิดเรื่อง ตอนที่อะหลูมาเชิญให้ออกไปช่วยอ๋องอาน ใช่หรือไม่?” หยวนชิงหลิงเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว

นางพูดอย่างนั้น อะฉ่ายก็พูดแบบเดียวกัน หลังออกจากตำหนักหมิงซินแล้ว อะหลูก็สั่งให้อะฉ่ายไปเชิญกุ้ยเฟยที่ตำหนักให้ไปด้วยกัน มันจำเป็นขนาดนั้นเชียวรึ? ในอดีตหากขุนนางกับราชนิกูลทะเลาะกัน ก็ไม่ควรไปเชิญกุ้ยเฟยมาเป็นผู้ไกล่เกลี่ยหรอกกระมัง? ในเวลานั้น มีบรรดาเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์มากมายอยู่ในสวนว่าง ทำไมถึงต้องไปเชิญกุ้ยเฟย?

สีหน้าของหยวนชิงหลิงเริ่มจริงจัง "ความหมายของเจ้าคือ อะหลูอาจเป็นคนร้ายที่ลอบสังหารพระชายาอาน?"

ในจุดนี้เราไม่รู้เลยจริง ๆ แต่พี่สี่ไม่เคยสงสัยนางมาก่อนเลย จึงคิดว่าอะหลูอาจไม่รู้วรยุทธ์ ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว พี่สี่ที่ฉลาดถึงขนาดนั้น

“แต่นี่สามารถพิสูจน์ได้แค่ว่า อ๋องอานไม่รู้ว่าอะหลูรู้วรยุทธ์หรือไม่ แต่ก็ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าอะหลูไม่รู้วรยุทธ์จริง ๆ

ๆ นั่นหมายความว่ามันต้องถูกซ่อนไว้อย่างมิดชิดมาโดยตลอด ข้าได้ยินหมอหลวงพูดว่า อาการบาดเจ็บของพี่สะใภ้สี่ร้ายแรงมาก ฝ่ามือนั้นส่งผลให้เส้นเลือดที่หัวใจของนางแตก

“ไม่ถึงขนาดว่ามีวรยุทธ์ที่สูงมากก็ได้กระมัง? อย่างน้อยพระชายาอานก็ยังไม่ตาย ถ้าหากว่าคนคนนี้มีวรยุทธ์ที่สูงส่งจริง ๆ

อย่างน้อยนิยายกำลังภายในที่นางอ่านต่างก็เป็นแบบนี้ ฟาดเข้าไปฝ่ามือเดียว คนก็จะกระอักเลือดแล้วตายทันที

หยู่เหวินเห้าตอบว่า “พี่สะใภ้สี่ไม่ตาย ไม่ใช่เพราะวรยุทธ์ของอีกฝ่ายไม่สูง แต่เป็นเพราะพี่สะใภ้สี่สวมชุดเกราะอ่อนชุดหนึ่งซึ่งทำมาจากด้ายเงิน ฝ่ามือที่อีกฝ่ายฟาดใส่นาง เป็นการหมายชีวิตของนางแน่นอน แต่เพราะเกราะอ่อนตัวนั้น ช่วยรองรับแรงกระแทกส่วนหนึ่งของฝ่ามืออีกฝ่ายเอาไว้ต่างหาก”

หยวนชิงหลิงพูดว่า "เช่นนั้นคนคนนี้ไม่ได้ทำเพื่อระบายความโกรธ แต่มีจุดประสงค์ในการลงมือคือเพื่อฆ่าแต่แรก เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกับอ๋องอานโต้เถียงกันสองสามประโยค ไม่ถึงขั้นต้องฆ่ากันให้ตายก็ได้ ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้ว ก็สามารถตัดเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยออกจากการเป็นคนร้ายได้แล้วใช่หรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “จากมุมมองของการคลี่คลายคดีนับว่าเป็นเช่นนี้ แต่พี่สี่ไม่มีทางยอมฟังแน่ ตอนนี้เขาไม่มีสติยั้งคิด ทั้งยังปักใจเชื่อว่าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเป็นคนร้าย จะต้องกัดไม่ปล่อยแน่นอน มีหรือจะยอมฟังผลการวิเคราะห์ในแง่มุมอื่น ? ต่อให้อ้างพระนามเสด็จพ่อไปกดดันเขาก็ยังนับว่ายากเลย ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาเผชิญความเจ็บปวดอันใหญ่หลวงจากการสูญเสียภรรยา เสด็จพ่อก็ต้องทรงเห็นอกเห็นใจเขาแน่ กระทั่งเรื่องที่ทำร้ายข้า ก็อาจต้องเลื่อนออกไปพิจารณากันใหม่วันหลังด้วยซ้ำ "

ตอนที่หยู่เหวินเห้าพูดถึงความเจ็บปวดจากการสูญเสียภรรยา เขาก็ถึงกับมีอาการหัวใจกระตุกไปเล็กน้อย หากตอนนี้จะบอกว่าเขาเคยมีความรู้สึกร่วมอะไรบ้างกับอ๋องอาน นั่นก็คือเขาเกือบจะต้องสูญเสียหยวนชิงหลิงไปแล้วนั่นเอง

หลังจากที่ทั้งสองคนต่างเงียบไปครู่หนึ่ง หยวนชิงหลิงก็พูดขึ้นว่า: “อย่าพูดเรื่องนี้เลยนะ นอนพักหน่อยเถอะ ข้าจะอยู่เฝ้าดูอาการเจ้าที่นี่เอง”

หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกเวียนหัวมากจริง ๆ ประกอบกับการอดนอนหลายวันในระหว่างการสืบคดี ร่างกายสุดจะทนได้ไหวจริง ๆ จึงหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

หลังจากอ๋องอานมาก่อเรื่องอาละวาดที่กรมการพระนครไปยกหนึ่ง ก็กลับไปที่วังอีกครั้งในช่วงกลางดึก

พระราชวังไม่อนุญาตให้เข้าออกในเวลากลางคืน ตอนที่ออกไปประตูวังยังไม่ปิด แต่เมื่อเขากลับมาประตูวังก็ปิดไปแล้ว เขาบังคับใช้กำลังบุกเข้ามา กองทหารรักษาพระองค์รู้สถานการณ์ แต่ไม่อาจหยุดเขาไว้ได้ ทั้งไม่เหมาะจะไปทูลรายงานต่อฝ่าบาท จึงทำได้เพียงปล่อยให้เขาเข้าไปก่อน แล้วค่อยไปรายงานกู้ซือเท่านั้น