บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 683 วิเคราะห์อ๋องอานสักหน่อย

หลังจากที่อ๋องอานออกจากวัง เขาก็ขี่ม้าตรงไปยังกรมการพระนคร

เขารู้ว่าหลังจากหยู่เหวินเห้าได้รับบาดเจ็บ จะต้องเชิญหยวนชิงหลิงไปที่นั่นอย่างแน่นอน อีกทั้งอาการบาดเจ็บของหยู่เหวินเห้าก็ไม่ใช่เบา ๆ ในระยะเวลาสั้น ๆ เท่านี้ย่อมไม่อาจเคลื่อนไหวได้ ดังนั้นจึงสรุปได้ว่า หยวนชิงหลิงจะต้องอยู่ที่กรมการพระนครแน่

หลังจากอ๋องอานออกจากกรมการพระนครไป ในกรมก็เพิ่มการป้องกันให้แน่นหนามากขึ้น

ในความมืดมิดมองเห็นได้ว่า มีม้าตัวหนึ่งวิ่งตะบึงเข้ามาอย่างรวดเร็ว เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดก็พบว่ารูปพรรณสัณฐานเหมือนกับอ๋องอาน จึงเตรียมการป้องกันอย่างเคร่งเครียด รวมถึงมีคนรีบเข้าไปรายงานทันที

อ๋องอานพุ่งเข้าไปที่ประตูกรม พลิกตัวลงจากหลังม้า พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ข้าไม่ได้มาเพื่อก่อเรื่อง ข้าอยากพบพระชายารัชทายาท เร็วเข้า!”

หยวนชิงหลิงดูแลหยู่เหวินเห้าอยู่ด้านหลังที่ทำการ นอนคว่ำหน้าฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ พอได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก นางก็ลืมตาขึ้นอย่างมึนงง พอดีกับที่อาซี่ผลักเปิดประตูเข้ามาแล้วพูดว่า "พี่หยวน อ๋องอานมาอีกแล้ว บอกว่าอยากพบท่าน”

เดิมทีหยู่เหวินเห้านอนหลับอยู่ ได้ยินว่าอ๋องอานมาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาเบิกกว้าง พูดว่า "เขามาอีกแล้วรึ? คิดจะทำอะไรอีกล่ะ? เสียสติไปแล้วรึ? ดี! มาเลย สู้กันอีกสักตั้งก็ได้ ครั้งนี้ข้าจะไม่ไว้ไมตรีอีกต่อไปแล้ว! "

“เขาบอกว่าเขาต้องการพบข้า” หยวนชิงหลิงเห็นท่าทางเขาดิ้นรนแบบพร้อมแลกชีวิตแล้ว ก็รีบเข้าไปปลอบเขาว่า “ เจ้าอย่าเพิ่งลุก เดี๋ยวถ้าแผลเปิดอีกมันจะเป็นปัญหาได้”

“พบเจ้าไปเพื่ออะไร? ห้ามไปพบเขาตามลำพัง ให้เขาเข้ามาที่นี่” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างกังวล

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาไม่วางใจ จึงพูดกับอาซี่ว่า: "เจ้าไปบอกอ๋องอานว่าข้ากำลังดูแลอาการบาดเจ็บของรัชทายาทอยู่ ถ้าเขามีอะไรจะพูดให้เข้ามาพูดที่นี่"

ทั้งไม่ได้ปฏิเสธ อ๋องอานก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดกับนางด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า: "เจ้ามีเงื่อนไขอะไร? เจ้าว่ามาได้เลย

แล้วพูดขึ้นว่า “เงื่อนไขมีเพียงข้อเดียว ถ้ารักษาไม่ได้ โปรดเชื่อว่าข้าได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

“ตกลง ข้ารับปาก!” อ๋องอานตอบรับไปประโยคหนึ่ง แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหยวนชิงหลิงจะให้ความช่วยเหลืออย่างราบรื่นเช่นนี้

หยู่เหวินเห้าได้รับบาดเจ็บ ไม่สามารถตามไปได้ สวีอีกับทังหยางรวมถึงอาซี่จึงร่วมทางไปด้วย

หยวนชิงหลิงก็สามารถเข้ามาได้ แต่ว่าทังหยางกับสวีอีไม่สามารถเข้าวังในเวลากลางคืนได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการไปที่วังหลัง ทั้งสองไม่อาจตามเข้าไปได้

เพราะกลัวว่าจู่ ๆ อ๋องอานจะเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมา แต่หลังจากที่อ๋องอานเดินเข้าไปถึงตรอกในวัง

เมื่อเห็นอ๋องอานวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วราวกับเหาะ อาซี่ก็อดแปลกใจไม่ได้ “คิดไม่ถึงเลยว่าอ๋องอานจะให้ค่ากับความรักมากมายเช่นนี้ นี่ไม่เหมือนกับตัวเขาในยามปกติเลยจริง ๆ”

“ในโลกของเขา มีเพียงพระชายาอานเท่านั้นที่เป็นตัวตนอันงดงามสมบูรณ์แบบ เขาย่อมรักใคร่หวงแหนมากเป็นธรรมดา” หยวนชิงหลิงสาวเท้าก้าวเดินอย่างรวดเร็ว พลางตอบคำถามของอาซี่ไปด้วย

ถามว่า “เช่นนั้นพี่หยวนคิดว่าเป็นไปได้หรือไม่ ว่าเพื่อพระชายาอานแล้ว เขาจะยอมปล่อยวางการต่อสู้แย่งชิงอำนาจการครองบัลลังก์ ? หรือบางทีเขาอาจจะกลายเป็นคนดีขึ้นมาได้

“อาซี่ การคิดอย่างไร้เดียงสาเป็นเรื่องดี แต่อ๋องอานขบคิดวางแผนเรื่องนี้มานานขนาดนั้นแล้ว เขาจะยอมปล่อยวางมันไปง่าย ๆ ได้อย่างไรกัน? บางทีตอนนี้เขาอาจเต็มใจประนีประนอมเป็นการชั่วคราวเพื่อพระชายาอาน นั่นเพราะชีวิตนี้ของเขา ไม่อาจทนรับการสูญเสียนี้ได้ เขามองในแง่กำไรขาดทุนว่ามันหนักหนาสาหัสมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรู้สึกรักใคร่ที่เขามีต่อพระชายาอานนั้นเป็นของจริง ในเส้นแบ่งระหว่างความเป็นความตายเช่นนี้ ความรู้สึกมักจะอยู่เหนือความมีเหตุมีผลเสมอ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาสูญเสียพระชายาอานไป หรือพระชายาอานรอดปลอดภัยไร้อันตรายแล้ว