บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 682 อย่างไรก็ไปขอร้องหยวนชิงหลิงเถอะ

นางเหลือบมองอ๋องอานที่แสดงสีหน้าเย็นชาแวบหนึ่ง พยักหน้าเบา ๆ หันหลังแล้วเดินจากไป

ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนางเลย เจ้าไประบายโทสะใส่นางแล้วชายาของเจ้าจะฟื้นขึ้นมาอย่างนั้นรึ ?

เฝ้าอาการของพระชายาอานด้วยสีหน้าโง่งม เมื่อได้ยินที่กุ้ยเฟยพูด ในใจก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเสียวซ่าน เขาลืมตาขึ้นอย่างเจ็บปวด น้ำเสียงที่พูดก็เปี่ยมไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวราวกับถูกไฟเผาทั้งเป็น พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดแหบพร่า "ท่านแม่ หากไม่มีนาง จะงานใหญ่อะไรสำคัญแค่ไหน

“เหลวไหล! เจ้าสามารถมีความรักอันลึกซึ้งแบบชายหญิงได้ แต่ต้องไม่ลืมทำงานให้บรรลุเป้าหมายด้วย หากยังพูดจาเหลวไหลอีกล่ะก็ แม่จะไม่ช่วยอะไรเจ้าอีกแล้ว” กุ้ยเฟยดุด่าตำหนิอย่างดุเดือด

“ในวันแต่งงานวันนั้น ข้าสัญญากับนางไว้อย่างนี้ว่า จะต้องมีสักวัน ที่ข้าจะให้นางได้สวมมงกุฎของฮองเฮา นี่เป็นเรื่องที่ข้าได้สัญญากับนางไว้ แม้ว่าสุดท้ายจะมีวันหนึ่งที่ข้าทำสำเร็จ แต่นางไม่อาจได้สวมมงกุฎของฮองเฮาแล้ว

หากมีวันหนึ่ง สามารถขึ้นไปนั่งอยู่เหนือบัลลังก์มังกรสามารถสยบฟ้าพิชิตปฐพีดั่งที่ตนเคยใฝ่ฝัน แต่หากตอนนั้นข้างกายเขากลับไม่มีนาง ความสำเร็จนี้สำหรับเขาแล้ว ก็ไม่มีค่าอะไรให้รู้สึกยินดีได้ขนาดนั้นแล้ว

กุ้ยเฟยเห็นว่าเขาเจ็บปวดขนาดนี้ ก็ทำใจต่อว่าเขาอีกไม่ไหว ปรับสีหน้าให้อ่อนโยนลงมาเล็กน้อย “ในเมื่อเจ้าเป็นห่วงนางถึงเพียงนี้ ทำไมถึงไม่ไปเชิญพระชายารัชทายาทมาล่ะ ?

อ๋องอานส่ายหน้า จ้องมองใบหน้าไร้สีเลือดของพระชายาอาน "ถ้าเป็นก่อนหน้าคืนนี้ นางอาจยอมเต็มใจมา แต่ตอนนี้ข้าไปขอร้องนาง นางก็คงไม่ยอมมาแน่ ข้าทำร้ายเจ้าห้า ทั้งยังเคยส่งคนไปลอบสังหารนาง นางอยากเกลียดข้าให้ตายก็เกือบจะไม่ทันเสียด้วยซ้ำ แล้วข้าก็ไม่อยากเห็นก่อนที่เหยียนเอ๋อจะจากไป ยังต้องมาถูกปฏิเสธด้วย”

กุ้ยเฟยก้าวไปข้างหน้า ตบปลอบใจที่มือของเขาเบา ๆ สองครั้ง "เจ้าสี่ แม้ว่าแม่จะรู้สึกว่าความรักอันมากล้นที่เจ้ามีให้กับชายาของเจ้า อาจไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไปก็ตาม แต่แม่ก็เคารพการตัดสินใจของเจ้า"

นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองดูพระชายาอานแล้วพูดว่า “แม้ว่าภรรยาคนนี้จะช่วยอะไรเจ้าได้ไม่มาก แต่นับจากที่เจ้าแต่งงานกับนาง ก็เห็นว่าเจ้ามีความสุขขึ้นกว่าแต่ก่อนมากจริง ๆ แม่จึงพลอยชอบนางไปด้วย ทั้งยังยากจะตัดใจที่เห็นว่านางกำลังจะจากไป ไม่แน่ว่าพระชายารัชทายาทอาจจะช่วยชีวิตนางไว้ไม่ได้ แต่เจ้าก็ควรต้องไป เพื่อที่อย่างน้อยในวันข้างหน้า เจ้าจะได้ไม่รู้สึกเสียใจในภายหลัง ที่ตัวเองไม่ได้พยายามทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อนางเป็นครั้งสุดท้าย”

อ๋องอานลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นว่า: "นางอาจไม่มีความสามารถนี้ แต่ลูกก็ควรต้องไปสักครั้ง"

กุ้ยเฟยพูดว่า "เจ้าไม่ต้องไปด้วยตัวเองหรอก ทางนี้ยังไม่อาจทิ้งนางไว้ได้ แม่จะไปขอร้องเต๋อเฟย นางกับเต๋อเฟยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หากเต๋อเฟยเต็มใจที่จะช่วยเรื่องนี้ ย่อมเป็นการดีที่สุดแล้ว หรือไม่ก็ ไปขอร้องทางเสด็จพ่อของเจ้าให้ออกราชโองการสักฉบับ ให้พระองค์เรียกนางเข้าวัง นางไม่กล้าขัดราชโองการแน่”

แต่อ๋องอานกลับส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่ นางเกลียดลูกแทบตายแล้ว ไปขอร้องเต๋อเฟยหรือทูลขอราชโองการ นางอาจจะยอมมา แต่ไม่แน่ว่าจะมีใจยอมรักษาให้อย่างแท้จริง จะอย่างไรลูกก็ควรไปที่นั่นด้วยตัวเองสักครั้ง นางอยากทุบตีด่าทออย่างไร ข้าก็พร้อมยอมทนได้ทั้งนั้น ให้นางได้ระบายโทสะสักครั้ง ไม่แน่ว่าอาจแลกความเห็นอกเห็นใจที่มีต่อเหยียนเอ๋อกลับมาได้บ้าง จนอาจยอมรักษาให้อย่างสุดกำลังก็เป็นได้"

กุ้ยเฟยเห็นว่าเขายอมอ่อนน้อมถ่อมตนถึงขนาดนี้แล้ว จึงคิดว่าถ้าพูดอะไรมากไปก็คงไม่ดี เพราะสุดท้ายชีวิตคนสำคัญที่สุด จึงพยักหน้าตกลง "เจ้าไปเถอะ แม่จะดูแลทางนี้แทนเจ้าเอง ฤทธิ์ของยาเม็ดจื่อจินต้องรอจนรุ่งสางถึงจะหมดลง เรียกหมอหลวงเข้ามาเฝ้าด้วยอีกแรง หากว่ามันถึงช่วงเวลาวิกฤติจริง ๆ แม่ก็พอรู้อยู่ว่าหมอหลวงยังมีใบสั่งยาเทียบหนึ่ง ที่ใช้แล้วจะยื้อลมหายใจต่อไปอีกสักระยะ เจ้ารีบไปกลับไปก็พอ”

อ๋องอานหันหน้ากลับไปมองพระชายาอานอย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง ดวงตาแดงก่ำ โน้มตัวลงไปจูบที่หน้าผากของนางเบา ๆ แล้วกระซิบว่า "รอข้านะ ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด"