บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 693 การตัดสินใจของแม่นางผู้โง่เขลา

“เจ้าล่ะ เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ของเจ้า ท่านย่าเจ้าเห็นด้วยแล้วอย่างไร ”หยวนชิงหลิงร้อนใจอยู่บ้าง เด็กสาวคนนี้มีความคิดเป็นของตัวเองมาตลอด แต่ครั้งนี้คงไม่ใช่จะรับฟังความคิดเห็นของท่านย่าแล้วกระมัง

แต่ว่า ก่อนหน้านี้ที่นางแต่งงานกับน้องเจ็ดเป็นรองพระชายา ก็เป็นความคิดเห็นของฮูหยินเฒ่า

หยวนหย่งอี้กำผ้าเช็ดหน้าเอาไว้ ไม่พูดจา ตอนนี้ ไม่มีความสดใสร่าเริงหลงเหลืออยู่เลย กลับมีท่าทีเหมือนกับคุณหนูผู้ดีทั่วไป

เห็นได้ชัดว่า รักครั้งนี้ ที่จริงก็ทำร้ายนางลึกมาก

ก็ถามด้วยเสียงที่เนิบช้าลง “เจ้าบอกข้า เจ้าอยากจะแต่งงานกับจอหงวนบู๊จริงหรือ เจ้าเคยเจอกับเขากี่ครั้ง มีความรู้สึกพื้นฐานหรือไม่

หยวนหย่งอี้พูดว่า “เคยเจอกันสองสามครั้ง เป็นคนตรงไปตรงมา เป็นคนดีมาก ส่วนความรู้สึกพื้นฐาน……”

นางยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น “อยู่ด้วยกันแล้วก็คงจะเกิดขึ้นเองกระมัง”

“แล้วความหวังที่เจ้าบอกว่าจะออกไปท่องเที่ยวเล่า”หยวนชิงหลิงจำได้ว่านางคิดอยากจะออกไปท่องเที่ยวทั่วทุกสารทิศอยู่ตลอดมา อีกอย่างก่อนหน้านี้ก็บอกว่าจะไปแล้ว ทำไมจึงได้เปลี่ยนความคิดขึ้นมากะทันหัน ยังจะแต่งงานอีก

นี่เป็นความหวังของข้าตั้งแต่เด็กจริงๆ อยากจะออกไปท่องให้ทั่วใต้หล้า ไปดูทิวทัศน์ที่งดงามที่สุด เดิมทีก็คิดจะไปแล้ว แต่ตอนที่เตรียมตัวจะออกเดินทางนั้น ในใจข้ากลับไม่มีความมุ่งหวังเลยสักนิดเดียว

“เจ้าคิดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาออกเดินทาง สามารถเลื่อนออกไปก่อนได้ ไม่จำเป็นต้องแต่งงาน”

“แต่งงานแล้วก็จะไม่คิดไปเรื่อยเปื่อย”

หยวนชิงหลิงมองนาง “ฉะนั้น ก็ยังเป็นเพราะน้องเจ็ด เพราะเขา จึงเอาทั้งชีวิตมาเป็นเดิมพัน เจ้าทำเช่นนี้ไม่ฉลาดเอาเสียเลย”

หยวนหย่งอี้ทำทีฮึกเหิมขึ้นมา หันมายิ้มให้กับนาง “ทำไม ข้าจะแต่งงานแล้ว พี่หยวนไม่ดีใจกับข้าหรือ บอกว่าเดิมพันทั้งชีวิตมันหนักหนาไป ข้าเชื่อว่าเขาต้องดีกับข้า อีกอย่าง เขาทำร้ายข้าไม่ได้ ไม่มีทางทำให้ข้าต้องเสียใจ ”

“เขาไม่มีทางทำให้เจ้าเสียใจ ไม่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ นั่นก็เพราะว่าเจ้าไม่ได้รักเขา”

หยวนหย่งอี้ขนตาสั่นระริกชั่วครู่ รีบเงยหน้าขึ้นมา “แล้วถ้าหากรักหมายถึงความทุกข์และการทำร้าย แล้วจะเอาตัวเองไปหาภัยทำไม อะไรคือรักหรือไม่รัก ข้ารู้สึกว่าไม่น่าพึ่งพาได้สักนิด รักคืออารมณ์ชนิดหนึ่ง ไม่ใช่เงื่อนไข รักสูญสลายไปได้ แต่ว่าเงื่อนไขไม่ใช่ จอหงวนบู๊เป็นคนดี วรยุทธสูงส่ง ซื่อสัตย์และกระตือรือร้นที่จะพัฒนาตนเอง นิสัยนี้เหมาะสมที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วย ข้าคิดว่า หาสามี หาที่เหมาะสมก็พอ ข้าเห็นอ๋องฉีที่แรกเริ่มหาคนที่ตนเองรักจนหมดใจอย่างฉู่หมิงชุ่ยมา แต่สุดท้ายแล้วมีจุดจบอย่างไร ”

ตอนที่นางพูดประโยคสุดท้าย ในที่สุดสีหน้าก็ไม่อาจคงความเป็นธรรมชาติไว้ได้อีก ในดวงตามีราวกับมีน้ำตารื้นขึ้นมา และหันหน้ากลับไปอย่างร้อนรน

หยวนชิงหลิงไม่รู้จะตอบโต้นางอย่างไร ที่นางพูดก็เหมือนจะมีเหตุผลเป็นอย่างยิ่ง

“เจ้าตัดสินใจแน่แล้วหรือ”หยวนชิงหลิงได้แต่ถาม

หยวนหย่งอี้นิ่งเงียบไปชั่วครู่ จึงค่อยๆพยักหน้า “นับว่าใช่กระมัง”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ถ้าหากเจ้าถามความคิดเห็นข้า ข้าย่อมต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน ไม่ใช่ไม่เห็นด้วยกับที่เจ้าจะแต่งงาน แต่ไม่เห็นด้วยที่เจ้าจะแต่งงานในเวลาที่รวดเร็วเช่นนี้ ถ้าหากเจ้าปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อน้องเจ็ดไปแล้ว ข้าคิดว่าทางที่ดีที่สุดคือทำตามแผนการเดิมที่จะออกไปท่องเที่ยว ท่องเที่ยวจนเหนื่อยแล้ว กลับมาแล้วรู้สึกว่าตัวเองปล่อยวางได้แล้ว ค่อยหาที่เหมาะสมแต่งงาน ในใจเจ้ามีเขา แต่กลับแต่งงานกับจอหงวนบู๊ มันไม่ยุติธรรมต่อจอหงวนบู๊ ”