บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 692 เจ้าจะแต่งงานหรือ

รักษาอยู่หลายวัน บาดแผลดีขึ้นมากแล้ว แต่เพื่อไม่ให้มีการบาดเจ็บลุกลามไปยังส่วนอื่นๆ อย่างไรเสียก็ต้องระมัดระวังหน่อยจึงจะดี

บอกว่าเป็นเรื่องบาดหมางใจกันระหว่างพี่น้อง ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคดีของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย ตอนนี้พวกเขาพี่น้องได้จับมือพูดคุยคืนดีกันแล้ว หลังจากนี้พี่จะรักเอ็นดูน้องจะเคารพให้เกียรติพี่ จะร่วมทำคุณประโยชน์ให้กับประเทศชาติ

แต่ว่าคนที่ถูกทำร้ายยังยินดีจะให้อภัยเขา และไม่มีเรื่องอะไรสำคัญไปกว่าพี่น้องในราชวงศ์นั้นเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ด้วยเหตุนี้ หลังจากหยู่เหวินเห้าพูดจบแล้ว ก็ไม่มีคนดึงดันให้เขาเอาเรื่องต่อ

ฮ่องเต้หมิงหยวนนั้นมีความสุขจนใช้โอกาสนี้แสดงน้ำใจ แล้วก็ลงโทษโดยการงดจ่ายเงินเดือนให้กับอ๋องอันหนึ่งปี และเงินเดือนหนึ่งปีที่งดจ่ายนี้จะให้กับหยู่เหวินเห้าเป็นการชดเชย เรื่องนี้ก็นับว่าจบสิ้นแล้ว

แต่ว่า ด้วยเรื่องนี้หยวนชิงหลิงก็มีเรื่องเล่าเกิดขึ้นใหม่อีกหนึ่งเรื่อง นั่นก็คือสามารถช่วยคนตายให้ฟื้นคืนชีพได้

พระชายาอันหมดลมแล้ว หมอหลวงและคนในวังหลายคนต่างก็เห็น กุ้ยเฟยก็อยู่ในเหตุการณ์ แม้แต่คนที่ตายไปแล้วยังสามารถช่วยเหลือกลับมาได้ พระชายารัชทายาทคงไม่ใช่เทพเทวดาหรอกกระมัง

ในระยะเวลาสั้นๆ ประชาชนในเมืองหลวงก็ยิ่งเพิ่มความชื่นชมในตัวหยวนชิงหลิงมากขึ้น กระทั่งมีนักเขียนบทกลอนแต่งกลอนให้กับนางด้วย และมีการขนานนามว่าหมอเทวดา

จะหมอเทวดาหรือไม่ หยวนชิงหลิงไม่ได้ปลาบปลื้ม แต่ว่า เริ่มจากโรคเรื้อน ต่อด้วยการช่วยคนจากความตาย เป็นการป่าวประกาศให้นางอย่างดีที่สุด

“ออกจากโรงพยาบาล”แล้ว รีบให้คนเริ่มทำการแพร่กระจายข่าวสารออกไป ว่าจะทำการสร้างโรงเรียนแพทย์ ไม่เก็บค่าเล่าเรียน

ข่าวนี้ย่อมทำให้เกิดการสั่นสะเทือน ผู้คนมากมายต่างก็อยากจะมาลองดู โดยเฉพาะลูกหลานคนจน

แต่ว่า มีปัญหาอยู่ข้อหนึ่ง หยู่เหวินเห้าได้เสนอขึ้นมา “ต้องเป็นคนที่เคยร่ำเรียนมาก่อนจึงจะมาได้”

หยวนชิงหลิงรู้สึกอึ้งขึ้นมาทันที ใช่แล้ว ที่นี่ไม่มีการศึกษาภาคบังคับเก้าปี คนมากมายไม่เคยได้รับการศึกษามาก่อน จะสอนหลักการแพทย์ อันดับแรกต้องรู้หนังสือก่อน

เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดจะรวบรวมลูกศิษย์ที่ยากจนกลุ่มหนึ่ง แน่นอนว่าจุดประสงค์ไม่ใช่เพื่อช่วยให้พวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้น แต่เพราะว่าพวกเขานั้นยากจนมาตั้งแต่แรก หลังจากได้รับการอบรมสั่งสอนแล้ว ค่อนข้างยินดีที่จะอยู่เป็นหมอประจำการที่โรงหมอหุ้ยหมิงอย่างเต็มใจหลายปี ไม่เร่งรีบที่จะออกไปเปิดโรงหมอของตนเอง

ถ้าหากได้รับการบ่มเพาะออกมาแล้ว ก็กลายเป็นผึ้งแตกรังที่ออกไปเปิดโรงหมอกันเองเสียหมด ต่างก็เพิ่มราคาของยาหรือการตรวจวินิจฉัยให้แพงขึ้น เช่นนั้นก็เท่ากับไม่สามารถทำให้บรรลุเป้าหมายที่จะให้การรักษาแก่ราษฎรทุกคนได้

ฉะนั้น ไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ อย่างไรเสียก็ต้องสร้างโรงเรียนและที่พักขึ้นมาใหม่ทั้งหมดก่อน เมื่อมีประกาศรับสมัครออกไป มีคนมากมายที่ขันอาสามาช่วยก่อสร้าง ในจำนวนคนเหล่านั้นมีไม่น้อยที่เคยเป็นประชาชนที่มาทำลายโรงเรียนก่อนหน้านี้

ในวันที่พระชายาอันออกจากวังกลับไปยังจวน หยวนชิงหลิงก็ตามไปด้วย ที่สำคัญคือต้องทำการตรวจร่างกายหลังจากที่นางกลับไปถึงจวนแล้ว

เห็นได้ชัดว่าพระชายาอันนั้นไม่ค่อยมีความสุข ไม่พูดจาตลอดทาง พอกลับไปถึงจวนก็บอกกับอ๋องอันว่าต้องการคุยเป็นการส่วนตัวกับพระชายารัชทายาท ให้เขาออกไปก่อนอย่าอยู่ฟังผู้หญิงเขาคุยเรื่องส่วนตัวกัน

อ๋องอันดูแล้วใจกว้างมาก หัวเราะและพูดว่า “พูดคุยได้ แต่ห้ามพูดถึงเรื่องไม่ดีของข้ากับน้องห้า”

พระชายาอันก็ยิ้ม “แน่นอนว่าต้องไม่พูดอยู่แล้ว”

อ๋องอันมองนางอย่างลึกล้ำอยู่แวบหนึ่ง จากนั้นก็หมุนตัวออกไป