บัลลังก์หมอยาเซียน บทที่ 694 จ่ายเงินเดือนแล้ว

อะซี่บอกกับหยวนชิงหลิงว่า จอหงวนบู๊เคยพบกับหยวนหย่งอี้สามครั้ง

หยวนหย่งอี้ได้พบกับจอหงวนบู๊โดยบังเอิญขณะที่ออกไปเดินเล่น พวกเขาได้ช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งเอาไว้ด้วยกัน จึงได้รู้จักกันเช่นนี้

หลังจากรู้จักกันแล้ว ก็ได้พบกันโดยบังเอิญอีกครั้งที่ร้านเครื่องประดับบนถนนด้านตะวันตก ตอนนั้นจอหงวนบู๊ได้ไปเลือกของขวัญวันเกิดให้กับมารดา จึงพบเข้ากับหยวนหย่งอี้ที่กำลังเลือกซื้อของอยู่ในร้านพอดี

การพบกันครั้งที่สาม ก็คือตอนที่จอหงวนบู๊ไปทาบทาม เจ้าหนุ่มโง่นี้ก็ตามผู้ใหญ่ไปด้วย

“ที่จริงท่านย่ารู้สึกว่าเขาซื่อบื้ออยู่บ้าง ไม่ค่อยหัวแหลม ไม่เข้าใจในการสร้างบรรยากาศ แต่พี่ใหญ่บอกว่าไม่เข้าใจในการสร้างบรรยากาศก็เป็นเรื่องที่ดี ส่วนคนนั้นจะหัวแหลมไปทำไมกัน และเรื่องซื่อบื้อ เช่นนั้นระหว่างสามีภรรยาก็พูดจากันน้อยหน่อย ตัวนางเองนั้นเห็นดีด้วย ”

“นางนั้นอยากจะหาใครสักคนเพื่อจะได้ลืมน้องเจ็ดให้เร็วขึ้น ”

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินคืนอื่นเขาพูดกันว่า การลืมคนคนหนึ่งนั้นทางที่ดีที่สุดคือหาอีกคนหนึ่งมาแทนที่ คำพูดนี้เป็นประโยคที่รัชทายาทพูดกับอ๋องฉี แต่อ๋องฉีไม่ใส่ใจ กลับเป็นพี่ใหญ่ที่จำขึ้นใจ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกกลัดกลุ้ม เจ้าห้าก็แค่แต่งงานแล้วถึงกับคิดว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญหรืออย่างไร กล้าทำหน้าที่เป็นอาจารย์ให้คำปรึกษาด้านความรัก

“พี่หยวน ท่านอย่าขอร้องอีกเลย ข้าก็เคยพูดแล้ว คนในบ้านมากมายต่างก็ช่วยกันเกลี้ยกล่อม แต่นางก็ไม่ยอมฟัง ตามใจนางเถอะ นางเอาแต่คิดถึงอ๋องฉีอยู่เช่นนี้ก็ไม่ใช่หนทางที่ดี คนย่อมต้องเดินไปข้างหน้า อ๋องฉีดูแล้วยังคงปล่อยวางฉู่หมิงชุ่ยไม่ได้ ตอนนี้ได้สติคืนมาแล้วก็ดี ถ้าหากให้นางต้องรออีกสามปีห้าปี พบว่ายังคงเป็นเช่นนี้ นั่นยิ่งไม่เท่ากับเป็นการเสียเวลาในวัยสาวอย่างเปล่าประโยชน์หรอกหรือ”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าอะซี่จะมองเรื่องราวได้แจ่มแจ้งเช่นนี้ เทียบกับตอนที่มาแรกๆ ความคิดได้เติบโตขึ้นมามาก เห็นที ภายในระยะเวลาหนึ่งปีกว่านี้ ทุกคนต่างก็กำลังเติบโตขึ้น

พริบตาเดียวอะซี่ก็กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว ความซุกซนราวกับเด็กน้อยในแววตาก็ลดลงไปมาก

อะซี่อยู่ในจวนอ๋องฉู่มีเงินเดือนห้าตำลึง ที่จริงตอนแรกนางไม่ยอมรับเงินเดือน หลังจากนั้นหยวนชิงหลิงบอกว่าเป็นการให้เงินค่าขนมแก่นาง นางจึงยอมรับไว้

จนมาถึงสวีอี สวีอียื่นมือออกไปรับ “ขอบพระทัยพระชายารัชทายาท ”

ถุงเงินอันหนักอึ้งวางลงบนมือของสวีอี สวีอีเปิดออกดูชั่วครู่ก็รีบปิดมันไว้ทันที ดวงตาเบิกกว้าง “สวรรค์ ผิดแล้วกระมัง”

“ไม่ผิด สิบตำลึง ”หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆ“รับไว้เถอะ เดือนนี้เจ้างานยุ่งวุ่นวายไม่ได้ว่างเว้น ขึ้นเขาลงห้วยไปพร้อมกับข้า เป็นการลำบากเจ้าด้วย”

หยู่เหวินเห้าที่อยู่ข้างๆได้ยินเข้า ก็มองสวีอีด้วยสายตาอิจฉาริษยา จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “เขาได้สิบตำลึง แล้วข้าเล่า”

“พวกท่านทั้งสามล้วนได้สิบตำลึง”หยวนชิงหลิงโยนไปให้ หยู่เหวินเห้ารับไว้ รู้สึกไม่ค่อยพอใจ “เช่นนั้นข้าก็เท่ากับสวีอีน่ะสิ”

ท่านได้เดือนละสิบตำลึง ยังถือว่าน้อยหรือ สิบตำลึงนี่แค่ค่าขนมของท่าน ค่าใช้จ่ายในบ้านทั้งหมดท่านไม่ต้องดูแล

หยวนชิงหลิงตรวจสอบสมุดบัญชีครู่หนึ่ง พบว่าในบัญชีรายจ่ายมีการเล่นตุกติกเกิดขึ้น เดือนนี้มีรายจ่ายจากการซื้อเนื้อเพิ่มขึ้นอย่างมาก แต่เนื้อส่วนมากในจวนนั้นได้รับการจัดส่งมาจากในวัง ที่ต้องซื้อด้วยตนเองนั้นน้อยมาก ที่นี่ได้เพิ่มจำนวนเงินเข้าไปในส่วนของเนื้อที่ทางวังได้จัดส่งมาให้โดยตรง

หยวนชิงหลิงลองคำนวณดูคร่าวๆแล้ว เจ้าห้าอย่างน้อยก็โกงไปยี่สิบตำลึง

นางเองก็ไม่ได้พูดออกไป คิดว่าอย่างน้อยตอนนี้เขาก็เป็นเจ้ากรมการพระนคร เชิญคนในกรมกินข้าวสักมื้อดื่มเหล้าสักไหนั้นก็สมควรอยู่ ผูกสัมพันธ์ไมตรีเอาไว้

หยวนชิงหลิงได้คำนวณค่าใช้จ่ายในการก่อสร้างโรงเรียน ที่ลงทุนไปก่อนหน้านี้นับว่าสูญเปล่าไปแล้ว เพราะว่าทุกเผาและทุบทำลาย ไม่สามารถใช้การได้อีก กระทั่งต้องให้คนมารื้อถอนออกไป แล้วก่อสร้างขึ้นมาใหม่ โชคดีที่มีคนบางส่วนมาช่วยเหลือโดยไม่คิดค่าจ้าง